Ju që keni ndalur ardhmërinë e të gjithëve
dhe ecni duke fshikulluar,
të shkujdesur.., pa nxituar
nuk keni dalë të pritni në rend…
…para dyqaneve për bukë
as të mblidhni ushqime në kontenier…
Shkolla juaj ende nuk ka filluar
mësuesit kanë shkuar të hapin barrikada,
kurrë nuk keni menduar për gjëra të bukura
apo, për një jetë të përbashkët, të ndritshme.
Dëgjoj qeshjet tuaja zemërthyera,
Përçuditshmërinë tuaj,.,
të qeshura.., më shumë për të ardhur keq…
dhe lot..
Ju keni qenë për mua njëjtë si të tjerët
atëherë kur desha të harroj skëterrën
unë gjeta kujtesën të kthehet.
A mund të fal mospërfilljen tuaj qesharake,
për ata që janë zhdukur-kanë humbur
Përsëri po shoh kokarda
monstrumë dhe lojëra me “lodra”…
…kokë-njerëzish të brishta
lojëra tjera nuk dini…!?
Ç’na duhen divizione të blinduara
…apo kujtime frymëzimi
fëmijë jashtë shkolle e trup zhveshur
kujt i duhen këto?
Na duhet fuqia e mendjeve rinore
që ende nuk kanë njohur zjarrin e luftës
nuk do të jemi më asnjëherë të dëbuar e të humbur
Ju jeni të vockël të riktheni mjerimin
Dhe prapë unë t’u jap buzëqeshje të sinqerta…!?
Jepni buzëqeshjes sime një buzëqeshje, një-për një
Nuk duam më prapambetjen dhe valën e pikëllimit
Vetëm një moment, edhe pse e di… sërish do “t’më mashtroni”
Po shoh sërish “trimërinë” tuaj dhe krenarinë fallse