Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Dokumentet e botuara nga fondet jugosllave dhe ruse mundësojnë një pamje objektive jo vetëm të marrëdhënieve komplekse midis RSFJ-së dhe BRSS, por gjithashtu pikëpamje të shumë çështjeve të brendshme në Jugosllavi dhe planet e regjimit të Titos, veçanërisht për fatin e Kosovës, më të dhimbshmen pikë në Serbi.
Transkriptimi i bisedave që ata patën me Stalinin dhe Vyacheslav Molotovin në Moskë më 19 prill 1947 – Edvard Kardelj, Stanoje Simić dhe Vladimir Popović – tërheqin vëmendje të veçantë në tërsi. Takimi ishte kryesisht i dedikuar për bashkëpunimin ekonomik, por në një moment Stalini tregoi interes për numrin e Sllovenëve, Serbëve, Maqedonasve dhe Malazezëve në Jugosllavi. Shqiptarët gjithashtu dolën në rendin e ditës:
Stalini: – E si po shkon puna me shqiptarët? Hoxha u ankua pak për këshilltarët tuaj politikë në ushtrinë e tyre, sikur po dobësonin disiplinën, apo jo?
Kardelj: – Kjo është e re për ne. Ata nuk na thanë asgjë për këtë.
Stalini: – Cila është origjina e shqiptarëve?
Kardelj: – Ata janë pasardhës të ilirëve.
Stalini: – Mbaj mend që Tito më thoshte se kishin lidhje me baskët.
Kardelj: – Po, ashtu është.
Simic: – Sipas disa shenjave, shqiptarët duket se janë populli më i vjetër në Gadishullin Ballkanik. Me disa fjalë, mund të konkludohet se gjuha e tyre është më e vjetër se greqishtja. Ai shpjegoi se çfarë kuptimi kishte fjala Afërditë në gjuhën shqipe dhe pretendoi se fjala nuk do të thoshte asgjë në greqisht.
Stalini: – Këta njerëz duket se janë mjaft të prapambetur dhe primitivë.
Popoviç: – Por ata janë shumë të guximshëm dhe besnikë.
Stalini: – Po, ata mund të jenë besnikë si qentë, kjo është cilësia e primitivëve. Në vendin tonë, Chuvashet ishin kaq besnikë. Carët rusë i morën si roje personale.
Kardelj: – Ka akoma më shumë shqiptarë sesa serbë në territorin e Kosovës dhe Metohisë. Ne mendojmë më vonë, kur të lidhemi edhe më mirë me shqiptarët, t’ua këthejmë atyre territoret.
Stalini (ai ishte shumë i kënaqur me këtë); – Shumë mirë, ashtu është. Dhe si e gjetën shqiptarët veten në atë territor?
Kardelj: – Gjatë turqve, ata pushtuan atë zonë dhe shkombëtarizuan një pjesë të popullsisë.
Stalini: – Si mundet që një popull kaq primitiv të ketë sukses në këtë? Si e shpjegon atë?
Kardelj: – Fiset përreth ishin gjithashtu primitive, siç ishin ato malazeze.
Popoviç: – Jo, ata nuk i shkombëtarizuan malazezët. Serbët jetonin në ato zona.
Stalini: – Kështu është! (te qeshura)
Stalini: – Cila fe përfaqësohet më shumë në Shqipëri?
Simiq: – Ka kryesisht myslimanë, pastaj katolikë dhe ka disa ortodoksë.
“Ne mendojmë më vonë, kur të lidhemi edhe më mirë me shqiptarët për t’u dhënë atyre territore”, a i shpëtoi kjo fjali Kradelit? Do të ketë më shumë të ngjarë që ai të mbërrijë në Moskë me udhëzime nga Beogradi për të njoftuar vendimin e udhëheqjes së Partisë Komuniste të Jugosllavisë te udhëheqësi i “proletariatit botëror”. Dhe përgjigja e Stalinit “Shumë mirë, është e drejtë” tregon se një vendim i tillë zgjati shumë për t’u përgatitur.
Ky detaj konfirmon gjithashtu se Enver Hoxha me të drejtë, në “punët e tij të mbledhura”, njoftoi se Josip Broz Tito i kishte premtuar se do t’ia jepte Kosovën Shqipërisë “, posa të pajtojë nacionalistët serbë”.
Dorëzimi i Kosovës në Shqipëri nuk ndodhi në ato vite vetëm falë ndarjes përfundimtare të Titos dhe Stalinit, domethënë Jugosllavisë me Bashkimin Sovjetik dhe vendet e kampit socialist, përfshirë Shqipërinë në atë kohë.
Shkaku i vërtetë i asaj përçarjeje me Moskën, i fshehur në Jugosllavi për vite e dekada, nuk do të mungojë nga lexuesi i vëmendshëm i përmbledhjes. Një dokument hedh një dritë krejt tjetër mbi atë periudhë. Arsyeja zyrtare e mosmarrëveshjeve të papritura të Titos me Stalinin në fillim të vitit 1948 ishte statusi i privilegjuar i qindra instruktorëve ushtarakë dhe civilë sovjetikë në Ushtrinë Jugosllave dhe institucionet e tjera të Jugosllavisë komuniste. Në fund të vitit 1947, Sovjetikët dyshuan se Tito dhe bashkëpunëtorët e tij kishin një “qëndrim jo miqësor” ndaj ekspertëve të tyre, gjë që nuk ishte larg së vërtetës, sepse pagat e instruktorëve sovjetikë ishin “katër herë më të larta se pagat e komandantëve të ushtrisë sonë dhe tre herë më të larta se pagat tona. “ministrat federalë”.
Arsyeja e vërtetë u zbulua më 10 shkurt 1948, kur Stalini priti Kardelin dhe Gjilasin në Kremlin.
Kardelj: – Nuk kishte asnjë mosmarrëveshje.
Stalini: – Çfarë! Ka ndryshime, dhe ato të thella. Çfarë do të thoni për Shqipërinë? Ju nuk u këshilluat fare me ne për futjen e ushtrisë tuaj në Shqipëri.
Kardelj: – Kishte pëlqimin e qeverisë shqiptare.
Stalini: Çfarë mendoni? Ata e justifikuan veten e tyre, nuk e justifikuan veten e tyre – mbetet fakti që ju nuk u këshilluat me ne për dërgimin e ushtrisë në Shqipëri.
Kardeli u përpoq të justifikonte veten e tij, argumentoi në mënyra të ndryshme dhe pretendoi se nuk mbante mend ndonjë çështje të politikës së jashtme në të cilën qeveria jugosllave nuk u këshillua me qeverinë Sovjetike.
Stalini: – Nuk është e vërtetë! Ju nuk këshilloheni fare. Ky nuk është faji juaj, por qëndrimi juaj – ai ishte një udhëheqës i pamëshirshëm i revolucionit.
Serioziteti i qëndrimit të Stalinit ndaj dërgimit të ushtrisë jugosllave në Shqipëri (dy divizione) mund të shihet nga telegrami që Molotov i dërgoi ambasadorit të atëhershëm të BRSS Lavrentyev për Marshall Tito, më 31 janar 1948.
Nga biseda juaj me një Lavrentyev tjetër, është e qartë se ju e konsideroni atë një situatë normale në të cilën Jugosllavia, duke pasur një marrëveshje për ndihmë të ndërsjellë me BRSS, konsideron se është e mundur jo vetëm që të mos konsultohet me BRSS por edhe të mos informojë BRSS në lidhje me të më vonë … Nëse mendoni se një mënyrë e tillë është normale, unë jam i detyruar me urdhër të qeverisë së BRSS të deklaroj se BRSS nuk mund të pranojë të sillet përpara një akti përfundimtar. Shoku Lavrentyev na informoi se keni ndaluar dërgimin e trupave jugosllave në Shqipëri, gjë të cilën ne e mbajmë shënim. Sidoqoftë, është e qartë se ka dallime serioze midis qeverive tona në kuptimin e marrëdhënieve të ndërsjella që janë të ndërlidhura nga marrëdhëniet aleate … – shkroi Molotov.
E shqipëroi, Agim Vuniqi
