Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Gjergj Kastrioti ishte djali më i vogël i Gjon Kastriotit dhe i princeshës Vojsë, fëmija i fundit midis 4 djemve dhe 5 vajzave. Mendohet se lindi më 6 maj 1405 në Mat. U mor peng si jeniçer pas thyerjes së të atit nga Sulltan Murati në vitin 1421 dhe u dërgua në oborrin e Sulltanit në Adrianopojë. Atje, zgjuarsia dhe shkathtësia e çuan Gjergjin në shkollën e sulltanit, që përgatiste komandantë e nëpunës.
Natyra i kishte dhënë dhunti mendore e fizike. Atje, Sulltani i vuri emrin Iskënder (Aleksandër). Pas mbarimit të shkollës, Gjergj Kastrioti, kreu detyra ushtarake në Ballkan e në Azinë e Vogël, duke u dalluar për trimëri dhe për këtë arsye iu dha titulli bej që do të thotë princ ose fisnik pra Skënderbeg do të thotë Aleksandri princ ose fisnik. Ai nuk e harroi vendin e tij të dashur dhe priste me padurim rastin të kthehej në tokën që e lindi. Me vdekjen e të atit, ai shpresonte t’i zinte vendin, por në fakt sulltani e emëroi sanxhakbej jashtë tokave shqiptare. Skënderbeu nuk hoqi dorë nga ideja për t’u kthyer në Shqipëri në fronin e të atit, deri në vitin 1443 kur ai u nis kundër Janosh Huniadit nën komandën e bejlerbeut të Rumelisë.
Më 3 nëntor 1443 në afërsi të Nishit, u ndeshën dy ushtritë. Ushtria osmane u shpartallua dhe u tërhoq në panik. Skënderbeu filloi të zbatonte planin e kryengritjes, së bashku me 300 kalorës shqiptarë e me të nipin Hamza Kastrioti, u kthye në Dibër, ku populli e priti si çlirimtar. Mori masa për përforcimin e rrugëve nga mund të vinin osmanët, dhe prej andej iu drejtua Krujës. Me një ferman të rremë shtiu në dorë qytetin e garnizonin dhe kështu më 28 nëntor 1443 u shpall rimëkëmbja e principatës së Kastriotëve. Mbi kështjellën e Krujës u ngrit flamuri me shkabën e zezë dykrenare i Kastriotëve.
Kryengritja u përhap shpejt në viset e tjera dhe feudalët e tjerë u ngritën gjithashtu. Gjatë dhjetorit, Shqipëria e Mesme dhe e Veriut u spastruan nga forcat osmane, u çliruan njëra pas tjetrës kështjellat e kësaj zone. Skënderbeu ishte organizatori i Kuvendit të Arbërit, në të cilin u zgjodh si prijës i Lidhjes Shqiptare të Lezhës. Ai u martua me të bijën e Gjergj Arianitit me Donika Arianitin për të forcuar lidhjet e tij me principatat e tjera.
Në janar të vitit 1468 Skënderbeu u sëmur gjatë zhvillimit të një Kuvendi të thirrur nga ai, në të cilin ishin të ftuar të gjithë princat shqiptarë. Vdiq me 17 Janar 1468 në Lezhë. I mbuluar me lavdi, ai u varros në Lezhë. Shqiptarët humbën prijësin e lavdishëm që i udhëhoqi për 25 vjet rresht. E shoqja me të birin emigruan, sikurse edhe një pjesë e parisë shqiptare, për në Itali. Rreth përkrenares ekziston ideja se e ka mbajtur për nder të Pirros së Epirit, pasi edhe ai ka mbajtur po të njëjtën përkrenare.
Gjergj Kastrioti – Skënderbeu një epokë të tërë historike që mori emrin e tij: luftën njëshekullore kundër pushtimit osman (fundi i shek. XIV – fundi i shek. XV). Nën udhëheqjen e tij, lufta e shqiptarëve u ngrit në një shkallë më të lartë e më të organizuar dhe shënoi një kthesë vendimtare në zhvillimin politik të Shqipërisë.
Gjergj Kastrioti – Skënderbeu ishte përfaqësuesi më konsekuent dhe më i shquar i elitës drejtuese shqiptarë që udhëhoqi më vendosmëri frontin e luftës së shqiptarëve kundër pushtuesve osmanë. Ai realizoi të parin bashkim të shqiptarëve, Lidhjen Shqiptare të Lezhës, e cila hapi rrugën e krijimit të shtetit të pavarur shqiptar, themeluesi i të cilit u bë ai vetë. Kujdes të veçantë Skënderbeu i kushtoi ruajtjes së burimeve të brendshme ekonomike, tek të cilat u mbështet lufta. Duke fuqizuar mbrojtjen në brezin kufitar, në lindje e në jug, ai i dha mundësi banorëve të viseve të lira të zhvillonin një veprimtari ekonomike deri diku normale.
Krahas mbrojtjes së vendit, Skënderbeu i kushtoi vëmendje çlirimit të viseve të pushtuara që ndikoi në formimin e mëtejshëm të lidhjeve më banorët e këtyre viseve dhe në forcimin e bashkimin e të gjithë popullit shqiptar. Aftësitë e Skënderbeut si burrë shteti spikatën edhe në marrëdhëniet me vendet e tjera. Duke pasur të qartë së rrezikut osman mund t’i bëhej ballë vetëm më sukses vetëm me forca të bashkuara, Skënderbeu kërkoi pareshtur pjesëmarrjen e vendeve evropiane në luftë kundër armikut të përbashkët.
Në kushtet e pabarazisë së theksuar ndërmjet forcave osmane dhe atyre shqiptare, Skënderbeu përpunoi strategjinë dhe taktikën e tij luftarake, në bazë të së cilës qëndronte mendimi se fitorja nuk mund të varej nga numri i ushtarëve. Ai mbante armikun në alarm të përhershëm, i priste rrugën e fuqizimet dhe, pasi e kishte futur në kurth, e godiste me sulme të fuqishme e të befasishme.
Skënderbeu u shndërrua në simbol të luftës për liri e pavarësi. Ai mbeti një figurë e dashur për shqiptarët edhe pas vdekjes së tij. Kujtimi i tij mbeti gjithnjë i gjallë nëpër këngët, gojëdhënat e tregimet e shumta popullore që i dhanë atij tiparet e një figure legjendare.
Vepra dhe figura e Skënderbeut kishte përmasa dhe rëndësi evropiane. Ai u vlerësua lart nga personalitetet e shquara evropiane të kohës. Këtë e dëshmon edhe fakti së për Skënderbeun është shkruar një literaturë e shumëllojshme, prej qindra vëllimesh, të botuara në shumë gjuhë, dhe në të katër anët e botës. Ndër autorët shqiptarë janë Marin Barleti, Fan Noli, Sabri Godo, Fatos Daci.
Skënderbeu mblodhi mjaft reputacion një postum në Evropën Perëndimore në shekujt e 16 dhe 17. Me shumë e Ballkanit nën sundimin otoman dhe me turqit në portat e Vjenës në 1683, asgjë nuk mund të ketë lexues të mahnitur në Perëndim më tepër se një përrallë plot aksion e rezistencës heroike të krishterë për të “një luzmë mysliman”.
Libra mbi princin shqiptar filluan të shfaqen në Evropën Perëndimore në fillim të shekullit 16. Një nga më të hershme të këtyre historive që kanë qarkulluar në Evropën Perëndimore në lidhje me veprat heroike e Skënderbeut ishte Historia de Vita et gestis Scanderbegi, Epirotarum Principis (ca Romë. 1508-1510), botoi një katër dekada vetëm pas vdekjes së Skënderbeut. Kjo Historia e jetës dhe veprave të Skënderbeut, Princi i Epirote është shkruar nga historiani shqiptar Scodrensis Marinus Barletit, i njohur në gjuhën shqipe si Marin Barleti, të cilët pas përjetuar pushtimin turk të Shkodrës tij të lindjes nga eksperienca personale, u vendos në Padua ku ai u bë rektor i kishës famullitare të Shën Stefan. Barleti dedikon punën e tij për të Donferrante Kastrioti, (nip i Skënderbeut), dhe të pasardhësve. Libri është botuar së pari në latinisht.
Në shekujt e gjashtëmbëdhjetë dhe të shtatëmbëdhjetë libri Barleti ishte përkthyer në një numër të versioneve të gjuhëve të huaja : në gjuhën gjermane të Johan Pincianus (1533), në italisht nga Pietro Rocca (1554, 1560), në portugalisht nga Francisco D’Andrade (1567), në Polonisht nga Ciprian Bazylik (1569), në frëngjisht nga Jaques De Lavardin, zot feodal Plessis du-Bourrot (frëngjisht: Histoire de Georges Castriot Surnomé Skenderbeu, Roy d’Albanie, 1576), dhe në spanjisht nga Juan Ochoa de la Salde (1582) . Versioni në anglisht ishte një përkthim nga një frëngjisht nga De Lavardin dhe të bëra nga një Zoterinj Zachary Jones. Ajo është botuar në fund të shekullit 16, nën titullin, Historiku i George Castriot, i mbiquajtur Skenderbe, Mbret i Albinie ; përmbajnë Actes famshme të tij, Deedes Fisnik e tij e Armës dhe fitoret paharrueshëm kundër Turkes për Besimi i Krishtit. Gibbon nuk ishte i pari që e vënë re se Barleti është nganjëherë i pasaktë në favor të heroit të tij, për shembull, Barleti pohon se Sulltani i kishte ngordhur nga sëmundja nën muret e Krujës. Portreti i Skenderbeut, ca. Biografia e 1648. Kastrioti ‘s ishte shkruar edhe nga Franciscus Blancus, një peshkop katolik i lindur në Shqipëri. Libri i tij “Georgius Castriotus, Epirensis vulgo Scanderbegh, Epirotarum Princeps Fortissimus” është botuar në latinisht në vitin 1636.
Voltaire nis kapitullin e tij “Marrja e Konstandinopojës” me frazën : “Sikur Perandoret grek ka vepruar si Skenderbeu, Perandoria e Lindjes ende mund të ketë qenë ruajtur.”
Kopertina e “Historia e jetës dhe veprave të Skënderbeut, princit të EpiritSkënderbeu është protagonist i tri tragjedive 18-shekullit britanik, Skenderbeu William Havard-së, një tragjedi (1733), George Lillo’s Hero i krishterë (1735), dhe Skënderbeu Thomas Whincop-së, Ose, Dashuria dhe Liberty (1747). Një numër i poetë dhe kompozitorë gjithashtu kanë tërhequr frymëzim nga karrierën e tij ushtarake. Frëngjisht poeti i shekullit të 16 Ronsard shkroi një poemë rreth tij, ashtu si edhe të shekullit të 19 poeti amerikan Henry Wadsworth Longfellow. Për Gibbon, “John Huniades dhe Skënderbeut… janë të dyja të drejtë për njoftim tonë, që nga profesioni i tyre i Osmane armëve vonuar rrënojat e perandorisë greke.”
Në 1855, Camille Paganel ka shkruajtur Histoire de Skënderbej, i frymëzuar nga Krime të Luftës.
Në haxhit e gjatë poetike përrallë Çajld Harold’s (1812-1819), që Bajroni filloi të shkruajë, ndërsa në Shqipëri, Skënderbeu dhe populli i tij luftëtar janë përshkruar në kushtet e mëposhtme : “Toka e Shqipërisë ! ku Iskander rose, Theme e rinj, dhe fener i urtë, dhe ai adash e tij, të cilit All-habitur armiqve të zvogëluar nga veprat e tij të emprize kalorësiak : Toka e Shqipërisë ! më lejoni të bëj sytë e minave Në ty, ti infermiere i thyer i papërsëritshëm ushtarak Thënë shkurt ! Kryq zbret, minaret e tua dalin, Dhe shkëlqen zbehtë hënë në lugore, Përmes zabel shumë një selvi brenda ken çdo qytetit. “Canto II, XXXVIII.” Ashpra janë fëmijët e Shqipërisë, por ato nuk mungojnë virtytet, ishin ato virtyte më të pjekur . Ku është armiku që ndonjëherë e panë prapa tyre? Kush mund të mundohem ashtu edhe të luftës duroj? tyre amtare fastnesses nuk më të sigurt se ata në kohën e trazuar të dyshimta duhet : zemërimin e tyre si vdekjeprurës ! Miqësia e tyre por i sigurt, Kur Mirënjohjes ose ofertat e tyre rrjedh gjak trimëri palëkundur nxiton mbi where’er shefi i tyre mund të çojë. ” Canto II, LXV.George Castriot, i mbiquajtur Skenderbe, Mbret i Shqipërisë.
Ludvig Holberg, një shkrimtar danez dhe filozof, pohoi se Skënderbeu është një nga gjeneralët më të mëdha në histori. Sir William Temple konsiderohet Skënderbeu të jetë një nga të shtatë krerët më të madh pa një kurorë, së bashku me Belisarius, Flavius Aetius, Gjon Huniadi, Gonzalo Fernández de Cordoba, Farnese Aleksandër, dhe William Heshtur.
Barok kompozitorit italian Antonio Vivaldi përbërë një opere me titull Skënderbeu (e parë e interpretuar 1718). Një tjetër opera me titull Skënderbeu ishte i përbërë nga shekulli 18 frëngjisht kompozitorit François Francœur (e parë e interpretuar 1763).
Disa nga betejat lavdiplote të Skënderbeut kundër Perandorisë Osmane
Pas kthimit në Krujë në vitin 1443, Skënderbeu arriti t’ i bashkojë feudalët shqiptarë dhe përgjithësisht të krishterët e Ballkanit për të rezistuar kundër depërtimit të turqve në Ballkan. Ai me eprorët dhe ushtarët e tij zhvilloi disa beteja të përgjakshme dhe në shumicën prej tyre fitoi mbi ushtritë turke, duke qenë se i zotëronte mirë taktikat e ushtrisë së Perandorisë dhe zotëronte një terren malor në dobi të forcave të veta. Strategjia e tij ushtarake bërë jehonë në tërë Evropën e asaj kohe, e cila shfaqte simpati të madhe ndaj Skënderbeut por asnjëherë nuk e ndihmoi, edhe pse kishte shumë mundësi për ndihmë dhe lidhje të aleancave.
Beteja e Torviollit e vitit 1444
Beteja e Torviollit, i njohur edhe si Beteja e Dibrës së ulët, u zhvillua më 29 qershor të 1444 në Shqiperi. Skënderbeu ishte një ushtarak i shquar i kohës me origjinë shqiptare i cili vendosi që të kthehej në vendlindjen dhe për të marrë frenat e një kryengritje të re shqiptare. Ai, së bashku me 300 shqiptarë të tjerë duke luftuar në betejën e Nishit, brakti ushtrinë osmane që të shkojë drejt Krujës, e cila ra shumë shpejt nëpërmjet një përmbysje. Ai pastaj formoi Lidhjen e Lezhës, një konfederatë të princërve shqiptarë të bashkuar në luftën kundër Perandorisë Osmane. Murati II, e kuptoj kërcënimin dhe dërgon një nga komandantët e tij më me përvojë, Ali Pasha, për të shtypur kryengritjen me një forcë prej 25.000 trupa.
Nga Skënderbeu pritej një reagim kështu që ai u zhvendos me 15.000 të trupat të tij për të mundur ushtrinë e Ali Pashës. Të dy u takuan në Torvioll ku ata ngritën kampet në anë të kundërta nga njëri-tjetri. Një ditë më pas, më 29 qershor, Ali Pashai doli nga kampi i tij dhe pa se Skënderbeu i kishte pozicionuar forcat e tij në fund të një kodre. Duke pritur një fitore të shpejtë, Ali urdhëroi të gjitha forcat e tij poshtë kodrës për të sulmuar dhe të mposhtur ushtrinë e Skënderbeut. Skënderbeu priti një manovrim të tillë dhe përgatiti strategjinë e tij. Pasi forcat kundërshtare ishin të angazhuar duke u afruar deri në pozicionin e nevojshëm, Skënderbeu urdhëroi forcat e fshehur në pyjet prapa ushtrisë turke për të arritur krahët e tyre të pasme. Rezultati ishte shkatërruese për osmanët dhe e gjithë ushtria u mposht me komandantin e saj me vuajtjet gati deri në vdekje.
Beteja e Koxhaxhiut e vitit 1448
Në qershor të vitit 1448, një ushtri e madhe osmane e komanduar nga Sulltan Murati II së bashku me të birin e tij 21-vjeçar, Mehmetin II, i cili më pas do të bëhej edhe ai sulltan. Ajo u përqendrua mbi kështjellën e Sfetigradit si baza kryesore në sistemin mbrojtës të brezit lindor. Garnizoni i përbërë kryesisht nga dibranë dhe i drejtuar nga matjani Pjetër Perlati, jo vetëm hodhi poshtë kërkesën për dorëzim pa luftë, por e mbajti me heroizëm kështjellën, duke thyer të gjitha sulmet e njëpasnjëshme të trupave osmane. Skënderbeu godiste pa ndërprerje ushtrinë me sulme të befasishme dhe arriti të hynte deri në kampin e ushtrisë osmane. Kjo e lehtësoi detyrën mbrojtëse të kështjellës. Garnizoni rezistoi deri sa osmanët arritën të zbulonin e të prishnin kanalin e furnizimit të kështjellës me ujë të pijshëm. Pas bisedimeve me sulltanin, Pjetër Perlati dorëzoi kështjellën, me kusht që të largohej i lirë bashkë me armët. Në korrik të vitit 1448, Sfetigradi kaloi në duart e osmanëve. Për lidhjen e Lezhës kjo ishte një humbje. Kështjella e Sfetigradit ishte baza ushtarake kryesore e pjesës jugore të brezit kufitar lindor të trojeve shqiptare.
Sipas kronikanëve të kohës janë vrarë 1200 ushtarë.
Beteja zgjati një muaj, nga qershori deri në korrik.
Skënderbeu nuk ishte në kështjellë, por sulmonte nga malet.
Pas betejës aty u shpërngulën shumë turq, ku nisën jetën e tyre. Dhe sot fshati Koxhaxhik është i banuar nga popullsi myslimane
Vetë fshati Koxhaxhik e ka marrë këtë emër nga turqishtja, që do të thotë “betejë e madhe”.
Varrezat ishin ndarë në dy pjesë, në myslimane, rreth 900, dhe të krishtera rreth 300. Pasi iu ndërpre uji nga osmanët, kështjella u dorëzua.
Beteja e Modricës e vitit 1452
Beteja e Modricës u zhvillua ndërmjet forcave shqiptare të drejtuara nga Skënderbeu kundër forcave osmane të drejtuara nga Hamza Kastrioti. Skënderbeu mblodhi 14.000 burra dhe marshuan kundër ushtrisë Tahip Pashës. Skënderbeu e planifikoi që së pari të mposh Hamzën dhe pastaj të lëviz përreth Tahipit dhe të rrethojnë atë [2]. Hamza kishte 10,000[2]-12,000[3] burra nën komandën e tij personale dhe ka qenë në kampin pranë kështjellës së re të Modricës. Skënderbeu nuk i dha Hamzës shumë kohë për të përgatitur dhe, më 21 korrik, ai sulmoi menjëherë. Sulmi i ashpër bëri punën e shkurtër për forcat osmane, duke rezultuar që ato ikin pothuajse menjëherë. Pjesa më e madhe e forcës ra në fushë dhe pjesa tjetër që u largua është ndjekur në mënyrë të pashmangshme [3].
Pas vdekjes së Muratit II në fronin osman hypi i biri i tij, Mehmedi II (fushata në vitet 1451-1481), i cili nuk do të vononte të dërgonte forcat e tij kundër viseve të lira shqiptare. Kështu, më 1452, një ushtri osmane prej 12 mijë vetash iu drejtua kështjellës së Modricës, në brigjet e Drinit të Zi, të cilën Skënderbeu sapo e kishte ngritur. Kur trupat osmane po i ngjiteshin kodrës për në kështjellën e Modricës, u sulmua n nga lart poshtë nga shqiptarët, dhe shumica u vranë e ranë robër së bashku me komandantin e tyre, Hamza Beun [4].
Hamzës dhe stafi i tij u kapën në betejë. Nga frika e masave ndëshkuese, Hamzës kërkoi për mëshirë, duke argumentuar se ai kishte luftuar vetëm kundër Skënderbeut pasi ai kishte qenë urdhëruar [2]. Skënderbeu u përgjigj në mënyrë të tillë që oficerët osmane filluan të qajnë dhe ai ofroi që të ketë një darkë me ta [3]. Pas kësaj, ai urdhëroi për të burgosurit e tij ta vënë nën roje dhe që do të trajtohen siç duhet. Burrat ishin liruar në fund, por Hamza dhe stafi i tij ishin shpenguar për 13.000 dukat [3]. Zemërgjerësia e Skënderbeut u bë i njohur në të gjithë Shqipërinë dhe Perandorinë Osmane deri në pikën ku shumë nga njerëzit e tij i fitoi më shumë respekt për të si një luftëtar. Qëllimi i Skënderbeut në këtë mënyrë ishte për të treguar se ai nuk do të përfitojnë nga fatkeqësitë dhe se ai kishte besim të mjaftueshëm në aftësinë e tij për të lënë armiqtë e tij luftojnë atë përsëri një ditë tjetër
Beteja e Parë e Vaikalit u zhvillua në prill 1465
Beteja e Parë e Vaikalit u zhvillua në prill 1465 në luginën e Vaikalit, në juglindje të Shqipërisë së sotme. Një sanxhakbej i ri osman i Sanxhakut të Ohrit, Ballaban Badera (me origjinë shqiptare), u dërgua nga Sulltan Mehmeti II për ti shkaktuar humbje të rënda forcave shqiptare. Komandanti i shqiptarëve Gjergj Kastrioti ishte përgatitur për luftë dhe i përgatiti trupat e tij me një plan veprimi. Gjthçka shkoi mirë deri kur disa prej oficerëve të Skënderbeut nuk zbatuan urdhërat për të ndaluar ndjekjen e forcave osmane dhe u kapën së bashku me luftëtarët e tyre. Oficerët u dërguan në Konstandinopojë ku u torturuan dhe u ekzekutuan dhe trupat e tyre iu hodhën qenëve.
Sulltani Mehmedi II i besoi Ballaban Baderës, i cili ishte një sanjakbej e sanxhakut të Ohrit [3], drejtimin e fushatave osmane në Shqipëri. Ballabani kishte qenë një fshatar në pronat e të atit të Gjergj Kastriotit, i cili u mor nga osmanët për tu bërë jeniçer për sulltanin.
Ballabani ishte i vetëdijshëm për humbjen e tij, kështu që aii paraqiti Skënderbeut një seri dhuratash në mënyrë që nëse ai do të kapej, komandanti shqiptar do të ketë mëshirë të mjaftueshme për ta këmbyer atë. Ballabani e kishte njohur Gjergj Kastriotin, kur ata ishin të dy në oborrin osman, por kishte mbajtur gjithmonë një armiqësi të madhe drejt fundit. Ballabani gjithmonë u përpoq të hiqej si mik personal dhe aleat i Skënderbeut, por ai ishte gjithmonë i gatshëm për momentin për ta sulmuar atë. Pasi mësoi se Skënderbeu ishte në Luginën e Vaikalit me 4500 burra, Ballaban filloi fushatën e tij për të mposhtur Skënderbeun.
Skënderbeu e priste një sulm osman dhe i nxiti trupat të tij të jenë të përgatitur në mënyrë të vazhdueshme. Ditë para betejës, ai u shpjegoi planin e veprimit luftëtarëve. Ai planifikoi për ti mashtruar osmanët duke i bërë të mendojnë se forcat e tij janë shumë të dobëta dhe tepër të frikësuara për të luftuar. Kur osmanët më në fund u joshën në luginë dhe në një ndjenjë të rreme të sigurisë, luftëtarët shqiptarë u hodhën mbi ta. Forcat osmane pastaj u ndoqën gjatë gjithë deri tek kodrat dhe shqiptarët u ndalën atje për të shmangur një kundërsulm.[1]
Të nesërmen Ballabani erdhi nga prapa kodrave, papritmas, dhe u sul mbi forcat e Skënderbeut me shpejtësi të madhe dhe i tërbuar. Skënderbeu i lejoi ata të vinin pranë tij dhe pastaj filloi kundërsulmin. Një betejë e përgjakshme pasoi me viktima të rënda në të dyja anët, por shqiptarët arritën të mbajnë terrenin e tyre dhe së shpejti, ushtarët e frikësuar osmanë filluan të largohen. Siç u urdhëruan, shqiptarët i ndoqën deri tek kodrat. Shqiptarët e mbajtën terrenin më në fund, por ajo u arrit me një kosto shumë të madhe. Disa nga njerëzit më të besuar Skënderbeut u kapën në këtë betejë, duke përfshirë: Moisi Gjuricën, Muzaka i Angelinës, Gjin Muzaka, Gjon Perlati, Nikollë Berisha, Gjergj Kuka, Gjin Maneshi. Këta njerëz të ndezur nga vlaga e betejës nuk ndoqën urdhërat e Skënderbeut për të qëndruar nën kodrat dhe u kapën nga forcat osmane të riorganizuara. Osmanët të fshehur i zunë pritë oficerëve shqiptarë dhe bashkëluftëtarëve të tyre. Kalorësia osmane rifitoi besimin e saj dhe ata u ngjitën në majë të një pikë të lartë, ku u stacionua këmbësoria. Ballabani, megjithatë, ishte i kënaqur me arritjet e ushtarëve të tij dhe marshoi përsëri në Konstandinopojë me kapitenët kapur.
Skënderbeu dërgoi një ambasador tek Sulltani ti lutej atij të kthente ushtarakët e tij të padëmtuar, në të kundërt ai do të ekzekutonte të robërit e tij të luftës. Sulltani nuk u bind. Ai urdhëroi një torturim pesëmbëdhjetë-ditor të ushtarakëve shqiptarë. Mehmeti urdhëroi Ballabanin që të vazhdojë fushatat e tij kundër Shqipërisë. Ballabani e sulmoi Shqipërinë përsëri, por u shkatërrua përfundimisht. (Vikipedia)
