Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Erdh tetorbegati, n’zemër vjeshte, dritërverë;
Si atëherë kur e tij zemër, na e fali Enverin.
Ishte ai, tetormrekullia, s’qe si tetorë të tjerë;
Se të kombit yll lindi, ta ndrijë truallnderin!
Argjironëna i dha gji, nga gji shqiptarie;
Birin, Mëmëdheut ia rriti, ia bëri palcëgur!
Se dhe vetë e gurtë qe, zemërstralltë lavdie;
Njohu koha tek Enveri, delidjalë e kryeburrë!
Atdheu birit ia dha uratën, ia fali t’vetën zemër;
Të humburit atdhe Ai, i dha dorë e, i fali emër;
E atdheu, e ushqeu Atë, me shqiptari, me urtësi;
Të tetormadhit lavdibir, djep iu bë një Shqipëri!
Dielli, me të artat rreze, ia dritëroi mendjen;
Lindi, me Enverin, Tetoriada shpresëmadhe!
Atij koha i dha mision, n’dritë, ta nxirte Nënën;
Bekuan tetorët birin, bëri Ai, epoka legjendare!
I Leninit tetormadh, botës i dha dritë, pranverë;
E, tetorët enverjanë, shpresat, ënrrat, jetësuan.
Ogurbardhë, i Enverit tetor, s’vdes, rron përherë;
Motelavdishmet, n’kujtesë shekujsh e përjetësuan!
* * *
Çfarë kanë malet sot, pse gjëmojnë?!
Fusha, kodra, brigje, gerxhe, rënkojnë!
Po yjet në qiell, përse nuk xixëllojnë?!
Ah, qiellin, të zezat re, sot e mbulojnë!
Shfryn koha dhe, njerëzia, sot shfryn;
Vitet, Diellin s’e panë, qafën e thyen!
Kacaviret ligësia drejt qiellit, tinzare;
N’terrnaja shpirti, prita zë,ajo vrastare!
Mbushur sherr, helm e cmirë, njeriu sot;
Se mbiu farëliga, të sajat fruta, ai kullot.
Kala e moralnjerëzorit, u shemb për dhѐ;
Mbiu rrënojash, çmenduria e ne, gurgulѐ!
Vrapojnë vitet, si hamshorë të tërbuar;
S’del gjë t’i bëjë zap, dhe ato, harbuar!
Si ndër legjenda, koharta, ka mërguar;
Thonë, përmbi re, lyp Diellin e munguar!
“Trak e truk”ai djep, ende përkund nderin;
Përkundin kohërat në atë djep, bir Enverin!
Është lavdia, e Tija djepkëngë, me të u rrit;
Ninullash zemërkombi, që andej, Ai ndrit!
Prore me Të kombi, me mend e, me zemër;
Se njëri-tjetrit ata, nder i falen, edhe emër!
Atyre historia, epokën, ua mbuloi me lavdi;
Sa të rrojë zemërkombi, Birin, mban në gji!
Të sotmes kohëligë, i ikin motet, pa kthim;
E, të trembura ato, porsi ne, lypin shpëtim.
Se ditë-netët, krimi i sundon, vitet lodhur;
Gjallë, fantazmëvdekja, kurrë s’pat ndodhur!
Dritëshuar, yjet lotojnë, s’u arrin drita në tokë;
Kombi mbetur keq, në terrnaja udhësh, pa zot!
Përçarë, degdisur botës, pa nam e, pa nishan;
Lidhur si qen pas litari, padroni, sot na mban!
Se, e vramë veten, shumë poshtë, ramë pa Ty!
Ti, paske qënë, jona dritëmendje e,drita në sy!
Ti, Enver, në rrugë nderi na prive, saj na çove;
Çave t’zezat re, ëndrrat, shpresat na i jetësove!
Pa Ty, n’vrap pas ujkut, si delet ne…e pësuam;
Sa herë na rrëzuan, përdhunuan,Ty, të kërkuam!
Se na bëre komb krenar, me Ty, bota na nderoi;
Se lavdimajash, lart na ngjite, lavdia të mbuloi!
Sot, për gabzherr të huaj, ne, frymë marrim;
Për hesap t’hasmit, vetes tonë ia hapim varrin!
Askush s’na thotë: -Mos! Kështu nuk duhet!
Ndaj, pa Ty Enver, po na ngjan ajo që s’thuhet!
Na kanë futur në dorë zuzarët, çakej e vampirë;
Për njerëz, s’na vlerëojnë, kanibalët stërkatilë!
Vetëm Ti, vendin ua tregove, shpinës na i hoqe;
Çudi bëj, si durohen, debilëkatilët mendjekrroqe!
Fare, s’na skuqet faqja, me ne bota po tallet keq;
Barbarhasmit, ia kreh bishtin ajo, ne…për dy lekë!
Luajnë horllek me ne e, ne iu themi,“miq”,“aleatë”;
Mbi tri dekada, në vend numëro, para, sanjë hap!
S’harrohen vitet me Ty, ishin vite lavdishekujsh;
Mundem terrin, lart si shqipet, dritënajash krenarë!
Zot të vetes, zot shtëpie, Ti, na bëre në tonën vatër;
Ti i yni diell, n’maja jete me Ty n’ballë, prore parë!
Ishim popull filiznjomë, s’na hynte vdekja n’sy;
Iu veshëm punës e nderit, mësues të kishim Ty!
Na bashkove rreth Teje, mbledhur, grusht çeliku;
Na the:Tok, or tok së bashku, s’na mund armiku!
Bash si shqipja, në qiell t’flamurit, ne fitimtarë;
Ty Enver, mirënjohje të fali prore, bota mbarë!
N’zemra ndizje zjarre lirie, i ktheje ato n’vullkan;
Rrufetë e botës, Ti i munde, se qe mali kryemal!
Ne Enver, busull të patëm, qe i yni, “Yll Polar”;
Ti, horizontet na i kthjellove, tej tyre patëm parë!
Sot, mjerisht, s’ka qyqe n’botë, që mund t’na qajë;
Se shqiptarët, jetojnë sot, jetëlumturën patravajë!
Ndaj, edhe malet sot, për Ty qajnë dhe gjëmojnë;
I dogj “demokracia”, prej t’sajit pushtet, lëngojnë!
Kodrat, brigjet, gerxhet, fushat, sot pa Ty, rënkojnë;
Me Ty i qëndisëm, sot shkurret, ferrat, i pushtojnë!
Mburret sot babëzia, për rrokaqiej korrupsioni;
Parqe s’ka, ku lulja të çelë, pronar, iu doli betoni.
Rrethuar ka, qytetet tona mbarë, fantazmëmjerimi;
Mbenë fshatrat shkretë, strategji kjo, shpartallimi!
Plakur popullsia, vendi bosh, por me, “planifikim”;
Shtetarë e të huaj, ta kthejnë Atdhenë, n’vatërkrim!
E qeveri tradhtaret, harlisen, bash si shtogu në m.t;
E, kancermetastaza shtet, veç pjell vdekje, hajdutë!
I mbushin xhepa e buxhet, se na shtrydhin e vjelin;
Vet thithin Shqipërinë, asnjë pikë për popullmjerin!
Bëjnë pazare me hasmin horrat e, hi na hedhin syve;
Kem dy shtete shqiptare,“Suuss!”, iu thonë të dyve!
* * *
Tëndes epokë, Enver, mburrej kombi, fliste lavdia;
Shtohej kombi, rinohej, rritej jeta, s’pat mbi të vlerë.
Sot, pa Ty, o Kryeburrë, nxin e fëlliq, pisdemokracia;
Po zien kombi, atë pranverën lyp, që ia solle atëherë!
Sistemplakuri çmendinë, me një dhëmb han botën;
S’don kurrsesi, që historia, përpara, ta sjellë, rrotën.
Kuçedërglobalja e pashpirt, poshtë, njerëzimin zënë;
Mbyllur shtigjet ngado lirisë, n’hall me të, bota rënë!
Sa të pafytyrë, o Enver, ca “enveristë” kapitalistë;
E thithin dhe këtë buçe, siç thithën rendin socialist.
Këta, t’vrasin sot, për “demokracinë”e,“kryemiken”;
Ashtu, siç të vritnin dje, për Ty dhe, parti heroiken.
Ç’paske vuajtur! Ndjesë! S’ta kemi ditur, Enver!
Gjarpërinjtë, në gji të ishin futur, të të kafshonin.
Askush këmbët s’ua shihte,Tëndit sy s’i shpëtonin;
Kokat ua shtype, që jetë e popullit të ish’ pranverë!
Polli, o sa shumë kamaleonë, çmendina politike;
Hileqarë, pashallarë, kriminelë, pushta zollumqarë!
Polli, parti fantazmo-mafioze e, luftra kibernetike;
N’kartonpavlera, diplomat i kthyen, për shqiptarë!
Toka, deti, lumenjtë, flinin qetë, në Tënden epokë;
S’provonte krimlubia, pasuritë, t’i vidhte nën tokë.
As mendohej se fëmia, në hare lojërash të grabitej;
Qenë fshirë fetë, nga ato, njeriut mendja i lajthitej!
Na i hape sy e mendje, Enver, e pamë të vërtetën;
Na mbolle mendjesh dije, tok, vramë jetë errëtën!
Me Ty harruam terrvdekjen, plagë, zemra shëruam;
Burrërisht, kohërave u fole, veç lavdi të dhuruan!
Sa herë vjen, Yti tetor, t’mbulon kombi, n’lule, mal!
Sa here, gjashtëmbëdhjeta terorjane, tek ne vjen;
Sa ende, stinë pas stine, kombi Ty, të thërret “Djalë”;
Je ndër ne, kolosi mbi viganmal, Diell, që shkëlqen!
Bota, Tëndin emër s’e harron, mot e jetë e ruan;
N’zemër t’saj, Tënden dritë, s’ka tufan që e shuan!
Aty rron ajo dritë, buron andej ajo, krejt diellore;
Qe i botështypures njerëzore, shpirtkallur për fitore!
Ti, Everesti je, botën mbarë, mendja Jote, peshoi;
Sa e vogël botëliga, Ty asnjëherë, dot s’të rrëzoi!
Zemrash që s’vdesin, Ti rrënjështrirë, rritesh prore;
Ty planeti, të vetin Everest, ta ka bërë përmendore!
Lehjet ndaj Teje, kuisjet, ulërimat e, hungërimat;
Si vesa para diellit ato, se zjarr Ti je, nga vetëtimat!
S’mundi kuçedra me Ty të matej, dridhej para Teje;
Sa të dilte fjala goje, shkrepëtimë ishte, prej rrufeje!
Sot kryekuçedra, me gjysmëzë, Ty të përmend;
Se, ta pat njohur turrduhinë, ajo malet shemb!
Ajo, sançot i ysht, të pëllasin kundër Gjenialit;
E, sa emrin ia zënë, fluturim … në bythë të kalit!
* * *
Shkërmoqur bota nga lakmia, babëzia;
Kapital vampiri, gjak pin, nga njerëzia.
Ndizen luftra barbare, ato vrasin fëminë;
Të gjitha, kapitalin ushqejnë, çmendurinë!
Këtë, i yni Enver gjeni, na e pati mësuar;
Dhe historia, në ballinë të saj e ka shkruar.
Qe luan Ai, luan mbeti, ashtu, lavdia deshi;
Vet ajo, Kryekreshnikut, armët ia ngjeshi!
Atë, lavdia e njohu, të vetat armë ia besoi;
Me ato shkruajti ajo, edhe Ai, si ajo shkroi.
Gjysmëshekulli Yt, shekujt para Teje, mundi;
Hapi ynë, në hapin Tënd, shekujkohërat zuri!
Se duhej mbrojtur vegjëlia, prore syzgjuar;
Se i Popullit Pushtet, duhej rritur, fuqizuar;
Se atdheut, emri, i duhej shkruar tek lavdia;
S’fjeti gjumë legjendari, të bëhej Shqipëria!
E rritëm me Enverin, Shqipelokën sokoleshë;
E bëmë nuse lulestolisurën, me armët ngjesh’!
Në krye aradhash lufte, pune, Ai, prore na priu;
Tërë “miqve” e armiqve, ligësitë , ç’ua ngriu!
Lidh me të lavdisë fill, Ti, me Kastriotin, vëlla;
Besëlidhur me Kombin, Ju njëjtë, historia u pa!
Se e mbrojte shqiptarinë, ajo të bëri Institucion;
Ndër aradha shekujsh je, më i çmuari medaljon!
Rron kombi në përjetësi, shekujsh, je, vetëdija e tij!
Rron atdheu, kurrë nuk vdes, frymë e tij, nuk shuhet;
Atdhe, Komb, Enver, mbajnë në këmbë shqiptarinë;
Këtij shpirtërori trinom, rron atdheu, kombi mbruhet!
* * *
Vite kam që shkruaj me shpirt për Ty, Legjendar;
Strofat, vargjet, si Tuat aradha, dua t’më ngjajnë.
Por prapë s’ia dal të shkruaj, aq sa Ti, e meriton;
Imja jetë, fare e shkurtër, këtij misioni s’i mjafton!
Gjithë sa shkruar është për Ty, o Burri i Dheut;
Fare pak, çka, për ne bëre, o vëlla i Skënderbeut!
Dije, o Kryehero legjendar, sa herë të të përmend;
Fjalën, vargun, me t’vetën daltë, zemra ma gdhend!
Rron sa jeta, Everesti i Himalajës, çati Toke;
Ashtu Ti, Everesti njerëzor, rron n’zemër Bote!
Sa herë mbi Ty t’bien rrufetë, majat, t’i mprehin;
E, shekujve, ia mprehin, Tëndës shpatë, tehun!
Sa shumë bëre, Enver, për atdhe, komb e dinjitet;
Ti, çorre maska ligësie, historinë mbrojte përjetë!
Nga funderrësira na nxore, na ngjite në lavdimaja;
Lum për Ty, shqiptaria, lum për Ty, Argjirokalaja!
Përjetësisht kombi të detyrohet, o fisniku kryehero!
Çdo fije barënjomi, lule, dritëhënë, e rreze dielli;
Agimqeshur, fytyrë gazmore, zemërgaz, qeshje qielli,
Flamurngritje n’lavdimaja, kombi, Ty, t’i përkushto’!
Rron Tetori Yt, rron, Enver, se rron Ti, brenda tij;
Rron lavdia e, nuk vdes, se s’rron pa të shqiptaria!
Rron Dielli, prore ndrin, ndrin dhe Ti, n’dritën e tij;
Rron Enver Hoxha, rron, se rron kombi, Shqipëria!
Tiranë, më 16 Tetor 2023.
