Me librin “Këmbët e Gjarprit”, Veton Surroi i rikthehet edhe njëherë pasionit të tij të dikurshëm për të promovuar zbulimin e tij se shoqëria kosovare ka elemente fashiste. Por kësaj radhe ai shkon edhe më tutje duke e orientuar urrejtjen e tij të sëmurë për shoqërinë kosovare në gjithçka që ka të bëjë me Uçk-në dhe në gjithçka qe ka origjinë rurale.
Një libër që nuk ofron fakte, dëshmi e argumente, që i mungon origjinaliteti dhe pasioni. Një libër me rrëfime patetike, prepotente, fashiste e injorante, me elemente xhelozie e smire të një personi të frustruar dhe të zhgënjyer.
Një tregim i shthurur i një njeriu të rrëmbyer nga ambicja për të qenë dikushi.
Një libër i një besniku të shkollave ex Yugo, që përkundër shumë dështimeve vazhdon të besoj që është i rëndësishëm.
Një rrëfim i një personi që ende rron me nostalgjinë për komunistët dhe që admiron vetëm atë pjesë të historisë dhe të sukseseve në të cilën ka qenë i involvuar në mënyrë sipërfaqësore e që injoron e nënvlerëson pjesën tjetër që është arritur pa pjesëmarrjen dhe pa kontributin e tij.
Një libër i zhveshur nga vlera artistike dhe i dominuar nga fryma cinike që nuk mundë të shërbejë për asgjë tjetër përveç se për të dëshmuar se sa larg mundë të shkojë urrejtja e nje politikani të dështuar dhe sa e thellë mundë të jetë nostalgjia e një nxënësi të dëgjueshëm e të zellshëm të shkollave komuniste për frymëzuesit e tij.
Një përpjekje e papërmbajtur për të rikthyer një pushtet që i favorizon dhe i përkrahë vetëm njerëzit e sojit të tij.
Një zvarritje e skajshme, mbase edhe e fundit e zvarranikut të dëshmuar, në përpjekje për të qenë i rëndësishëm dhe për të marrë pak pushtet.
Një klithje e zbehte për të tjetërsuar lavdinë e Uçk-së dhe për të nënvlerësuar rolin e saj në historinë me të re të Kosovës.
Një shpërfaqje turpi e unit dhe karakterit të tij e përmbledhur në një grumbull letrash që mundë të quhen gjithçka tjetër, por asesi një libër me vlera.