Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Fanatiku konservator dëshiron të mbajë atë që ka dhe ka frikë sepse më i fortë është nderi. Këto dy linja kryesore në psikikën e fanatizmit konservator janë të mbështetur fort në keqkuptimin se civilizimi është diçka që qëndron ende.
Ky keqkuptim ka të bëjë me qëllimet e tij të këqija. Këto synime janë të bindin një audiencë pa ndonjë interes për marrëdhëniet midis fjalëve dhe të vërtetës së tij. Fanatiku konservator në politikë është një demagog,ai nuk e flet të vërtetën e tij në mënyrë transparente, por thotë atë që ai mendon se audienca e tij dëshiron të dëgjojë, për qëllimin e vetëm të pushtetit nga sa më shumë ndjekës të jetë e mundur.
Adhurohen fanatikët konservatorë të cilët janë në gjendje të emërtojnë qartë mendimet fanatike konservatore të mbështetësve të tyre – për sa kohë që retorika e tyre nuk çon në më pak ndjekës për klubin ksenofobik të shërbimit. Qëllimi më i lartë; fitimi i fuqisë për të shtypur pakicat nuk duhet të vuajë nga retorika ende e këndshme ksenofobike që e bën kafshën më të ulët inferiore mbi valët e urrejtjes të mendojë se ai është më i mirë se Tjetri i frikshëm.
Në versionin tonë për demokracinë, gjithashtu, për një pjesë të madhe të përfaqësuesve të popullit, ata nuk kujdesen për të vërtetën sa më shpejt që të ketë pasues dhe për këtë arsye fuqia për të fituar. Se demokracia jonë është nën-optimale ka të bëjë pikërisht me këtë. “Vizioni” i bazuar në fuqi nuk ka interes për të vërtetën, dhe për këtë arsye nuk ka interes për të marrë vendime të bazuara në pasqyrë për përparimin e individëve.
“Mbështetja” është bërë e shenjtë në një demokraci që sillet rreth idesë se numri i njerëzve që gjejnë diçka është më i rëndësishëm se sa ata që mendojnë. Në demokracinë tonë, cilësia është shpesh në varësi të sasisë dhe populizmit, me të gjitha pasojat e rrezikshme që sjell.
Një herë pas here, për shembull, janë gjithnjë politikanët ata që pas demagogjisë së nevojshme vendosin të shkojnë në luftë me shumicën e partive. Qytetari individual abuzohet kështu përmes demokracisë parlamentare për t’i dhënë legjitimitet demokratik gjakderdhjen ksenofobike të drejtuesve të qeverisë.
Në realitet, lufta është gjithmonë një projekt shumë personal i shefit të një vendi. Jo civilë të një kombësie të veçantë nuk janë në luftë, por një kryetar i qeverisë që ka një interes personal për të shtypur Tjetrin e Frikshëm; ai që kërcënon strukturat ekzistuese të energjisë. Kjo është thelbi i problemit Shteti: Për të ruajtur shtetin, ato për të cilat shtetet duhet të synohen në shumë raste shtypen dhe madje vriten në rast lufte.
Para se të fillojë një luftë, politikanët gjejnë retorikisht “prova” për diçka që “justifikon” atë luftë, pas së cilës mund të fillojë masakrimi i civilëve të pafajshëm. Sigurisht mjeshtërisht në përputhje me Konventën e Gjenevës.
Gjatë luftës, ata ju njoftojnë se ka të gjitha llojet e lajmeve pozitive për të raportuar në lidhje me gjakderdhjen: bomba “precize”, për shembull, e cila parandalon “sa më shumë të jetë e mundur” viktima civile. Ndërsa të njëjtat bombardime megjithatë gjithnjë rezultojnë në shumë civilë të vdekur. Ajo që duket se po bëhet më e saktë është legaliteti i armës.
Por ka edhe një lajm të mirë. Në kohën tonë, është pothuajse në mënyrë të padukshme më shumë për ato që thoni sesa për atë pozitë të pushtetit që thoni diçka. Detyra e rëndësishme që media tani ka tjetër është të sigurojë që ajo jep një shembull të mirë për demokracinë tonë duke bërë një dallim etik në të cilin bëjnë fjalët dhe të cilat nuk meritojnë një podium.
Në këtë mënyrë, media mund të bëjë që politikanët e partisë të kuptojnë se mund të përmirësojnë demokracinë tonë duke lejuar votuesit të votojnë për kandidatët e pavarur në të ardhmen; të cilët kanë demonstruar me gjykimin e tyre të mirë se ata janë më të mirët – d.m.th., më të përshtatshmit si përfaqësues demokratik.
Në këtë kontekst, do të ishte mirë nëse votimi ndaj përfaqësuesve demokratikë do të bëhej më i arritshëm. Për shembull, votuesit mund të votonin në internet në të ardhmen në të gjitha zgjedhjet përmes një llogarie të ngjashme, duke ndjekur një prezantim transparent online nga ata që dëshirojnë t’i përfaqësojnë ata në mënyrë demokratike.
