Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Poezitë e vëllimit poetik “Melodia e jetës”, me autore Lumnie Hoti janë shkruar nga një femër, me origjinë kosovare, me zemër mbushur plot drama jete, por edhe drithërime poetike. Poezia e saj, në çdo varg, është thuajse një jetë e shtrydhur pikë-pikë mbi letër…Ashtu siç shtrydhet rrushi dhe bëhet verë e musht, ose siç bluhen kokrrat e misrit në një mulli dhe lëshojnë nga pak miellin e bukur për bukën e jetës… Sigurisht, të gjitha këto përjetime, na vijnë permes një modestie fisnike, por me një pasion e dashuri të skajshme për vendin, për popullin, për njeriun! Ky karakter, sa shqiptar, aq edhe poetik, të rrëmben e të bën për vete, madje shpesh të vë edhe në mendime…
Vëllimi poetik në fjalë, është kështu një rrëfim i jetës së një vajze, jetë e cila kaloi pranë dy lumenjve: Osum dhe Shkumbin. Pranë këtyre 2 lumenjve, rreth të cilëve është shtrirë “Mesopotamia” e Shqipërisë dhe e shqiptarëve, autorja u rrit, kaloi fëmininë e rininë, ndjeu rrezet e para të poezisë…Në këtë mjedis sa të bukur dhe historik, ku spikat Berati i lashtë, ajo u brumos, krijoi familje, por edhe përballoi jo pak dhimbje për shkak të persekutimit biografik. Ndaj, dhe ishte nga të parët që u përfshi në thirrjet e fuqishme të vitit ’90 për liri e demokraci! Dhe në valën e eksodit jashtë Shqipërisë, ishte edhe autorja, e cila mori në sy mjaft rreziqe, sakrifica e pengje të rënda jete. Në poezinë e ndier “Dallgë jete” shpalosen bukur dhe dhimbshëm të gjitha dallgët me të cilat luftoi e u përplas kjo vajzë kosovare, por nuk u mposht, por doli mbi to, jetoi e mbijetoi: “Nënë e babë i lashë në prag/ Me dy vogëlushë amanet,/Lashë çdo gjë që ish e shtrenjtë/Me skaf u nisa nëpër det…” Dhe më poshtë: “Shumë dallgë do kaloja,/Dallgë deti, dallgë jete,/Dhimbje, mall do të duroja,/Do t’i mbaja mal mbi vete…” E natyrisht të shtohet respekti për këtë vajzë trime, sypatrembur, e cila ishte e vendosur të kërkonte me çdo çmim një jetë më të mirë për vete dhe për fëmijët e saj. Dhe ia arriti në një mënyrë të admirueshme!
Ajo u përshtat në jetën si mërgimtare, por ishte tërë sy e veshë, tërë pasion e gatishmëri për çdo punë, duke mos pasur asnjë lloj kompleksiteti për llojin e natyrën e punës. Ishte rrahur nga jeta, prandaj dhe një ditë ajo i buzëqeshi asaj: U bë pjesë e rretheve kulturore në Itali, ku punoi e pati mjaft suksese si modele dhe në festa popullore nëpër qytetet italiane. Por, pikërisht në këtë kohë, kur ajo u stabilizua me jetë e familje, ngriti krye malli për Atdheun, ndjenja e dashurisë e krenarisë si shqiptare në një vend të huaj. Mbase, pikërisht edhe këtu shpërtheu më me forcë poezia e mërgimtares, zëri që thërriste vendlindjen, shtëpinë, nënën, babanë, shoqërinë me të cilën kaloi vite e vite pune e jete. Ishte kushtrimi i të parëve, që u bë edhe lajtmotivi i poezisë që kemi tashmë nëpër faqet e këtij vëllimi simpatik. Natyrisht, autorja del natyrshëm dhe mjaft bukur edhe në terrenin e poezive lirike, erotike, duke dëshmuar pasion, ndjenjë dhe elegancë.
Në tërësi mendojmë se ky rrëfim poetik i jetës, i ndjenjave dhe ëndrrave, i aspiratave njerëzore, përbën një prezantim të arrirë e origjinal të autores në skenën e madhe të artit poetik shqiptar!
