Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
– Shpërngulja vritka më shumë se vdekja?!
Ç´të bëjmë me shpërnguljen dhe mërgimin
si ta ndalim këtë murtajë për kombin tonë
është vrasës i pashpirt për shqiptarët, shoh
se shumë njerëz habiten kur dëgjojnë, se
ky artist, ai shkencëtar, ose ai kozmonaut
kanë prejardhje shqiptare, prejardhje të
vendit tonë, që shpërngulja i ka degëdisur
nëpër qytete dhe shtete anë e mbanë planetit
Ç´të bëjmë me shpërnguljen dhe mërgimin?
Flasin pjesë të atdheut të shpërngulur, flet
Ilirida, Molla e Kuqe, Çamëria, Presheva
flet Kosova dhe të gjitha trojet shqiptare
kemi një gjysmë atdheu të shpërngulur
Jo fort moti, udha më rastisi përtej Nishit
në një katund me emër , Molla e Kuqe,
Fshati ku kishin jetuar shqiptarët tani nuk
ka njeri. Në atë fshat të vdekur, të vdekurit
qaheshin; ku u tretën gjithë ata të gjallë?
të vdekurit e tashëm qanin, të vdekurit e së
kaluarës, të vdekur të ardhshëm nuk do të
ketë, aty ka vdekur Kisha e fshatit, varreza.
Molla e Kuqe në shqip më nuk ekziston!
Atë e vrau pushtimi serb dhe shpërngulja!..
Në atë pjesë të atdheut të lashtë të Ilirisë
varret janë shndërruar në toka të bukës.
Krahina e Mollës së Kuqe më nuk jeton.
Një rizënie e re nuk është e pamundur,
në një çast tek po qante rrënja për degët-
dy të vdekur, të pavarrosur nga askush,
pyesnin njëri- tjetrin: miku im i vdekur si
ndodhi që asnjë i vdekur më s´është tek
kjo varrezë? Ku vajti fshati ynë i vdekur?
Fqiu kufomë iu përgjigj; miku im i rënë,
shpërngulja neve na vrau më shumë se
pushtimi! Nën pushtim s´vdesin të gjithë,
Nën pushtim së paku ruhet bima e gjakut,
Të gjallët, qofshin edhe të poshtëruar, nuk
vdesin kështu si vdiqëm né! Ashtu është;
miku im i vdekur, të pyes: a di me shkrue?
që t´ua lëmë një porosi të gjallëve; që
kombi ynë të ketë kujdes nga mërgimi, se
shpërngulja vritka më shumë se vdekja?!..
(Poezi nga libri me të njëjtin titull)
TREGOJ VENDIN TIM
Të përqafoj deri sa të jemi njëri –tjetri
derisa ta heqim mes veti ndryshimin
dua të tregoj vendin tim, atë të himnit
solemn, atë të këngës dhe të puthjeve
Dashurinë unë di ta ndiejë, dhe di ti
marrë frymë dhe ti japë frymë, këtë ma
mësoi jeta, e bukura e natyrës dhe e
bukura e së dashurës që unë i thërras!..
Në këtë fshat me plotë nektar të jetës
jam i tashëm, i kaluar, dhe i ardhshëm
jam një i dashuruar i këtij vendi, dhe
një i pasionuar i artit dhe i së bukurës
Lyra, unë të kam në veten time, ashtu
si je, ashtu të ndjejë. T´i je e tashmja
dhe e arshmja; ore, jemi pjesë të kohës
kujdes, koha nxiton më shpejt se ne
Shpirt, fol ç´ke për t´i dhënë sot poetit
njeriut tënd më tokësor dhe më qiellor
– ti mund të jesh ajo zonjusha e luleve
Roganë, jam i duhuri i motrës Çamëri!..
Rrustem Geci – Dortmund, tetor, 2017
