Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Qëllimisht prita të kalojë pak kohë pas shënimit të përvjetorit të 100 të shpalljes së pavarësisë ton kombëtare që të bien, edhe te unë personalisht, pakë euforia e natyrshme emocionale që nxiti ky përvjetor te të gjithë ne, për të marr pak kohë për të menduar dhe që në mënyre sa ma reale të bëjë një vlerësim të kësaj ngjarje të shekullit për ne shqiptarët.
E di se disave ky shkrim do të ju vjen si një fllad i beharit i pranverës së ardhshme e disa të tjerëve e vërtetat do të ju shkakton dhembje, se do tua çjerr maskat e vjetra dhe të reja të vasalve të sundimit të huaj nga e kaluara dhe nga e tanishmja aktuale. Sidomos ata që ngjyrën KUQ e ZI e kanë zëvendësuar me ngjyrën e kaltërt. E kam fjalën për ata të “kombit” evropian, për ata të “kombit” jugosllav dhe për ata të “kombit” kosovar që po donë kombin shqiptar me e shua në emër te krijimit të një shteti të ri të rrejshëm! Por, nëse atyre nuk ju vjen turp me e falsifikua historinë ton kombëtarë as mua nuk do të me vjen turp të e mbroj prej tyre të vërtetën historike, edhe pse dikushn mundet të e vlerson këtë si guxim i marrë!
Edhe pse po jetojmi në kohën e diktaturës fundamentaliste globaliste të gërbaqit e të karrotës, e vërteta për të kaluarën ton duhet të thuhet hapur.
I. PERSONALITET E KTHESAVE TË MËDHA HISTORIKE
Për arsye se historia e jonë kombëtare, që nga periudha e Skënderbeut e deri te periudha e LPK, është permbushur me plot luftëra dhe ka aq shumë njerëz të mëdhenj, është e pa mundur që të numërohen emrat e secilit prej tyre në një shkrim të vetëm. Andaj do të kufizohem vetëm në emrat e me të mëdhenjëve ndër më të mëdhenjtë e kombit ton. Ata janë: Gjergj Kastrioti – Skënderbeu, Ismail Qemaili, Fan Noli, për periudhen osmane, Ali Kelmendi, Myslim Peza, Enver Hoxha, per periudhen socialiste, Adem Demaçi, Joseph J. DioGuardi , Adem Jashari, Osman Dumoshi, per periudhern e jugosllavisë titiste dhe ideologët e liderët e vërtet të demonstratave të vitit 1968 e 1981 me kërkesën per Republikën e Kosovës, që ishin autor të kthesave të mëdha historike, dhe që u bënë shkaktar të shkatërrimit të ish Jugosllavisë. Keto personalitete i dhan vulen personale historise ton kombëtare, andaj ata nuk mundet t´i anashkalon as kush!
Është e pa kuptueshme që edhe me rastin e 100 vjetorit të shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë, nga strukturat aktuale u provua që disa nga këta emra të anashkalohen dhe tjerët me paturpësi i morën meritat e tyre. Ata provuan t´i falsifikojn datat hiastorike dhe aktorët. Mashtrues e dilingji profesional të maskuar pas patriotizmit te rrjeshem të tyre që gjithmon jetuan si parazit e profiter të fatkeqsive tona kombëtare. Ata që në emër të gjakut që derdhë të tjerët u munduan të krijojn autoritet të rrejshëm për veti. Këtyre nuk kam nevoj me ua permend emrat se ata e din vet se kush janë.
Në Shqipëri autorët e shkatrrimit te Shqiperisë të viteve të ´90, autorët e Piramidave të mashtrimit, autorët e1997, autorët e Gerdecit e të dhuruimit të ujrave tona detare te grekerit, si dhe autorët e thyerjes se embargos se naftës me Bullatoviqin e Millosheviqin, akuzojn Enver Hoxhen për krime. Edhe pse vetëm në vitin 1997 ndodhën më shumë krime se sa për kohën 50 vjeçare të Enver Hoxhes. Ata që e katendsën Shqiperinë në shkopin varferisë e te mjerimit social e moral, sa nuk ka ku shkon me poshtë e akuzonin Enver Hoxhen edhe për tradhëti.
Për Enver Hoxhën dhanë edhe kualifikime denigruese ata që kurrë nuk arritën t´a bëjnë Shqipërinë të pavarur e sovran si në kohen e Enver Hoxhës. Për periudhen e Enver Hoxhës mundet të debatohet me tone krtike për shumë çka në lidhje me mënyrat veprimit, por se në këtë periudhë Shqiperia ishte me e pavarur se kurdoher tjeter, kjo nuk mund të kontestohet nga askush! Megjithatë, mu këto strukturat aktuale që Shqiperinë e përplasën me faqe per dhe e akuzojn Enver Hoxhen për atë që e bënë vet pas ti.
Ky falsifikim i historisë kombëtare nga pozitat e institucioneve aktuale u bë nga ata që në 20 vitet e fundit më së shumti i kanë dëmtua proceset drejt çlirimit e bashkimit kombëtar duke qene marioneta të një sundimi të huaj kolonial në vendin ton. Në mesin e tyre ka edhe shumë asi që në histori hyren si patriot dhe që nga historia dolën si tradhtar, sepse në momente kyqe , për interesat e tyre egocentrike, ia ktyen shpinën kauzës kombetare.
Këto përpjekje të tyre për të anashkaluar, heshtur e denigruar personalitet që ishin autor të ndërtimit të proceseve të çlirimit e bashkimit kombëtar nuk e ulin vlerën e vërtetë të veprave e këtyre personaliteteve, por vetëm momentalisht e mjegullojnë të vërtetën e cila herët a vone do të del në dritën e diellit.
KA DALLIM MES FIGURAVE KOMBËTARE DHE FIGURAVE SHTETËRORE
Të them se me rastin e këtij 100 vjetorit shqiptarët në tersi dhanë një provim historik të pjekurisë se vet si komb! Harta aktuale kombëtare e mavijosur me goditjet me ngjyrën e KALTËRT të ekstremit ultra të djathtë globaliste, edhe një herë në tersi morri ngjyrën e vet nacionale KUQ e ZI! Kjo ishte prova e tret në historinë tonë kombëtare e DISFATAVE të ngjyrave përçarëse krahinore, fetare e ideologjike të ekstremeve ultra të majta dhe ultra të djathta të imponuara nga ana e armiqve tan dhe të veglave të tyre vendore!
Kjo fuqimisht dhe botërisht ripërsëriti qëndrimin unik të kombit tone, se NUK KA FE AS S´KA PARTI QË PËRQAN KËTË SHQIPTARI. Pra, kjo dëshmon se përçarjet e nxitura përmes agjenturave të huaja partiake as tani nuk arrin përmasa kombëtarë, por ato përçarje kanë mbetur në suaza të fraksioneve partiake.
Nëse e kemi parasysh numrin e vogël të anëtarësisë se partive politike në krahasim me numrin e popullatës, mund të themi se edhe sot pjesa dërmuese e kombit ton ka unitet të pa diskutueshëm rreth flamurit KUQ e ZI. Kjo u pa edhe në këtë përvjetor! Edhe pse vegjetojn mbi 100 parti poltike, i terë numti i antaresisë i të gjitha partive politike nuk e kalon 10% të numrit të përgjithshëm të popullsie në vendin ton, edhe pse partitë vazhdimisht e mbajn top sekret numrin e sakt te antarësisi së tyre. Ka “parti” që nuk e mbushin as nje autobus me anëtar, por mergjithate ato e zhvatin buxhetin e vendit si ushujzat gjakun e viktimës, duke jetua si parazit në kurrizin e popullit të vet.
Aktualisht kombi ynë është në kërkim dhe ka nevojë për një figurë të re unfikuese e cila do ti prinë drejtë bashkimit kombëtare të të gjitha viseve brenda një shteti unik shqiptar. Kjo nuk ështëԯ fare e lehte kur e kemi para syve zhurmen shurdhuese hipokrite të partive politike parazite.
Tani, pa hy në kundërthëniet e mundshëm të qeverisjes brendshme të kohës se Skënderbeut, të kohës së Ahmet Zogut dhe të Enver Hoxhës mundet të vlerësohet se këto janë tri figurat kryesore të shtetndërtimit të kombit shqiptar që qëndruan në krye të pushteti një kohë më të gjatë, edhe pse shtetet e tyre kurrë nuk arritën të përfshijnë tëra viset tona etnike brenda shtetit shqiptar.
I. Gjergj Kastrioti – Skënderbeu
Historia e Skënderbeut është e njohur për të gjithë dhe se atë kurrë nuk e ka mohuar as kontestuar as një shqiptar me mendje të kthjellët. Edhepse në atë kohë nuk ka pas shtete të mirëfillta nacionale, mundet të thuhet lirisht se në kohen e Skënderbeut fillon krijimi i shteti shqiptar. Gjergj Kastrioti – Skënderbeu është BABA i shqiptarëve! Prandaj, Shqiptaret e njohin vetem Zotin në qiell dhe veten Zotë në tokat Shqiptare. S’ ka agresor që i shkeli tokat tona dhe që heret a von nuk iku me bisht nën shalë si bishat e plagosura që ikin nga viktimat e veta që nuk arritën kurrë ti mposhtin plotësisht .
Ajo që e karakterizon kohën e Gjergj Kastriotit është ndarja e botës në të krishterë, që si emblemë identifikuese e kishin KRYQIN dhe në mysliman, që si emblemë identifikuese e kishin GJYSËM HËNË e YLLIN në flamujt e tyre. Ndërsa Gjergj Kastrioti mori SHQIPONJEN, si emblemë identifikuese të shtetësisë shqiptare duke bërë të qartë mëvetësinë e pavarësinë e popullit shqiptar dhe të trojeve të tij nga sundimet imperike të krishterimit e islamizmit botëror.
Natyrisht se edhe Gjergj Kastrioti nuk e ka pas lehte me veglat vendore të këtyre dy taborëve, duke pas parasysh ndikimin e madh të Kishës dhe Xhamisë. S´ka dilemë se edhe vet Skënderbeu ka pas element opozitar e tradhtar, të burgosur e kundërshtar.
Kundërshtarët e çdo pushteti e kalojnë keq në atë pushtet dhe ata nuk kanë fjalë të mire për te. Sikur që ata që e mbështesin pushtetin kalojnë më mire dhe kanë fjalë të mira për atë pushtet. Ky raport individual me pushtetet është karakteristik për të gjitha periudhat e më vonshme.
II. Ahmet Zogu
Koha e Ahmet Zogut nuk mund të shpallet inekzistente. Nga shpallja e pavarësisë e deri te ardhja në pushtet e Ahmet Zogut, nga rilindësit tan u bënë përpjekje të shumta që të ndërtohet një shtet liberal demokratik, por të cilin nuk e lan kurrë të konsolidohet bajraktarët reaksionar e anarkist të asaj kohe duke luftua mes veti për pushtet të përjetshëm. Ata e detyruan edhe vet Ismail Qemalin të braktis atdheun dhe të kthehet e të vdes në mërgim në rrethana shumë të dyshimta. Kështu nga 1912 e deri në ardhjen në pushte të Zogut kemi ndryshime shumë të shpeshta të qeverisë në Tiranë.
Kjo anarki vazhdoi deri te grushtet i Ahmet Zogut. Roli i Ahmet Zogut në shtetësinë e shqiptare është real. Sepse ai sundoi në Shqipëri deri me 1939. Kushdo që aso kohe donte të vinte në pushtet kundër tij përgatiteshin atentate nga rivalët e anës tjetër. Zogu e dinte se lidhjet e tij me Beogradin nuk kishin mbetur pa u vërejtur dhe ai e dinte se ose duhej ti vriste patriotët kundërshtar e vet ose ai vet do te vritej nga ata. Zogu qëndron pas gati tëra vrasjeve të patriotëve tan më të mëdhenj.
Ahmet Zogu e kuptoi më së miri nga bashkëkohësit e vet se shteti është aparat dhune në duar të klasës sunduese dhe se Shqipëria nuk behet shtet kurrë duke ndërrua qeveritë ore e çast. Andaj ai vendosi ta përdor dhunën për krijimin e shtetit. Dihet se ai ishte i pa mëshirshëm ndaj kundërshtarëve të vet. Kështu me ardhjen e tij ndërpriten tëra proceset e ndërtimit të demokracisë liberale në Shqipëri.
Por, faktet historike flasin se në kohen e tij filloi ndërtimi i administratës shtetërore të kohës duke përfshirë edhe nxjerrjen e monedhës nacionale e vendosjen e bazave të arsimimit shqip etj.
Por, Ahmet Zogu, si kusar që ishte, e tradhtoi Shqipërinë dhe e vodhi thesarin e shtetit, e ia ktheu Shqipërisë shpinën kur mbreti e kishte për detyrë të dilte në mbrojtjen vendit nga agresioni fashist italian të vitit 1939. Për këto arsye ai nuk mundet të konsiderohet si personalitet pozitiv i historisë kombëtare. Në kohën e Ahmet Zogut Shqipëria londineze formalisht ka pas pavarësi, por kurrë nuk ka qen e pavarur realisht nga Beogradi e nga qendrat tjera reaksionare.
Mbreti Zog ishte maronet e Beogradit dhe kjo lidhje tradhtie me Beogradin nise me dajën e tij Esat Toptanin dhe përfundo me djalin e ti Leka Zogun, i cili ka bërë përpjekje që përmes Titos të merr pushtetin në Shqipëri sërish. Me koto kërkesa Leka Zogu ju ka drejtua Beogradit me shkrim kah fundi i viteve 1970-ta.
Periudha e sundimit të Ahmet Zogut ka nevojë për një gjykim të mirëfilltë juridik, politik dhe historik, sepse deri me tani ka pas paragjykime politike ekstreme pozitive e negative , por jo edhe një Gjykim të mirëfilltë e real.
Kështu duhet vepruar edhe me figurat tjera historike te këtij profili në të dy anët e kufirit. Sepse pozicione të ngjashme kanë pas edhe liderët tjerë politik gjatë regjimit të ish Jugosllavisë në raport me pushtet në Beograd, sikur që qëndrime identike kanë sot liderët aktual politik në raport me Brukselin.
III. ENVER HOXHA
Nuk ka dilemë se pas luftës së dytë botërore, deri me Mbledhjen e Infobyros të vitit 1948, kur erdhi te konflikti me Titon, dhe nga kjo kohë e deri te konflikti me Hrushqovin politika Enver Hoxhës ishte shumë e varur nga Titoja e Stalini. Shqipëria pastaj ishte në marëdhënje të mira me Kinën por ato marrëdhënie nuk ishin të raportit të varësisë si me Titon e me Stalinin më par.
Komunistëve shqiptar, ideologjia internacionaliste, ua kishte turbulluar vetëdijen kombëtare, përafërsisht si tani politika globaliste qua ka turbulluar mendjen disa politikanëve nihilist aktual.
Gjatë luftës së dytë botërore Tempoja, Mugosha e Milladini me instruksione e Titos eliminuan krerët e Grupeve Komuniste Shqiptare me përvojën që ata e kishin krijuar nga Ali Kelmendi, të cilët Titoja nuk do të mund ti mashtronte si e mashtroi grupin e ri te komunistëve shqiptar pa përvojë, në ballë me Enver Hoxhën. Enver Hoxha pat nevojë për disa vite rresht që të behet politikan dhe burrë shteti i kalibrit të mirëfilltë. Por, simbolikisht thanë, Enver Hoxha posa e kaloi “pubertetin” politik ju kthye tërësisht kombit e atdheut të vet.
Pra, ka vend për kritika edhe të kësaj periudhe dhe është e udhës që edhe për kohën e pushtit të Enver Hoxhës të mbahet një Gjykim juridik, politik e historik për të bëmat e asaj kohe në baze të fakteve e dëshmive konkrete me te cilat arrihet vlerësimi real i kësaj periudhe historike, që të dihet konkretisht përgjegjësia dhe meritat e secilit aktor dhe që të mos ndodhe që tradhtarët të shpallen heronj e heroit të shpallen tradhtar, si ishte rastisi fundit me Ahmet Zogun. Edhe viktimave të keqperdorimeve të pushtetit të kohës së Enver Hoxhës duhet të ju ipet rasti të thonë fjalën e vet. dhe ata të dëmshperblehen nëse nuk kanë qenë fajtor. Ndërsa kriminelet të ballafaqohen me drejtësinë për veprat e veta, e jo të fajsohen edhe ata që nuk kan faje për krimet e njerezëve të pushteti të kohës së Enver Hoxhës.
Si ka mundësi që Ahmet Zogu të krahasohet me Hasan Prishtinën apo Fadil Hoxha të krahasohet me Shaban Polluzhën. Kur Zogu e Hoxha kanë bashkëpunua me Beogradin kundër shqiptarëve patriot, ndersa Hasan Prishtina e Shaban Polluzha kanë qene viktima të tyre. Pra, kjo përzierjeje helmit me mjaltë është një specialitet i politikanëve të moderuar Made in Bruksel. Ja edhe tani ata që shkelen Betimin e UÇK që nga Rambujea e deri në Bruksel, marrin guxim të thirren në emrin e Adem Jasharit e të heronjeve tjerë, edhe pse ata e dijne mirë se ata Adem Jashari do ti ekzekutonte si tradhtar për shkeljen e Betimit, për ndryshimin e Flamurit e Himnit dhe të Identeti Kombetar Shqipëtar në kosovar.
Nga ajo kohë e deri pas vdekjes se Enver Hoxhës Shqipëria në kufijtë londinez ishte plotësisht e pavarur si në aspektin ideologjik-politik, si në aspektin ekonomik e ushtarak, sa as fqinjët shovinist dhe as fuqitë e mëdha nuk vendosnin dot për ndërmarrjen e ndonjë agresioni ndaj Shqipërisë se Enver Hoxhës, sepse e dinin se i tër populli është i rreshtuar pas tij. Prandaj, Shqipëria në 100 vitet e kaluara ishte plotësisht e pavarur vetëm në këtë periudhe të pushtetit të Enver Hoxhës. Se çfarë ndodhi pas pushtetit të PPSH nuk kemi nevojë t´a përshkruajmë fare, sepse jemi vet dëshmitar se si Shqipëria e humbi sovranitetin politik, ekonomik e ushtarak të vendit dhe se ajo sot ka vetëm një pavarësi formale deklarative.
Për liderët e periudhës së pas Enver Hoxhës është tepër heret të bëhet bilansi i karrierës së tyre politike. Tani për tani mundet të thuhet se ata në raport me Brukselin po i perserisin gabimet e Ahmet Zogut dhe Fadil Hoxhes që ata kishin në rapoert me Beogradin. Por, ata ende munden të bëjnë edhe kthesa pozitive, andaj nuk është e udhes që të flitet me paragjykime se si do ta përmbyllin karieren e vet poltike. Shembull për këtë është edhe kthesa pozitive e Salih Berishes me rastin e shënimit të 100 vjetorit të shpalljes së pavarësisë. Andaj duhet vezhguar me kujdese nëse këto kthesa janë reale apo vetëm farsë parazgjedhore. Në vlersimin e personaliteteve duhet permbajtur parimit kryesor që të bardhës t´i thuhet e bardhë dhe të zezës duhet than e zezë.
