Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Pandemia ndoshta kufizoi takimet me njëri tjetrin, por jo komunikimin nëpërmjet internetit. E mira e kësaj ishte se kishe kohë të reflektoje me veten për shumë gjëra. Por duhet thënë që teatri dhe filmi,është ai që u dëmtua më shumë. Anastasi ishte gjithmonë në lëvizje dhe kjo situatë i prishi shumë idetë e tij. Po pati dhe një të mirë. Ai në këtë situatë u mundua të sjellë kujtimet e tij në letër, por dhe të rishohë punën e tij. Pra ishte kohë bilanci dhe reflektimi….
Kohë pandemie. Si ishte kjo periudhë për një artist larg skenës dhe miqve?
Sigurisht që është kohë e çuditshme,ku dhe fantazinë e la pas me bëmat e saj kjo pandemi, na ndryshoi pamjen me një maskë në fytyrë. U mbyllën gjithë teatrot dhe kinematë , ku humbi komunikimi me publikun, por dhe tjetra humbi komunikimin me partnerin e skenën , dhe kjo sjell një apati e çorientim tek aktori. Dhe sa për mua dhe familjen time, megjithëse kohë pandemie realizuam disa projekte të vogla, por dhe një projekt shumë serioz : filmin me metrazh të mesëm të titulluar ‘’ Kamenica “ sipas legjendës së shkruar nga liriku i shquar dhe legjenda e legjendave Petrit Ruka, ku ne kishim planifikuar që këtë tetor t’ia bënim suprizë, por …. Së bashku me tim bir Enean realizuam me sukses poemën e gjatë dedikuar Covid 19 “Dëbora Blu”, shkruar nga poeti i njohur Bardhyl Maliqi. Gjithashtu kemi realizuar shumë videoklipe poetike, të cilat janë shpërndarë në Yout tube e Facebook. Kemi shkruar disa skenarë që presin rradhën për t’u kthyer në imazh filmik. Kam realizuar disa emisione radiofonike me Radio Saranda me poezi të interpretuara nga unë. Realizuam Festivalin Poetik mbarëkombëtar “Një poezi për Sarandën” , si dhe dy spektakle televizivë realizuar në natyrë me trupën profesioniste si “ Mirësevjen 2021” dhe “ Dashuri në kohë të koronës” me skenar të shkruar nga unë dhe regji të tim biri Enea .
– Këto vite në Shqipëri aktrimi sikur është zbehur…por mbetet një profesion i bukur, frymëzues dhe shtysë vizionesh, si lindi dëshira për profesionin dhe kush e zbuloi talentin tuaj ?
Nga shkallët ku jam sot gjashtë dekadash, e them me zë të lartë , se nuk ka profesion më të bukur se aktori. Unë kam lindur në një fshat diku afër qyetit antik të Butrintit githmonë me ëndrrën të bëhesha aktor. Ishte viti 1967 ku unë do të luaja Babagjyshin në spektaklin e shkollës me rastin e vitit të ri. Ajo që mbaj mend mirë është se kur në fshatin tonë filloi të vinte një makinë kinemaje unë shpesh i lutesha kinooperatorit, i cili ishte dhe shoferi i makinës të më merrte dhe mua në fshatrat e tjera atje afër…Ai më shikonte duke qeshur dhe ikte. Unë mendoja se filmi në fshatin tonë nuk ishte dhënë i tëri ose ngjarjet në fshatin tjetër do të ishin ndryshe. Kinooperatori më shikonte, çuditej dhe qeshte. Më së fundi u bëmë miq dhe filloi të më merrte me vete . Madje më mësoi të vendosja ekranin ku ishte një çarçaf i bardhë dhe të shpërndaja e mblidhja në fund të filmit kabllin dhe altoparlantin e zërit. Dhe unë ndihesha i privilegjuar dhe një njeri i rëndësishëm për çfaqjen e filmit. Më vonë kinooperatori duke parë pasionin tim të ‘’çmëndur’’ për fjalën më lejoi të tregoja fabulën e filmit përpara se të çfaqej. Kisha hyrë në rrugën e ëndrrës për aktor?!Pra njeriu që më mësoi artin e bukur të aktrimit, kur isha vetëm 11 vjeç është kinooperatori i Livadhjasë ( në atë kohë ) Vasil Kromidha, i cili për katër vite më aktivizoi me nxënësit e shkollës se mesme Livadhja dhe trupën e teatrit të kooperativës, ku në disa festivale në Sarandë e Delvinë jam nderuar me diploma. Pas mbarimit të shkollës 8-vjeçare ,Vasili do të më përgatiste për të konkuruar në shkollën e kulturës në Tiranë , dega regjisurë teatri, të cilën e fitova, por në vitin e tretë do të përjashtohesha për çfaqje të huaja ( kupto se nuk u bëra spiun i drejtoreshës) dhe fillon kalvari i gjatë i vuajtjeve ku pas dënimesh me riedukim, do të vazhdoja shkollën për Zoteknik në Delvinë, por dhe atje si një” djalë i rrezikshëm” ,do të përjashtohesha. Këtu unë me pasionin tim ‘të çmendur’’ në moshën 18 vjeçare kur isha në vitin e dytë të kësaj shkolle do të nisja hapat e para në rrugën time si regjisor duke vënë me nxënësit e kësaj shkolle komedinë “E fejuara ime” të autores Fatmira Aliaj, e cila në festivalin teatror të shkollave të mesme në Sarandë u nderua me çmimin e tretë.
Po për këtë vepër nuk e di pse unë do të përjashtohesha nga shkolla përsëri…?! Dhe pas një vit riedukimi tjetër , do të shkoja ushtar në brezin e kufirit në zonën e Konispolit, në një repart të thellë mes maleve. Nuk e harroj një natë kur binte borë dhe unë kryeja shërbimin në errësirë, nga dritarja shikoj që në televizor ishin shokët e mi që tani ishin studentë të dramës duke interpretuar poezi… Në kokë më erdhi mendimi i arratisjes, por përsëri u zhduk dhe ai se më erdhi keq për prindërit…Isha në fshatin ku u arratis shkrimtari çam Bilal Xhaferri…I dërgoj një letër prindërve dhe i them se nëse nuk më hiqni këtej e të më lenë të vendos shfaqje me ushtrinë unë do të arratisem! E për dy vjet do të krijoja trupë teatri me ushtarët dhe realizoja çfaqje me të rinj e të reja në Konispol, Xarrë e Ksamil.
Kur dhe si konkurruat për aktrim, çfarë roli interpretuat dhe kush ishte në komision? Cili ishte vlerësimi?
Pa shumë peripecish duke punuar në fabrikë qumështi, depo orizi, puntor ndërtimi njëra do të ishte ajo e punëtorit të ngarkim shkarkimit në një makinë arrita që në korrik të vitit 1986 të fitoj të drejtën të stjudioj në degën për aktor… Në komision ishin Gëzim Kame, Robert Ndrenika, Pëllumb Kulla, Birçe Hasko dhe Luftar Paja ku megjithëse ishte me zë të ngjirur ishte më dashamirësi ndaj meje në atë komision, duke më ndihmuar e dhënë kurajo me humorin e tij të bukur. Unë kam interpretuar poezinë “Kënga e partizanit Benko”,tregimin e Azis Nesin “Kur vura syze”, monologu i Klod Ge-shkëputur nga romani “Viti 93” i Viktor Hygos, parodia e Pëllumb Kullës (rastësi që ishte në komision ) “Nëpër këngët e festivaleve”, poezia ’’ Rent or Marathonomak” e Nolit , fragment nga “Bagëti e Bujqësi” ( m’u kërkua nga Robert Ndrenika ) dhe fabula ‘’ Tigri, Gomari dhe Qeni “ shkruar nga La Fonten. Më kanë “provokuar” e bërë shumë ushtrime , për t’u bindur për ndonjë dyshim që kishin ndaj aftësive të mia, por i kam realizuar dhe vlerësimi ishte tejet pozitiv. Një nga provokimet e tmerrshme për kohën, ishte kur më tha kryetari i jurisë ‘’na thuaj pse të thonë aktor çek.”Unë nuk e doja veten dhe bëja be e rrufe se nuk më thotë njeri ashtu…Ata insistonin se më thonë dhe më thanë se na trego se ku fle atje në teatër …Unë i thashë disi nëpër dhëmbë mbi një drrasë pianoje .”E nga ka ardhje ajo dërrasë pianoje – më tha Pëllumb Kulla “. Nga Çekia – i thashë. Atëherë u kujtova që i kisha thënë një aktori të teatrit se nuk kam merak se fle mbi një dërrasë ardhur nga Çekia në çimento, por më shumë kam merak ,se po e morrën vesh çekët që fle mbi këtë dërrasë që shkruan ”Made in Czhekia” , do të thonë që është aktori ynë”.) Atë çast Robert Ndrenika më thotë :“Pse flije mbi dërrasa e nuk flije në shtëpi ?” Unë i thashë se nuk jam nga Saranda, por nga një fshat: Sopiku! Roberti më pa drejt në sy dhe më tha se a e njihja një burrë me emrin Mihal….Mihali ishte i deklasuar, “armik i pushtetit popullor” , se babai i ishte i arratisur në vitin 1945 në Korfuz, kur Mihali ishte në bark të nënës. Unë atë çast humba shikimin, m’u prenë gjunjët dhe gati për të qarë me gjysëm zëri i thashë se e njihja , por nuk kam të bëj me të….Roberti buzëqeshi lehtë dhe më tha : ” Bëji të fala nga unë“!…Nuk kishte çudi më të madhe për mua që një artist si Robert Ndrenika më kërkonte t’i bëja të fala një traktoristi të fshatit tone, që ishte i deklasuar, armik i pushtetit popullor ! Jeta ka çudira e supriza të bukura, që kurrë s’arrijmë dot t’i imagjinojmë! Një oficer i Ministrisë së Brendshme, zbriti nga autobusi në Livadhja dhe pyeti se kujt mund t’i linte një letër për Mihalin. Dikush i tha:” Lëreni tek ajo gruaja se e njeh,e ka nga fshati. Ajo gruaja ishte nëna ime e cila ishte shitëse e një bufeje (sot i thonë kioskë). Oficeri i tha se kjo letër i duhet dhënë Mihal….Nëna ime duke e parë që ishte oficer i ministrisë mendoi se ishte ndonjë urdhër për t’u paraqitur në Degën e Brendshme, u zbeh. Dhe filloi t’i qante hallin të ziut Mihal… E kur erdhi Mihali nga puna, nëna me zë të dridhur i tha se kishte një letër nga një oficer i ministrisë së Brendshme. Mihali e hapi letrën, i thotë nënës duke qeshur se letra është për ty e jo për mua , për djalin tënd që ka fituar konkursin. Nëna e shkretë nuk e besonte dot, që lajmi do të vinte në këtë mënyrë nga një i deklasuar! Roberti që pinte kafe zakonisht në klubin e ministrisë së brendshme , mori vesh se oficeri që ishte në tavolinë do të shkonte diku afër Konispolit , dhe ai i kërkoi të linte një letër për mikun e tij Mihalin, të cilin e kishte njohur rastësisht në Korfuz kur ishte tek vëllai i tij.
-Akademia e Arteve një emër me vlera. Kush ishin pedagogët që ju mbështetën për këtë rrugëtim. Cilat ishin mësimet e tyre për ju që dhe sot i ruani si visare të rralla?
E drejtë! Akademia ishte ëndërra ime më e madhe, në gjumë me sy mbyllur , e zgjuar me sy hapur… Dhe erdhi ajo ditë. Pedagogët e mi ishin Timo Flloko, Agim Qiriaqi. Viktor Zhusti, Minella Borova, Vladimir Prifti, Pëllumb Kulla, Rikard Ljarja, Jul Nenshati, Piro Mani ( një semestër me degën e regjisë) Por afër më ka mbajtur dhe Vangjush Furxhiu, Birçe Hasko, Petrit Malaj (sidomos në kohën e zborit kur kishte orë të lira ). Por më afër me këshilla nga pedagogët do të vlerësoja Timo Fllokon, Agim Qiriaqi dhe Vangjush Furxhiu (megjithëse mua nuk më jepte mësim, por më simpatizonte si student, dhe ai madje do të interesohej që unë të shkoja në Elbasan e pas disa vitesh si Robert Ndrenika a Kastriot Çaushi do të vija në Tiranë. Këto ishin fjalët e të madhit e të paharruarit Vangjush Furxhiu ) . Fjala që më ka shoqëruar në ato vite dhe nuk i jepja dot spjegim ka qenë fjala e Agim Qiriaqit ku një ditë më tha një shprehje “ Ah, ta njihte ujku fuqinë e vet”!!! Gjë që u pasua nga nje pedagoge e fjalës Ermira duke më thënë” Ah,ta dije fuqinë tënde mor Anastas”. Eh unë isha në Akademi në moshën 26 vjeç studentët e kursit vetëm 18.
Aktivitetin më të madh e keni në estradën e Sarandës. Kur e keni realizuar rolin e parë si profesionist dhe cila ishte pjesa? Vlerësimi në rolin e parë në një trupë profesioniste?
Unë u emërova nga kursi ( atë kohë kursi propozonte dhe vendoste se ku do të shkoje si aktor) në Teatrin “Skampa” ( pasi aty ishte regjisor Spiro Duni,i cili më kishte parë në komedinë “Njeriu që pa vdekjen me sy “ ku unë interpretoja rolin e zotit Filimon dhe Herion Mustafaraj rolin e Vagabondit ,vënë në skenë nga një pedagog i ri si Jul Nenshati. Para Sarandës nuk harroj “ Krushqit janë të ngrirë “ të Ismail Kadaresë me regji të Agim Qirijaqit , ku atë mbrëmje nga dyndja e llahtarshme e publikut, dyert e hyrjes në sallë u shkëputën nga muri: nga forca e turrmës , që shtyhej si e marrë ( qysh nga koha e Italisë pa lëvizur ndonjëherë). E pra pas këtyre veprave unë do të vija në Estradën e Sarandës, pasi kërkova të ndërrohesha me një vajzë, e cila ishte emëruar në Sarandë. Ajo shkoi në Elbasan, e unë erdha në Sarandë!! I imponuar nga rrethanat dhe me insisistim të prindërve, e bëra ndryshimin pasi jemi pak ditë pas 2 korrik 90 ,ku vendi po kalonte një anarshi,e filluan dhuna policore dhe vrasjet …Unë rolin e parë të plotë në Estradën e Sarandës e kam realizuar para se të shkoja në Akademi. Ishte roli i deputetit Laze ( 70 vjeç ) kur unë atëherë isha vetëm 23 vjeç, në komedinë muzikore “Flokë dëbore në prill” me tekst të Pëllumb Kullës dhe Enver Isufit dhe regji të mjeshtrit të vodevilit e komedive muzikore të të paharruarit Thoma Milaj ( të njeriut që bëri shumë për mua duke më mbajtur në shtëpinë e tij pasi unë flija rrugëve dhe ai mbeti i çuditur një mesnatë kur i thanë se ai që fle tek stoli buzë detit, është Anastasi…!
Në sa filma keni marrë pjesë dhe cilët veçoni?
Kam marrë pjesë në disa filma në role modeste “Dritat e qytezës” me regji të Fehmi Hoshafit në rolin e Merqezit, në filmin “Butrinti” me regji të Vladimir Priftit në rolin e ekonomatit të Ugolinit,në filmin “ Mysafiri” të Papadhimitri Produksion në rolin e bisnesmenit amerikan, në filmin “Amnistia” me regji të Bujar Alimanit shefi i guzhinës së spitalit , në filmin Kosovar “Një zemër në dy jetë” rolin e një bisnesmeni shqiptar ,në filmin ‘’ Unë si ty” në rolin e gjykatësit”. Dua të theksoj se megjithëse janë role episodike , jam vlerësuar për lojën organike.(i vërtetë në ato që bën e thua )
Sigurisht që unë i njohur në ekran jam bërë me realizimet e mia si videoklipe poetike , e ku tani kemi arritë në filma me metrazh të shkurtër dhe të mesëm si “Statuja e Babait”, “Kënga e Ringjalljes”.” Kamenica” dhe së fundi “Enea trojani në Butrint” të gjitha me regji të tim biri Eneas.
Cila ka qenë dita më e bukur dhe më e vështirë si aktor dhe regjisor?
Dita më e vështirë si aktor! Dita më e vështirë që s’do ta harroj kurrë, e që do të ishte dita fatale e jetës sime është nata e parë e premierës së tragjedisë “Antigona “ të Sofokliut në Tiranë, ku unë interpretoja rolin e mbretit Kreont.
Sapo filloi muzika dhe në skenë çfaqet aktorja në rolin e vdekjes, e cila fillon të ndërtojë rrethin e gjakut, pas një a dy minutash do të çfaqem unë duke ngjitur disa shkallë të larta rreth 40 cm ,dhe në shkallën e pestë do të ndaloja të mbaja fjalimin para popullit të Tebës duke shpjeguar pse unë e marrë në dorë pushtetin,dhe për të nderuar Eteoklin, i cili ra heroikisht, dhe për të lënë pa varr Polinikun, i cili luftoi kundër popullit e vëllait të vet. Për një moment bëj të kujtoj tekstin. Isha në shkallën e tretë. Nuk më kujtohej asgjë! O zot mendova , po tani çfarë të bëj? Ngjitem në shkallën e katërt! Bëj të kujtoj ! E pamundur! As fjala e parë! Atëherë i thashë vetes, se kjo do të ishte nata ime triumfatore , duke interpretuar një nga rolet më të vështirë, maja të dramaturgjisë botërorë, por jo, kjo ishte nata fatale finale e imja ku do ta mbyllja me turp, para një auditori tejet intelektual, ambasadorë të gjitha shteteve, qeveritarë, klerikë, artistë, Kisha akoma dhe dy-tri hapa për të ndaluar.Atë çast nuk e di se si , por m’u çfaq fytyra e gjyshes sime e cila kishte rreth 20 vite larguar …Hoqi shaminë e zezë nga koka , dhe e flaku në tokë. U ngrit një pluhur i bardhë që e mbuloi të tërën. Dhe pastaj ajo u zhduk! Unë pata një si trallisje, sikur humba shikimin, dhe pastaj gradualisht fillova të shikoj rreshtat e parë të publikut. Ndjeva që kombi në grykë m’u lirua duke bërë një zhurrmë “kllak” sa u dëgjua në publik. (Këtë ma tha pas çfaqjes një aktor i njohur ) E në vend të fjalëve të faljes fillova tekstin e monologut….dhe ajo nga një natë fatale u kthye në triumfin tim aktorial. Dhe e gjitha nga një ëngjëll si gjyshja!
Dita më e vështirë si regjisor !
Ndërsa nata e” zezë”si regjisor do të ishte kur po vija një premierë estrade. Atë ditë gruaja ime kishte shkuar në maternitet për të lindur fëmijën e parë. Policia dy ditë më parë më kishte sjellë një urdhër që duhet të largohesha nga shtëpia , se ishte e dikujt tjetër, ndryshe do të nxjerrim me forcë. Po atë ditë kisha dhe premierën e çfaqjes. E kuptohet gjëndja ime shpirtërore. Një grua që po lindëte. E pas lindjes s’kishte shtëpi ku të kthehej!!!! E këtej do të ishte premiera e estradës që bëhej çmos me çdo mënyrë , të sabotohej!
Ishte një natë e paharruar për shumë gjëra. Por…Gruaja lindi djalin e parë. Policia anulloi vendimin e daljes sonë nga shtëpia. Premiera vetëm duartrokitej! Të gjithë atje gëzonin. Vetëm njëri fshehur diku zyrës hante veten me dhëmbë ! Kur të gjithë kishin ikur , u ula në skenë dhe thashë “ Zoti ekziston’ Dhe unë do të ndjekë gjithë jetën time”! Dhe çdo ditë e natë qysh atëherë falenderoj e do të falenderoj Zotin ! Sigurisht gjithë artisteët dhe publikun e asaj mbrëmje !
Cilat janë arritjet tuaja si regjisor?
Sigurisht që në qytetin tim, kam realizuar vepra skenike si komedia “ Jo të gjithë hajdutët vijnë për të keq” të nobelistit Dario Fo, apo komedia tjetër “ Konti i Monte Petrelës” të autorit Jani Duri.
Spektakli i “Miss Saranda 2003” i titulluar “Qytet i bukur, njerëz të bukur” ku u thyen dyer e dritare nga publiku ishin rreth 700 vetë në një sallë me 450 vende, ku rrinin në anësoret dhe në gjunjët e njëri tjetrit dhe kjo për katër orë rresht. Për herë të parë e të fundit ishte një staf si në eventet kombëtare e botërore me pesë parukierë, katër stilistë, kameramanë, aktorë, dhjetëra këngëtarë dhe kryesorja vajza shumë të bukura.:)
Sfilata në Lëkurës me punët e stilistes Eva Gega dhe e ftuar Jonida Maliqi.
Do të veçoja teatrin poetik “Nëntoriada”( ku aktorët Spiro Guma , Pranvera Brinja , Flamur Oruçi,e ftuar aktorja e mirnjohur e Gjirokastrës Liliana Kumbaro në rolin e plakës Nicë , kori i vajzave dhe koreografia e Fatmir Saraçit ishin në një nivel të lartë profesional , ku do t’i kishin zili trupa serioze teatri ). Komedia “ Fejesa “ e Çehovit ku aktoret Spiro Guma dhe Valentina Boçi , do të sillnin karaktere për t’u admiruar, e fatkeqësi që nuk pati fatin të shkojë në festival, se vërtet do të ishte një konkurente e denjë për vënde nderi. Dhe dua të veçoj komedinë “Pas Vdekjes” me Trupën e të Rinjve të Teatrit, të cilët shkëlqyen me interpretimin e tyre në Teatrin e Metropolit në Tiranë.
Cilët nga udhëheqësit e asaj kohe keni takuar dhe çfarë kujtimesh ruani?
Kujtoj një ndodhi, që për atëherë klasifikohej e rrallë. Kam takuar fare rastësisht Enver Hoxhën. Po kaloja në bulevardin qendror fare i vetmuar. Atje ku qe busti i Stalinit. Shastisa. Qe pasdite. E shtunë! Çuditërisht nuk kishte këmbë njeriu që thonë. Në krah tim ndaloi një makinë e madhe e zezë. Të them të drejtën u tremba. U hap porta dhe doli një djalë i ri i fuqishëm ,i cili shkoi tek porta e pasme , e hapi dhe para meje, ishte Enver Hoxha. Ma bëri me gisht , dhe unë me këmbët që lëviznin sikur kishin gurrë brënda këpucëve, u afrova afër portës së pasme. Zgjati dorën dhe më përkëdheli tek flokët duke buzëqeshur. Porta u mbyll me buzëqeshjen e tij, dhe unë kisha mbetur si budalla në mes të rrugës. Nuk e besoj dot si ndali , ai që atë kohë ishte si Perëndi…Edhe sot më duket ëndërr ! Më vonë morra vesh që një nga shoqëruesit e tij më njihte… Ndoshta! Nuk e di…!
Kur u ktheva në shkollë, në mbrëmje vonë , kur të tjerët flinin, unë shkova në sallën e televizorit , dhe në një cep aty , gjeta një vepër të Enver Hoxhës dhe fillova të lexoja me zë duke u përpjekur të imitoja zërin e tij. Dhe këtë gjë fillova ta bëj shpesh ! Por në një nga netët , kujdestari i konviktit, duke kontrolluar ambjentet, dëgjoi një zë që lexonte një fjalim kongresi. U afrua , skërmiti dhëmbët , më mori veprën nga duart duke thënë “ E shohim nesër këtë punë…” Dhe pas pak ditësh,e pashë vërtet! Duke më vendosur një arsye tjetër (mungesa pa arsye ) më përjashtuan nga shkolla. E pathëna dhe e pashkruara ( e thëna vetëm me mua si në hetuesi) ishte se tallej me zërin e figurën e …Unë me lot në sy i thosha se nuk tallem, e bëja që t’i ngjaja atij. Pra më përjashtuan se imitova Enver Hoxhën? Jo,thjesht se nuk pranova të isha spiun i drejtoreshës!.
Udhëheqësit e partisë në rrethin e Sarandës në monizëm a e frekuentonin teatrin?
Teatri atë kohë në Sarandë (si dhe në gjithë vendin ) frekuentohej si nga njerëzit e thjeshtë, por sidomos nga udhëheqësit. Në provën gjenerale do të merrte pjesë një nga sekretaret e komitetit të partisë, drejtori i arsim-kulturës, dhe shpesh kryetarja e komitetit ekzekutiv. Shiko se çfarë interesi kishte, kuptohet që ishte më shumë arsye politike, sidomos në estradë, që ishte dhe tehu i kritikës së fenomeneve të jetës së përditshme. Por dua të them se artistët ishin tejet të privilegjuar.Vetëm këtë të mendosh që Artisti qe me studio, ndërsa sot nuk kanë as shtëpi, si unë, pale rroga pastaj. Artisti qe më i vlerësuar në atë kohë…
Një takim i rrallë me Edi Ramën
Ndërsa Kryeministrin e sotëm e kam takuar një mbrëmje kur në Butrint zhvillohej “Fyelli magjik “ dhe unë isha moderator i këtij aktiviteti vërtet madhor. E pas aktivitetit , në darkën që u shtrua në lokalin e fotografit të njohur sarandiot Luan Qëndro, unë do të isha përballë Edi Ramës (atë kohë ministër i Kulturës ).Të gjithë të pranishmit i thoshin me fjalët më superlative “O shef, ta marrim Anastasin në Tiranë. Është aktor i shkëlqyer ….” Dhe Edi duke buzëqeshur lehtë më tha” Këtu je o Caci i Fllokos , në Sarandë? “ Po ,– i thashë –këtu nuk kam lëvizur, nuk më pëlqen të shkoj jashtë”.“I martuar je ?-më tha paskësaj.
“Po –i thashë-kam dy fëmijë , dy djem”.
E duke buzëqeshur e kthyer kokën majtas e djathtas nga të pranishmit më tha: “ Në provincë je, i martuar je, i vdekur je !” Të gjithë filluan të qeshin.
“Nuk e di pse, por di që nuk dua të ikë nga Saranda…”- i thashë ashtu nëpër dhëmbë.
Dhe ja mbusha sot afro katër dekada që jap kontributin tim si aktor, skenarist e regjisor në këtë qytet, dhe jam krenar që njerëzit e këtij qyteti më nderojnë e respektojnë. Por dhe unë i dua , ndaj kam bërë e bëj të pamundurën për t’u sjellë gëzim e buzëqeshje! Ajo kohë qe më e interesuar për teatrin, të jem i ndershëm. Sot, megjithëse arti quhet i lirë, po kjo liri sjell edhe shumë pisllëqe sociale. Sot primar shihet kapitali, ndërsa në atë kohë njeriu vlerësohej më shumë, çdo moshë artisti. Artisti qe me studio, ndërsa sot nuk kanë as shtëpi, si unë, pale rroga pastaj. Artisti qe më i vlerësuar në atë kohë…
Cilat janë rolet tuaja më të vlerësuara?
Vlerësimet…
Kam interpretuar mbi 150 role në lloje e gjini të ndryshme të artit skenik.
Kam shkruar e vënë në skenë, duke qenë vetë aktori kryesor në këto premiera: “Po të mos kesh kokë”, “Një shqiptar në hënë”, “No coment”, “Syri jeshil në kohë të tretë” si dhe komeditë “Marrëzia e një të mënçuri”, “Amaneti i nënës”, “Dhëndri nga Amerika” si dhe komedi me një akt “Vaji i dashurisë”, “Këngën ma dëgjoni nesër”, “Gjyq në fund të shekullit” dhe “Krijimi i Partisë Lakuriqe”. Në vitin 1992 kam vendosur me shumë sukses komedinë e Nobelistit të njohur Italian Dario Fo “Jo të gjithë hajdutët vijnë për të keq”
Në vitin 2000 kam ngritur në skenë komedinë e Jani Durit ‘’Konti i Monte Petrelës’’,dhe ku do të isha vete aktor protagonist.
Në vitin 2003 rregjisori i njohur dhe i talentuar Spiro Duni morri dhe ai rrugën për në Sarande për të vënë në skenë komedinë e autorit kroat Miro Gavran ‘’Burri gruas sime’’,ku unë do të interpretoja në rolin e Tonit .Kjo u cfaq dhe ne teatrin ’’Skampa’’…
Në vitin 2004 në Sarandë rregjisori tanimë i njohur i tragjedive ‘’Antigona ‘’ dhe ‘’Medea’’dhe miku im i vërtetë( (unë punoj vetëm me miq..!) Mikel Kalemi vuri në skenën e Butrintit tragjedinë e Sofokliut ‘’Antigona’’-ku unë do të interpretoja rolin kryesor , atë të Kreontit.
Kjo tragjedi u çfaq në Festivalin Ndërkombëtar të Teatrove ’Butrinti 2000’’, dhe ishte një nga netët më të bukura jo vetëm të miat, por të vetë teatrit shqiptar, ku publiku kishte mbushur ç’do cep të amfiteatrit si asnjëherë tjetër,se ishte e para tragjedi e konceptuar e ndërtuar me elemente moderne e kjo një risi në historinë e teatrit të ri shqiptar.
Në vitin 2006 do të rivihet në skenën ”Black Box” të Universitetit të Arteve tragjedia e Sofokliut ”Antigona ”, ku unë përsëri do të isha anë rolin e Kreontit.
Në vitin 2006 do të interpretoj në kalanë e Gjirokastrës monologun e pashait nga ’’Tri këngë zie për Kosovën’’ –të Ismail Kadaresë , në ditën e 70 vjetorit të tij , përkrah aktorëve Raimonda Bulku ,Vangjel Toçe,Myzafer Zyfla.
Në vitin 2006 ish aktori i Teatrit Kombëtar Shefet Bregu erdhi në Sarandë dhe vuri në skenë monodramën ‘’I çmënduri që bëhet mbret’’-përshatur prej tregimit të Nikollaj Gogolit ‘’Ditari i një të çmenduri’’-ku unë do të interpretoja për një orë e ca i vetëm në skenë rolin e Poprishinit.
