Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Në kohën e komunikimit masiv përmes internetit, në kohën e larjes dhe shpërlarjes së vlerave, në kohën kur tradhtari me damkë shpallet hero i kombit, ndërsa heroi etiketohet si terrorist, në kohën kur bashkëjetojnë vlera dhe antivlera, në kohën kur skribët e çdo lloji qëndisen me tituj shkencorë, nëpër qindra fakultete private e publike, por në shkrimet e publikuara zbulojnë para opinionit mjerimin e tyre mendor dhe intelektual, është ringjallur fushata për origjinën, madje edhe hyjnore të paraardhësve të shqiptarëve. Kështu kanë vepruar edhe shumë studiues serbë për shumë kohë, duke besuar fort se serbët janë popull hyjnor.
Një klasë e tërë “intelektualësh, historianësh” (me apo pa tituj), gazetarësh fodullë e mendje krisur i kanë vënë vetes për detyrë ta rishkruajnë historinë, sepse sipas rezonimit të tyre njëdimensional, ajo qenka shkruar “dallash” dhe pa “kompetencë” shkencore. Këta “kompetentë”, tani duan t’ i rrëzojnë tezat e njohura, të sistemuara dhe të konsoliduara mbi prejardhjen e gjuhës shqipe, të kombit shqiptar, teza shkencore këto të cilat i ka manifestuar shkenca e albanologjisë dhe e historisë, për më shumë se 150 vjet studime, jo vetëm nga gjuhëtarët e shkencëtarët shqiptarë, por në radhë të parë nga albanologë e shkencëtarë të njohur të Evropës e të mbarë botës.
Të pretendosh të shpallësh pa vlerë veprat e Gustav Mayerit, Johan Hahnit, Norbert Joklit. H. Pedersenit, Petar Skokut, J. Tunmanit, Henrik Bariqit, Sami Frashërit. Eqrem Çabejt, Androlki Kostallarit, Idriz Ajetit e shumë e shumë albanologëve të tjerë, krejt kjo duket një marrëzi mjerane, një donkishotizëm naiv, meqë nuk ka asnjë bazë të mirëfilltë shkencore.
Fushatës së tillë, për ta zbuluar origjinën e vjetër dhe identitetin e vërtetë të shqiptarëve të dikurshëm, po i kontribuojnë edhe disa mediume publike, të cilat në kohën e konkurrencës së pamëshirshme kapitaliste, bëjnë përpjekje të mbijetojnë me sensacione, “zbulime të ndryshme”, gënjeshtra të kamufluara, fabrikime, etj.
Ky taraf i skribëve, nuk lë gur pa rrokullisur, me qëllim që duke zbuluar “të vërtetat” e tilla, gjithnjë të paragjykuara, të promovohet si zbulues, si intelektual i merituar, shkencëtar i pazëvendësueshëm, i cili jo vetëm që nuk njeh asnjë gjuhë të huaj, por edhe gjuhën amtare e flet dhe e shkruan duke çaluar, dhe meqë nuk ka arritur kurrë ta zotërojë si duhet, e shpif atë si gjuhë të shpikur në kohën e regjimit të Enver Hoxhës. Ai flet më lehtë në gegërishten mushke përplot me sllavizma e turqizma të kohës së Baba Dovletit, sesa gjuhën letrare që e flasin shqiptarët kudo në trojet etnike dhe kudo ku ndodhen të shkapërderdhur nëpër botë.
Për origjinën e gjuhës shqipe, për identitetin historik dhe para historik të popujve, e në këtë mes edhe të origjinës së popullit shqiptar, duhet të shkruhet me kompetencë shkencore, duke u bazuar në rezultatet e shkencës së albanologjisë dhe të historisë, duke mos lënë anash as studimet interdisiplinare, të cilat ndihmojnë shumë në këtë drejtim. Por të pretendosh në mënyrë naive se shqiptarët kanë prejardhje pellazge, apo trakase, apo do origjina që qojnë deri te faraonët ( nga fara-jonë) e më tej, duke injoruar 150 vjet të shkencës së albanologjisë, kjo duket më shumë se donkishoteske, më shumë se karaxhozllëk naiv, i cili nuk mund të dëshmohet vetëm për faktin se një fjalë e sotme e gjuhës shqipe, paska ngjashmëri me një fjalë greke, arabe, hebraike apo sanskrite. Në të gjitha gjuhët e botës vërehen ngjashmëri, dhe ato ngjashmëri janë të shprehura sidomos me gjuhët e një trungu gjuhësor, si indoevropian, roman, hamito-semit etj. Edhe gjuha shqipe ka mjaft ngjashmëri me disa nga gjuhët e tilla, por kjo nuk do të thotë se shqipja qenka gjuhë e gjuhëve, se gjuha shqipe qenka para gjuha, apo gjuha e parë e Babilonisë.
Në raste kur hetohen dhjetëra apo qindra fjalë të ngjashme sikur është rasti i shqipes me gjuhën rumune, greke, sllave, turke e gjuhë të tjera, atëherë kemi të bëjnë me raporte të bashkëjetesës së popujve në një periudhë të caktuar kohore, qofshin këto edhe raporte pushtues, apo i pushtuar. Në raste të tilla kemi pasur të shprehur edhe fenomenin e huazimit, por edhe të imponimit gjuhësor, sikur është rasti me popujt e shtypur e të robëruar me shekuj, proces i cili nëpër shekuj ka ndikuar thellë në asimilimin e tyre gjuhësor, por edhe shtrirjen e shumë fjalëve të huaja sikur është prania e fjalëve të gjuhës latine, sllave, turke, italiane, e të tjera në gjuhën shqipe. Nuk ka pasur mundësi, praktike, por as teorike që fjalët e gjuhës shqipe të jenë huazuar nga romakët, grekët në kohën e Bizantit, turqit gjatë pushtimeve të tyre shekullore, serbët në 100 vjetët e fundit, italianët, apo gjermanët. Përkundrazi është “trupi” i gjuhës shqipe që është “qëndisur” si mos më keq me qindra fjalë latine, greke, turke, sllave, ndërsa për 15 vjet të protektoratit dhe pushtimit italian në Shqipëri, gjuha italiane u bë gjuhë e dytë e shqiptarëve, ndërsa shqipja mori qindra, për të mos thënë edhe mijëra fjalë nga kjo gjuhë, ashtu sikur mori gjuha shqipe në Kosovë dhe në trojet tona të pushtuara sa e sa fjalë sllave, bullgare e serbe. Fakti se shumë shqiptarë i nënshtrohen lehtë asimilimit gjuhësor, është real dhe mjafton të vëresh se në kohën tonë janë qindra fjalë e neologjizma shqipe që po zëvendësohen me fjalë italiane, angleze e franceze, në radhë të parë nga naiviteti arsimimi gjysmak, me qëllim për t’u shpifur si evropian, amerikan, ashtu sikur kanë bërë gjyshërit nën pushtim tanë duke folur turqishten, greqishten apo gjuhët e lindjes.
Pa dyshim se gjuha shqipe është një gjuhë e vjetër, e cila ka një sistem të pasur fonetik, me prani të tingujve të të gjitha gjuhëve indoevropiane, por është papërgjegjësi shkencore të pretendohet se shqipja, duke u bazuar në sistemin e pasur fonetik qenka para gjuha e popujve të Evropës, apo të botës. Të konstatosh diçka të tillë, nuk do të thotë se mund të argumentosh. Ngjashmëria e fjalëve të një gjuhe me një gjuhë tjetër duhet të studiohet me shumë vëmendje, duke marrë për bazë elemente historike, kulturore, fetare, dokesore. Në raste të tilla kemi edhe koincidencën si fenomen të një fjale, e cila shkruhet dhe shqiptohet njëjtë në dy e më tepër gjuhë, qoftë me kuptim të njëjtë apo me koincidencë.
Duke folur për këtë fenomen donkishotesk te serbët e shekullit të 19, iluministi serb Ilarion Ruvarac, thoshte se trabantët tanë i gjejnë serbët edhe në Kinë, nëse një fjalë e kinezishtes ka njëfarë ngjashmërie tingëllore me një fjalë serbe.
Me pretendime të tilla naive nuk mbulohet fakti se shqipja në krahasim me gjuhët e popujve të Ballkanit e Evropës del të jetë e shkruar shumë vonë, pavarësisht hamendësimeve se ajo është shkruar shumë herët, por ne ende nuk i kemi zbuluar librat e parë, të shkruar në këtë gjuhë. Tash për tash mbetet të mjaftohemi me “Mesharin” e Buzukut, të botuar në vitin 1555, për të cilin dr. Eqrem Çabej ka konstatuar se kemi të bëjmë me një gjuhë të njësuar për kohën. Dhe përderisa disa skribë zevzekë nuk pajtohen me këtë fakt, ata dalin jashtë kësaj kornize dhe pretendojnë të na bindin se gjuha shqipe paska origjinë nga gjuha pellazge, meqë sllavisti Shmit, paska shkruar se shqipja nuk ka lidhje me ilirishten. Ka mjaftuar ky konstatim, pa asnjë bazë shkencore i këtij sllavisti, që “dylberët” e gjuhës shqipe të gërmojnë në “minierën” e pasur të gjuhëve, për të zbuluar se shqipja qenka para gjuha e të gjitha gjuhëve të botës. Këto “xhevahire” nuk mbulojnë dot kulturën antike greke, e cila ka ushtruan ndikim të fuqishëm gjuhësor, jo vetëm te popujt e Ballkanit por edhe në Perandorinë romake. Nuk është i rastësishëm konstatimi se Roma e pushtoi Greqinë ushtarakisht, por Greqia e pushtoi Romën me kulturën e saj.
Mohimi i gjuhës dhe kulturës autentike greke, pretendimi se grekët e sotëm nuk paskan asgjë të përbashkët me grekët antikë, pretendime se “Kosovarët” janë dardanë e trojanë, ndërsa shqiptarët në Shqipëri qenkan me prejardhje ilirë e pellazgë, tregon krizë identiteti, jo të prejardhjes, historisë, gjuhës dhe kulturës shqiptare, por krizë identiteti të vetë këtyre “intelektualëve” megalomanë, që pretendojnë të na bindin se shkenca e derisotme e Albanologjisë paska qenë në lajthitje.
