Genc Sefa-Lushnja: ÇAMËRIA: KËNGA E TOKËS SË DJEGUR

Lumenj lotësh çajnë terrin e rëndë,

Dallgët rrëmbejnë çdo shpresë anekënd;

Në fluturim të heshtur Çamëria shkon,

Si lis i rrëzuar, në furtunë qëndron.

Gjurmë të ngrira na mbërthejnë në dhe,

Nën hapin e vrarë pëshpërit toka me re;

Lotë të përzhitur digjen në errësirë,

E mallkimi shkund qiejt pa mëshirë.

Në kullotat e braktisura kullosin rrufetë,

Në çdo brazdë toka çame, mbuluar nga retë,

Rënkon e drobitur, e mbytur në gjak,

E djegur, e shkretuar, pa zot të marrë hak.

Era e Mesdheut trazon varret e vjetër,

Ullinjtë përkulen nën mallkimin e egër;

Pluhur stërgjyshërish, kujtime të ngrira,

Epiri i lashtë, mbushur me egërsira.

Në rrugët e djegura, që s’kanë të mbaruar,

Mjegulla përpin çdo kujtim të shuar;

Këmbë zbathur, fytyra pa mëngjes,

Çamëria ikën — plagë që nuk vdes.

Në shkallët e rrënuara dëgjojmë hapat e largimit,

Në gurin që rënkon dëgjojmë frymën e mërgimit;

Koha hap plagë, mbulon varre me dhe,

Por një zë pëshpërit: “Jam këtu, Atdhe.”

Në çdo varr pa emër, një Nënë rënkon,

Në çdo plagë pa ilaç, një shpirt klithmon;

Në çdo hap të shkretë, një shpatë betohet:

Se me gjakun tim, kjo tokë do çlirohet.

—————————————–

Autor : Genc Sefa – Lushnja.

Ish ushtarak e luftëtar i lirisë, UÇK, UÇPMB dhe në Lagjen e Trimave në Kumanovë.

I robëruar në emër të Atdhedashurisë.