Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Po ishim qeliza të dehur ne!
Sonte do të doja të isha
edhe një milingonë
të shkelet nga një ushtri
Unë nuk do të ndjej dhimbje
as flakëreshat në fytyrë
dhe ndrydhje në gjoks
për të nxjerrë qumështin
i bekuar nuk do të ndjej dhimbje.
Për vite me radhë ata
e mbivlerësuan metodat
formale jo të shkathët,
as për këtë sindromë
që e pushtoi botën jo
Nuk do të ndjej as dashuri as dhimbje.
Vështirë për të gjetur një
kurë për një frymë të re
në këtë planet ku
kushdo që kishte një shans
për pak jetë i thanë njerëzit
se ishte më e lehtë kur ti je
një qelizë e dehur në këtë rreth.
Milingonat, jo nuk
ndryshojnë traditat e tyre
dhe një kokërr gruri nuk
shqetësohen t’i japë
dikujt menjëherë,
prehen duke puthur
kristale minerale argjilore,
ngriten përsëri në çati
mes rrasa për t’u parë
nga alienet, nuk kanë frikë
as prej tyre sepse janë më kurioz.
Velloja e të burgosurit !
Deri sa në mendjen time
e dija të vërtetën
isha vetvetja
kur një tjetër e transferoi
atë me një vello tjetër
më bëri të dyshoja
për veten time dhe
kur u tha e vërteta
ajo kthehet për të
rikthyer vetëbesimin
ne qenien time, atëhere
Unë do të jem në moshë
të shtyrë i mbështjellë me
një vello mjegull para syve
për të mbuluar zhgënjimin.
Agjent hiri shërues!
Ky portret me një vështrim të trishtuar,
nuk është rritur ose trajtuar
në menyrë që të marrë ngjyrën e saj
është plotësisht natyrale
brenda kornizës së pasqyrës.
Se plasaritja e xhamit nga përvoja,
kërkon shumicën e viteve për tu zotëruar,
e aq afër sa një dritë e qiriut,
që të kaluarën ta ndriçon kur
ajo del nga hapësira për
të matur kohën nga thellësia
e të flas me zërin e saj të dytë.
Parmakë të divorcuar dhe
shkelës të egër të kohës,
nuk e dinë që edhe pa një yll
të etur të mesnatës së errët,
tryeza e tokës do ta mbajë
këtë erë në oktapod gri-argjend,
me brokadë të verdhë-jeshile
prej liri dhe lisi,
ata mund të zgjedhin farën e fisit.
“Koha” nuk është aspak fajtore,
nuk është e korruptuar,
është pasqyra e njerëzve të saj
që kanë trashur pluhurin
si agjent hiri shërues
në kornizë që e mbajnë.
Larg nga të qenit nga një shkretëtirë e ashpër jemi!… për t’u vetedijesuar për atë që duhet të ishim.
Zëri i heshtjes!
Unë nuk jam një copë letër e vogël,
ose materiale të tjera,
as edhe një shtëllungë si ajo
e një bimë e sofistikuar dhe
montuar në serra,
por një çështje e kozmosit
që ecën në tokë dhe
ruan shpirtin gjatë jetës,
një lutje që dinë ta thotë
atje mbi kupë me re
të dendura si shkurre,
ku qielli njeh formulën e besimit.
Në tryezën e tokës,
ka shumë ekipe
të njerëzimit që Zoti krijoi,
Unë nuk garoj
vetëm për veten time
ku bien në sy uniformat
e lojtarëve të pakujdesshëm
ku e quajnë veten
nën një emër të rremë.
Nga kjo galeri e Tokës
me një çati graniti
kur je shikues dhe vëzhgues
do të identifikoni diskriminimin
derisa të përvijoj ngjyrat
e mundshme në astar
të papërshkueshëm nga uji
E hodha tekstin me fije ari
se formula e betimit të
Hipokratit është për të shëruar
një shpirt të plagosur.
Ngjyrat e ndërmjetme mungojnë në jetë!
Nuk deshi të ndjehet si
dora e mbetur pa punë,
për të qëndruar si
një lule e kultivuar
sa për t’u këputur,
që bukuria t’i hap portat
e botës me aromën e saj,
madje as si një tingull i
plotë i kitarës dhe
rreze e ndritshme
në fytyrën e ndonjë personi,
duke kërkuar strehim nga
një portret i shqetësuar,
që të kthehej në gjethet e verdhë
si të jesh gjithmon në vjeshtë.
Të shpallësh mirësinë tënde
edhe nëse jeta ka qeshur me ty,
si gjurmët e shkumës që
përulen kur uji qetësohet
pas detit të trazuar,
pa atë ngjyrë të ndërmjetme
miqësohu me jetën tuaj,
pranoje si dashuri.
Do dal të rri jashtë,
kështu që po të pyeti kush,
jamë e dalluar.
Kur masa e kohës është e cekët!
Ajo u shtrydh lehtë
pa dëmtuar gjethet
e pemës ngjyrë jeshile dikur
që shërbyen rrugës së saj,
qenë shkëputur nga zona
për të mbuluar nga shkurre re
një kostum gri në të verdhë
që nuk janë nga toka,
u përpoq të tund atë mbulesë
me ndikim qiellor në fytyrën e saj.
Ka kohë që nëna u largua,
lutej zërin e saj të dëgjoj,
kur jeta fillon fundin
e simfonisë të errësojë,
atje lartë ku duhet të kthehet
në përjetësinë
aromën e saj ngadal të nuhasë,
Sa kohë kam që dëshiroj
për ato fytyra si yll e hënë
që të mund t’i përqafoj.
Mesazhi “barba im”
Ajo para se të fliste,
vështroi fytyrën e tij
për t’u përballur me
momente vendimtare.
U largua nga porta
ndërsa ajo filloi të ecte
një shteg të rrethuar
me pemë dhe i shtruar
me gurë të heshtur,
ishin të bashkuar për
të shërbyer rrugës së saj të vetmuar .
E mbaj mend kur më the:
Në ato panorama,
kot do të kërkosh
një udhëtar me
gjethet e pemës ngjyrë jeshile
janë të vyshkur nga mëria
dhe vlerësimi numerik
nuk është i justifikuar
në këtë epokë kalimtare.
Në një imazh ndodh se
gjen boshllëkun e ngjyrave,
udhëtarët që vijnë e shkojnë,
marrin frymë fshehurazi
nga era e ftohtë e jupiterit.
Me zë të lartë dhe të egër
ata qetësohen të frustruar
ngrenë kokën në platformë
por ende mbeten të ngujuar.
Mos harro kurrë,
mos i jep kërkuesit njohuri
për një vizë mbrojtëse për ty.
“Kurrë ato dy trosha
nuk u bënën bukë”!…
Që thërrimet e hedhura
doja t’i rrisja
për të bërë një strukturë
mendoja se ishin perlat
prej inxhije për të mos i thyer
në nivelet ti vargoj
si elektrone në një atom.
Nuk e dija se ishin
thërrimet me thepa
që gëryen fytin se kishin
dalë nga furrtare e zezë
që më lanë shijen
e metaleve të rënda si ajo e bakteries së lukthit.
Një moçal i ngjeshur
Një moçal i ngjeshur
veshur jo me
shtroja jeshile nga
ligatinat e pyllëzuara, por
me fije gri në të bardhë
në kafkën e njerëzëve,
që u lidh fytin shumëkujt
ato lumenj me ujë të ëmbël
dhe të kripura nga sistemet
dhe organet si pyjet dhe
shkurre të brendshme
nga përmbytjet
herë pas here mbush
luginat nga shirat
brenda trupit tonë.
Si një fustanellë Labe
ato kaçurrela truri
me dhjam nga qafa
e gusës së bardhë
me dy gërsheta kuqe dhe blu
mes brigjeve gjarpërojnë
ndonjëherë i tremb
vetëtima e sinapseve
të shkurreve që i godet
ndonjëherë rrufeja me
lëvdata ose mallkime
i pret kur polifonia nis
të belbëzojë.
Ishin sytë e tu, barba
Ata sy blu hiri,
qerpikët e zinj
të rreshtuar dhe
vetullat e trasha
si kreshtat malore
nga mjegullnaja
që rrethon qiellin e parë
me yje të krijuar,
sy që përmallonin
të kaluarën kur ishe
fëmijë duke parë
përpara pleqërinë
për të mos treguar vuajtje.
Ishin sytë e tu, barba,
edhe pse lotët
ndonjëherë i tradhtonin!…
Sot një dekadë që nuk i kam parë.
Butonët e “manshetave”
Butonët e “manshetave”
sa dekorative duken,
një seri vibracionesh
fleksibël të egos edhe
në darsem e kthen atë
në shufra të frikshme metali
duke i shtrembëruar lidhjet
si valltarët e tyre në rreth.
Derisa të zgjerojë bazën
në qarkun e një terminali
të huaj për t’i emëruar “bossat”
kur ata drejtojnë vallëzimin
në një banket me lidhjet
të një zinxhiri përreth
që nuk i përket
“darsmenëve” të huaj.
Ky lloj “ligandi” kallaji
i gatuar nga vetë ne
mund të jetë edhe
mbi ligjet e shtetit por
jo mbi dispozitat e Zotit
dhe të përfundojë ashtu
si mund të fluturojë
kjo “luleradhiqe” e klonuar
nga një frymë e lehtë…
Drama e jetës!
Askush nuk e parashikoi, se
pjesa e parë në librin e jetës,
një histori e bujshme,
ajo që kemi kaluar, ishte
dramë, komedi, tragjedi ose
çdo zhanër tjetër.
Me shume kenaqesi sesa dhimbje,
ku era fryn lirshëm,
semiotika dhe kritika
bëri lajme si politika,
që fëmijët të tërheqin kufizime.
Ngjarjet kaluan pa fatalitetë ose
çdo incident,
kur nuk ishim prindër vetë.
II
Por në botën e dramës,
në kapitullin e dytë të librit,
inovacioni ishte një zhanër i ri i muzikës,
e kombinuar me romance,
edhe dituria dhe dashuria
duke u përplasur në një pistë,
mbeten të rrahur dhe të shtrirë.
III
Kopja e pengjeve të një drame,
e luftës së fituar,
në kapitullin e tretë,
do të ishte më i gjallë,
nëse libri kopjohet,
në pjesën e dytë dhe të parë.
Në pjesën e katërt të librit,
do ta gjesh veten të paketuar,
nën një ndikim më të madh,
ku ndjen frikë dhe dëgjon
kockat e kafkës kur fillon çarja
të përplaset me telekomandën,
ndërsa kama godet
me thikë në shpinë.
Kur shikon mbrapa,
në ngjarje të mëdha,
shikon atë kapitull të pestë
bagazhet thelbësore janë bërë,
si shfaqja më e bukur e dramës,
në trungun e jetës.
Po e përqafoja,
kapitulli i gjashtë,
