Alfredo Bider: Me dhimbje të thellë për ndarjen nga jeta të Ahmet Qeriqit

12/03/2025 Lajmet

Tema të tjera...

Kam pasur nderin ta njoh dhe të jem i ftuari i tij vite më parë. Herën e parë që vizitova Kosharen, te varri i vëllait tim (Françesko Bider, dëshmor, i rënë në Koshare me 7.5.1999), mbaj mend ende librat e tij që m’i dhuroi, si dhe kujtimet e gjalla të asaj kohe, kur së bashku shkuam për të parë radion e tij në mal.

E kujtoj me respekt të thellë mënyrën se si më tregoi për vitet e paraburgimit – një periudhë e trishtuar dhe e vështirë, por edhe plot kulturë, që i dha mundësinë të studiojë dhe të mësojë gjuhën time, italishten. Do të kisha dashur ta prisja në shtëpinë time në Itali, por, për fat të keq, kjo nuk u bë e mundur.

Për vite me radhë, kam ndjekur artikujt dhe shkrimet e tij në Radion Kosova e Lirë, duke u përpjekur të jem një vëzhgues diskret i evolucionit dhe situatës së Kosovës përmes syve të tij… të një toke që zemra ime e ndjen pak si të sajën, gjithnjë me synimin për të mos qenë ndërhyrës, për të mos përfituar nga mikpritja shqiptare.

Lajmi i ndarjes së tij nga jeta më tronditi thellë – e ndjeva si humbjen e një babai moral, një humbje që lë pas dhimbje, por edhe një trashëgimi të pashlyeshme. Kultura e tij, lidhja e tij me historinë dhe traditat shqiptare nuk kanë përfunduar rrugëtimin e tyre. Ahmeti, si të gjithë njerëzit e mëdhenj të mendimit dhe kulturës, rrezatonte qetësi dhe mençuri, edhe përmes vuajtjeve të mëdha që kishte përjetuar.

Ai i përket atyre njerëzve që nuk vdesin kurrë.

“Ata shkojnë larg për të ndriçuar hapat tanë dhe për të drejtuar veprimet tona, në rrugën e gjatë që… ende na ndan nga nevoja për liri.
Ende na çojnë në natën pa histori, për të përkëdhelur e puthur yjet.”

Në një botë të mbërthyer nga zhvillimet teknike dhe shkencore, tradita ndonjëherë mund të jetë revolucionare. Shpresoj që Kosova ta respektojë kujtimin e tij dhe të dijë ta bashkojë përparimin me ruajtjen dhe mbrojtjen e kulturës së saj të pamasë.

Me një përqafim të ngrohtë në kujtim.

*********************

Esprimo il mio dolore per la perdita di Amet..

Ho avuto l’ onore di essere suo ospite anni fa la prima volta che venni anni fa a Koshares sulla tomba di mio fratello.Ho ancora io suoi libri consegnatomi come dono, e soprattutto il vivido ricordo di quando siamo andati assieme a vedere la sua radio sulla montagna ora museo. Ancora ricordo quando mi ha raccontato gli anni della sua detenzione , tristi difficili ma pieni anch’essi di cultura che gli anno persino consentito di studiare e imparare la mia lingua l’Italiano. Mi sarebbe piaciuto ospitarlo nella mia casa in Italia, ma questo non è stato possibile. Ho osservato discretamente per anni gli articoli nella sua radio, cercando di essere un discreto osservatore della evoluzione e della situazione del Kosovo tramite i suoi occhi..di una terra che il mio cuore sente un po’ mia..con il proposito di non essere invadente, però

..di non approfittare dell’ospitalità albanese.

Quando ho appreso della sua morte, l’ ho sentita come la perdita di un padre morale perdita che causa dolore..Ho sentito però che la sua cultura ,il suo attaccamento alla storia e alle tradizioni del popolo albanese..non hanno terminato il loro cammino,!

Amet come altri uomini di grande cultura, irradiano nonostante le grandi sofferenze vissute,una grande pace nel cuore, la sua.

Egli appartiene a quegli uomini che non muoiono mai.

“Essi vanno lontano per illuminare i nostri passi e guidare i nostri atti, nel largo cammino che… Ancora ci separa dalla necessità di libertà.

Ancora ci guidano nella notte senza storia, per accarezzare e baciare le,stelle. Delle volte in un mondo preso dalla frenesia tecnica e scientifica, la tradizione può essere rivoluzionaria.

Mi auguro che il Kosovo ne rispetto della sua memoria, sappia coniugare il progresso a complemento e salvaguardia della immensa cultura albanese.

Con un abbraccio nel ricordo

Alfredo Bider