Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Pakot që i dërgohen dikujt mund të kenë përmbajtje të ndryshme, varësisht nga nevoja dhe destinimi. Ato që iu dërgoheshin dikur ushtarëve shqiptarë në Armatën Popullore të Jugosllavisë, përmbanin ushqime, pemë, letra, fotografi a ndonjë dhuratë tjetër të vogël. Kur ishte koha e lirimit nga shërbimi ushtarak, u dërgohej pako me rroba civile që, varësisht nga mundësitë materiale të shtëpisë së ushtarit, ose bliheshin komplet rroba e këpucë të reja, prej çorapëve e deri te palltoja e dimrit, ose i dërgoheshin rrobat që i kishte lënë, të lara me lot, sepse nuk ishte i sigurt se do të kthehej i gjallë, që shumë sish edhe nuk janë kthyer gjallë. Pakot e dërguara shqiptarëve të burgosur, nëpër burgjet e Serbisë dhe ish-Jugosllavisë, të shumtën e rasteve përmbanin ushqime, por shpeshherë edhe rroba, çorapë, triko etj, që sadopak të mbanin shëndetin me ushqimet apo të mbroheshin nga të ftohtit. Në mesin e asaj përmbajtje mund të fshihej edhe ndonjë letër a fotografi, por rrallë ka ndodhë të arrijë në dorën e të burgosurit, sepse kalonte nëpër sa duar të kriminelëve të cilët i kontrollonin, hallakatnin e bënin rrëmujë. Ka ndodhur që pakoja e dërguar ushtarit ose të burgosurit, të jetë këthyer pas sa kohe, me qenë se personi të cilit i ishte destinuara – “kishte vdekur”, “kishte bërë vetëvrarsje” me plumb nga shpina!
E zgjata me këtë “tregim” për pakot, por me këtë “hyrje”, dua të dal te një pako e vlefshme që mora sot, pa qenë as ushtar, as i burgosur (nëse mund të thuhet kështu, pasi Evropa më ka burgosur e nuk me le të luajë vendi pa vizë!), por si qytetar i lirë, apolitik dhe apartiak, mora një pako shumë të dashur e të vlefshme, nga një mik imi i çmuar, me të cilin jam njohur në baza kulturore e tashmë jemi bërë miq, duke i lexuar shkrimet dhe librat e tij, pa e parë kurrë dhe pa e njohur më përpara.
Fjalën e kam për një pako prej gjashtë librash, që i kishte mbështjellë me kujdes e pedanteri dhe adresuar në adresën time, shkrimtari i mirënjohur tropojan (i Grisë), Zeqir Lushaj, i cili sa është tropojan, është edhe tiranas, është edhe shqiptaro-amerikan, e qe disa vjet është – shëngjinas.
Pas njohjes përmes shkrimeve (veçmas atyre të botuara në “Zemra shqiptare”, ku Zeqiri ishte redaktor I përgjithshëm dhe autor i shumë shkrimeve e reportazheve të botuara, vitin e kaluar (2015) dhe sivjet (2016) u takuam në Shëngjin, në ambientet e Hotelit “Fredi”. Në takimin e parë (2015), Zeqiri më dhuroi katër libra: 1) “Dyqani i mendjes” (shkrime publicistike); 2) “Fjala mbi tel” (tekste këngësh popullore), 3) “Pengjet” (Vjershërime), dhe 4) “Lisi i shkruar” (vjersha). Të gjitha i lexova me shumë kënaqësi, ndërsa për të parin, jo vetëm se e botova një vështrim, por kudo që ra rasti me shokë e dashamirë të librit, e kam përfolë në kuptimin më të mirë, sa ua kam shtua kurreshtjen për ta lexuar librin vet.
Në takimin e sivjetëm (2016) me Zeqon, në Shëngjin, më tregoi se është duke punuar intensivisht në punët përfundimtare të botimit të 6 (gjashtë) librave të reja, për të cilat më premtoi se së shpejti do t’i kem dhuratë prej tij. Duke e njohur Zeqon, si burrë malësie, nga ata burra të fismë të rrethit të Tropojës, nuk kisha fije dyshimi se premtimi do bëhej realitet. Zeqiri, sapo i ka marrë librat nga shtypshkronja, ashtu “të nxehta” i kishte paketuar në disa pako, për disa nga shokët e tij të shumtë. Për shokët në Kosovë, me pako “e kishte ngarkuar”, mikun (“nipçen”) e tij, shkrimtarin Tahir Bezhanin, nga Gjakova.
Me qenë se me Tahirin nuk jemi njohur më parë, Zeqiri ia kishte dhënë numrin e telefonit tim, që të vëmë lidhje të komunikimit. Dhe Tahir Bezhani, si “nipçe” e shok i Zeqirit, menjëherë më njoftoi se pakoja e librave është te Ai, porse për shkak të vapës së madhe dhe gjendjes sonë shëndetësore, nuk mundëm të takohemi menjëherë.
Sot (më 29 gusht), në Bibliotekën Kombëtare të Kosovës u takuam me zotëri Tahirin dhe duke kryer amanetin që ia kishte dhënë “Daja” Zeqir, ma dorëzoi pakon me gjashtë librat e rinj të Zeqir Lushajt, të sapobotuara: 1) e “Zbehje e heroizmit” (shkrime publicistike), 2) “Sportit i mbeta borxh” (shkrime publicistike), 3) “Rrokada” politike (108 vjershërime tranzicioni), 4) “Piedestali” (vjersha), 5) “Si n’kurbet, bre vëlla!” (100 vjersha – ditar mërgimi), dhe 6) “Duhama e Valbonës” (vjersha), të gjitha të botuara në korrik të këtij viti.
Po, Tahir Bezhani, më dhuroi edhe gjashtë libra të tij autoriale: 1) “Frymëzim në errësirë” (poezi, 2008), 2) “Piskamë e heshtur” (poezi, 2010), 3) “Leximi i shkrumit” (poezi), 4) “Lojë hijesh” (poezi, 2014), 5) “Vrapimi pas së bukurës” (vështrime, reçensione dhe mbresa leximi, 2015), dhe 6) “Monologu i ashtit” (poezi, 2016).
Mikut të mirë, siç është Zeqir Lushaj, ia sheh hajrin çdoherë e në çdo aspekt. Kështu, përveç njohjes personale me te dhe me krijimtarinë e tij letrare-publicistike, nëpërmes Tij u njoha edhe me një mik të çmueshëm, me shkrimtarin Tahir Bezhani, me të cilin llafosëm më se dy orë në “Parkun e Radio-Kosovës”, me rastin e dorëzim-marrjes së librave. U njohëm më përafër me njeni-tjetrin, “e morem përgojë” Zeqir Lushajn, tashmë si shok i përbashkët yni, dhe Tahiri më tregoi edhe shumë hollësi tjera nga jeta e tij, por edhe nga raportet me “Dajen Zeqir”. Tahiri më la përshtypje jashtëzakonisht të mira, të një intelektuali të mirëfillt, me një horizont të gjërë, e veçmas për modestinë dhe thjeshtësinë e komunikimit, sikur të ishim miq prej shumë kohësh. Dhe natyrisht, një “mik për kokë” i Zeqir Lushajt, s’ka si të jetë ndryshe. Në ndarje, veç urimeve e përshëndetjeve tjera reciproke, shprehëm dëshirën që të takohemi përsëri, kështu në atmosferë relaksuese, kur mund të bisedojmë edhe për librat e këmbyera, po edhe për tema tjera.
Për librat këtë herë nuk mund të them asgjë, përveç se mund të them se, nëse më premton jeta dhe shëndeti, do i lexoj të gjitha. Pasi t’i lexoj, nëse “ma mbanë”, mund ta them ndonjë fjalë, jo në vesh, por publikisht, për përshtypjet e mija për librin e caktuar, pa pretendim të bëj kritikë letrare apo vlerësim kushtedi çfare, sepse nuk jam kritik letrar, as shkrimtar, por dashamir dhe lexues i pasionuar edhe i prozës edhe i poezisë.
Shkrimtarët, tashmë miqtë e mi të nderuar, z.Zeqir Lushajn dhe z.Tahir Bezhanin, përzemërsisht i falënderoj për librat e dhuruara dhe për miqësinë që kanë treguar ndaj meje, miqësi kjo e përjetshme dhe pa interes material as politik. Njëkohësisht, iu uroj jetë dhe shëndet fizik e mendor, që të botojnë edhe shumë libra tjerë.
