Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Ali Hertica
Për të përcaktuar nëse Lideri mund të krahasohet apo jo me një diktator kërkon një përkufizim të një diktatori dhe, ndoshta më e rëndësishmja, një diktaturë. Një përkufizim i zakonshëm është: “Një diktaturë është një formë e qeverisjes në të cilën një person (diktatori) përkohësisht ka fuqi absolute dhe zakonisht përfshin shtypje sistematike të kundërshtarëve dhe kundërshtarëve të diktatorit”. Sidoqoftë, kjo është vetëm një nga shumë format e diktaturës. Forma klasike e diktaturës, e përshkruar më lart, daton nga koha e Romakëve, ku një diktatori iu dha fuqi të shumta për të mbrojtur shoqërinë në kohë lufte. Sidoqoftë, kjo ndryshoi më vonë në histori, në kohën e Revolucionit Francez, ku diktatori u bë tiran që tërhoqi të gjitha fuqitë, legjislacionin, gjyqësorin dhe pushtetin ekzekutiv. Sidoqoftë, ne nuk na interesojnë format klasike (ri) të një diktature. Në të vërtetë, ekzistojnë tre forma moderne, sipas librit të Paul Brooker.
Së pari, ekziston diktatura personaliste, në të cilën një individ ka fuqi. Edhe pse në këtë formë diktatori ka sundim të vetëm, ai është i popullarizuar në mesin e disa njerëzve. Tirani këtu është një njeri i pamëshirshëm, i artikuluar dhe ka një ideologji të qartë, por gjithashtu ka aftësi të caktuara qeveritare.
Përveç kësaj, ekziston diktatura ushtarake, në të cilën ushtria, ose një pjesë e saj, merr pushtetin përmes një grushti ushtarak. Një grusht shteti shpesh kryhet nën maskën e interesit kombëtar dhe ka një shans për sukses vetëm nëse vendi në fjalë ka një shkallë të caktuar të varësisë nga ushtria dhe gjithashtu ka besnikëri ndaj ushtrisë.
Më në fund, Brooker përmend diktaturën e partisë, ku, siç pritej, njëra palë merr të gjithë pushtetin. Gjatë historisë, ka pasur diktatura të shumta partiake. Partia përfundimtare në pushtet kontrollohet nga një grusht shteti ushtarak ose formohet nga njerëzit që bashkohen pas një ideologjie, përgjithësisht të bazuara në klasë dhe racë.
Siç u diskutua më lart, format e ndryshme nuk janë absolute. Pra, ekziston mundësia që një tirani e caktuar të përmbajë elemente të formave të ndryshme të një diktature moderne. Për shembull, një parti mund të vijë në pushtet përmes një grushti ushtarak, duke e bërë atë në të vërtetë një diktaturë ushtarake, por është gjithashtu e mundur që brenda një partie, një person të mund t’i marrë të gjitha fuqitë, duke sjellë elemente të një diktature personaliste. Sidoqoftë, koha e sundimtarëve në Rusi nuk filloi me Joseph Stalin. Gjatë katër shekujve para Bashkimit Sovjetik, Rusia drejtohej nga tsars. Qeveria e Rusisë ishte monarkike në atë kohë, dhe Tsar që mbretëronte shpesh kishte ndarë pjesën tjetër të detyrave qeverisëse midis familjes, dhe ndërsa kjo nuk ishte e rrallë në atë kohë, situata të paktën takohej me atë të një diktature personaliste. Sidoqoftë, duhet të theksohet se diktatura e tsars erdhi me radhë. Diktaturat moderne shpesh sillen nga një grusht shteti.
Rusia kishte ecur mirë për një kohë të gjatë nën udhëheqjen e Tsars, por pakënaqësia filloi të shfaqej në fund të shekullit XIX. Rusia kishte humbur një luftë me Perandorinë Osmane, duke shkaktuar humbjen e tokës, por gjithashtu u rrit pakënaqësia për ndryshimet midis të varfërve dhe të pasurve,mbeti prapa në zhvillimin ekonomik dhe kulturor.
Si në çdo situatë të historisë, pakënaqësia e madhe mes njerëzve shpesh shkakton një revolucion. Më 1905 u bë një përpjekje për të filluar një revolucion, i cili ishte pjesërisht i suksesshëm. Revolucioni nuk arriti të rrëzojë Nikollën II, por u krijua një parlament popullor, Duma, të cilën Pyotr Stolypin ishte kryetar deri në 1911. Stolypin shtyu për reformat bujqësore dhe u përpoq me të gjitha fuqitë e tij të sigurohet që klasa e fermerëve të bëhet një bazë themelore për shoqërinë. Ai siguroi që pjesët e shpërndara të tokës ishin mbledhur për përparim ekonomik dhe gjithashtu bëri të mundur që fermerët të emigrojnë në zona me popullsi të paktë për të ndërtuar jetesën e tyre atje. Para se të vritej në 1911, Stolypin tha që Rusisë do t’i duhej njëzet vjet paqe për të kaluar një transformim të suksesshëm.
