Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Në kohën e zgjedhjeve, akuzat për demagogji nuk janë në ajër. Fillimisht demagogët ishin udhëheqësit e popullit në Greqinë antike. Me fjalime të zgjuara, ata mobilizuan masat dhe morën politikën nga duart e elitës së vjetër. Ai nuk ishte i kënaqur me këtë, dhe siguroi që fjala “demagogue” mori kuptimin e keqe që ka ende sot në shoqërin Kosovare
Ata që praktikojnë politikë flasin greqisht. Vetë fjala “politike” është me origjinë Greke. “Politika” do të thotë “ajo që ka të bëjë me politikën”. Politika shpesh përkthehet si ‘qytet-shtet’, por kjo përfaqësim është mashtruese. Sepse kjo ngjall për ne imazhin e një qyteti që është një shtet, siç janë Singapori ose Monako. Në antikitet, megjithatë, ishte një komunitet që u formua në kantonet e Greqisë. Kantonet antike të Zvicrës ose shtetet evropiane si Andorra dhe San Marino japin një ide se si dukej një politikë Greke. Kishte qindra njësi të tilla, secila me organizimin e vet “politik”.
Sistemeve të ndryshme të qeverisjes iu dhanë emra që ende i përkasin fjalorit politik. Për shembull, në një monarki qendra e gravitetit ishte me një monark (monos). Në aristokraci, elita (aristoi do të thotë “më e mira”) ishte dashur të udhëheqë komunitetin në mënyrë egoiste. Nëse ky grup i lartë humbi shikimin e interesit publik, rregulli i tij meritonte një tregues të përçmuar: “fuqi të vogël” (oligarkia). Termi më i përhapur grek i lashtë është demokracia, fjalë për fjalë “fuqi popullore”. Kjo ishte ndoshta së pari një betim në gojën e aristokratëve të vjetër. Ata menduan se ishte e çmendur që njerëzit do të kishin fjalën e fundit. Por përkrahësit e pushtetit të popullit e bënë demokracinë një emër thashetheme. Diqka e tillë duhet të ketë ndodhur me fjalën demogogos, që fjalë për fjalë nuk do të thotë më shumë se ‘udhëheqës i njerëzve ’, por që u ngrit si një fjalë abuzive.
Në tekstet antike që na kanë ardhur, fjala “demokraci” shfaqet për herë të parë me historianin Herodotos (rreth 484-424). Ai e përdor këtë fjalë në një debat midis tre liderëve persianë rreth formës më të mirë të qeverisjes për Persinë pas vdekjes së uzurpatorit Smerdis, në 521 para Krishtit. Një nga tre, Otanes, bën një lutje për fuqinë popullore: sipas tij, ajo parandalon arbitraritetin ndaj të cilit është ndëshkuar çdo monark. Dy bashkëbiseduesit e tij përshkruajnë disavantazhet e demokracisë në ngjyrat e mprehta. Në sytë e një, Megabyzos, njerëzve u mungon njohuri: “Ai i detyron gjërat duke i hedhur ato në mënyrë të nxituar, si një lumë i fryrë në dimër”. Dhe sipas tjetrit, Darit, demokracia gjithnjë ul nivelin e moralit të komunitetit: elementë të këqij e shfrytëzojnë mundësinë e tyre dhe mund të shkojnë përpara, derisa një udhëheqës i popullit t’i japë fund praktikave të tyre të mbrapshta. Kjo e bën atë udhëheqës kaq popullor sa që në fakt është monark. Dhe meqenëse demokracia përfundon gjithmonë në monarki, pse do ta merrnit atë shmangie të panevojshme? Darius është në përfundim të këtij debati. Ishte natyrisht, jashtëzakonisht e pamundur që një debat i tillë të ndodhte me të vërtetë në Persi. Diskutimet për cilësitë e sistemeve të ndryshme politike ishin tipike greke, dhe argumentet për dhe kundër demokracisë të përshkruar nga Herodotos duken shumë Greke. Për shkak se persët ishin jo Grekë, barbarë, ata natyrisht bënë një zgjedhje të gabuar. Ata futën monarkinë dhe e bënë Darin mbret. Nuk është çudi që Persianët, të cilët ishin thjesht subjekte skllavërie, atëherë e rrahën atë kundër Grekëve të Lirë kur erdhi në përplasje midis Lindjes dhe Perëndimit. Kjo ndodhi në Luftërat Persiane – në fakt një luftë madhore, nga 499 në 449. Ushtarët civilë grekë që mposhtën epërsinë numerike Persiane në Betejat e Maratonës (490) dhe Salamis (480) e dinin se për çfarë po luftonin: politika ishte çështje e “nesh” dhe jo e “ai ose ajo në krye”.
Në debatin për formën më të mirë të shtetit, Herodotos nuk përdor fjalën “demagog”, por i referohet “dikujt që mbështet popullin”. Ndoshta shkrimtari e kishte në mendje Perikles (rreth 470-429), i cili në Athenes u zgjodh komandant, stratègos nga viti në vitë.
Historiani i dytë i madh Grek, Thoukydides (rreth 455-400; Latin: Thucydides), thotë për regjimin e këtyre Perikleve: “Në emër kishte demokraci, por në fakt një regjim nga një njeri”. Thoukydides mendoi se situata ishte në rregull. Ai vetë i përkiste elitës athinase dhe ai mund të qëndronte në demokraci për sa kohë që njerëzit drejtoheshin nga drejtuesit e mençur nga familjet e vjetra si Perikliu, “njeriu i parë i Athinasve në atë kohë dhe më i zoti për të folur dhe vepruar”.
