Koha ecën e jeta vazhdon, ndërsa ne vazhdojmë të bëjmë jetë të dyfisht, në njerën shtiremi sikur gjithçka është e bukur dhe jemi të lumtur e në tjetrën me pafuqi e ndegjojmë zemren tek ulerinë në heshtje, nga dhimbja që nuk pushon.
Na the të vazhdojm jetën, por çfar jete është kjo? Kur gjysma e zemres gjendet mes tullave e hekurave të zi e gjysma tjeter kerkon të ndaloj se rrahuri!
Çfar jete është kjo? Nese vazhdoj të jetoj pashpresë e pa ty!
E jeta vazhdon, ndërsa ne presim drejtësi nga një vend që nuk sjell drejtësi, të paktën jo deri tani.
E ndersa ne presim, koha s’na pret dhe çdo ditë qe kalon vret copza të shpirti e të zemres!