vendosmërisht rrugëtoi
me këmbët e veta mbi prushin e lirisë
me vdekjen u mat sa herë
në kopshtin e atdheut mbolli
trëndafilat e kuq
në agimin e parë
këngë për ne përcolli ëmbëlsisht
mbi telat e çiftelisë
për ty
për mua
për brezin e ri
për të nesërmen e lirë
ku nuk do t’i vrasin të merituarit
ku nuk do të maten
të paburrat
me hijen e burrit
Plaku
gjurmët e tij la
shtigjeve të atdheut
ku dikur kishte shkelur me këmbë
kalldrëmeve të qytetit të vjetër
me peshën e tij
hequr rëndë
si asnjë gjurmë tjetër
gjurmë urtie e plakut tonë
si atë kohë
edhe sot
heshtur e pa zhurmë
punës i dilte zot
më ballin lartë
më lartë se mali
një fjalë të ligë nuk e tha
dashuri për atdhe
fali
Plaku
para së të fliste
mendohej mirë
me dashje të tjerët nuk i lëndonte
as me të bëma
as me fjalë
robërinë shpirtërore e kishte mundur
Plaku dinte
vetëm me falë
me besën e dhënë
në mes të lëndinës
së lotëve të atdheut
vërshim lotësh i paparë
një shije e pështirë
mbi lëndinën e madhe
ku po matej burrëria në kandar
ku vallja jonë u përgjak
Plaku
atdheut nuk i hyri në hak
dje ishte po ai
edhe sot
i urti
i madhi Plak
Plaku i djeshëm më i ri se sot
si buka jonë e përditshme
që s’na ngopë
jo
me ju
me krenarinë tuaj
me admirimin për Dëshmorët e Kombit
nuk do të ngopemi kurrë
dje plak
sot i ri
nesër burrë