Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Fjala populizëm është keqpërdorur për vite me rradhë në epokën tonë. Një politikan që përdor demagogji ose vërejtje raciste quhet populist, jo demagog apo racist. Nfarë marrëzie është ajo. Dhe pastaj të dihet se fjala populizëm ishte përdorur tashmë si një fjalë betimi për mesin e shekullit XIX të socialistëve rusë, narodnici.
Tani që ish e quan politikani idiot më i mirë “populist” ka qenë historikisht i turpshëm. Pasi të keni analizuar deklaratat e tij ose të saj, emërtoni personin që përdor demagogji, nacionalist, racist, neo-fashist, neo-nazist, nëse analiza e veprave të tij gjuhësore i shërben këtij qëllimi.
Isht sociologu italian Federico Tarragoni, i cili punon në një nga universitetet e Parisit, nga i cili marr këtë studim të populizmit. Studimi titullohet L’esprit démocratique du populisme (Fryma Demokratike e Populizmit). Më poshtë është një diskutim i librit të tij.
Një nga gjërat me të cilën merret Tarragoni është se fjala populizëm përdoret gjithashtu nga shkencëtarët në mënyrë jo të duhur, pa hartuar një koncept sociologjik për të. Ai e konsideron si detyrë të tij të punojë për këtë. Përdoruesit bashkëkohorë të fjalës i plotësojnë ato jo në mënyrë analitike, por edhe normative. Prandaj, shumë gjuhë fillojnë në një mënyrë negative: (a) ekstremistët (nga e majta apo e djathta) janë gjithmonë “populistë” (me ndërtime të tilla si populizmi i majtë dhe populizmi i djathtë); (b) Demokracitë tona janë kërcënuar nga “populistët” … Këtu nuk po analizohen, thotë Tarragoni, por dyshohet, diskreditohet.
Elementi i dytë është shfaqja e lëvizjeve divergjente shoqërore, të formuara nga pjesë të klasave popullore dhe të mesme që kanë rënë në precariat nga politika (neo) ekonomike liberale. Elementi i tretë ka një sy për udhëheqjen karizmatike, e cila është e nevojshme për të bashkuar kërkesat divergjente demokratike që jetojnë brenda lëvizjeve të njerëzve. Elementi i katërt përqendrohet në çështjen e pranimit posaçërisht për grupet e njerëzve të opozitës – elita
Tarragoni tregon sesi këto katër elementë i japin substancës populizmit. Në të njëjtën kohë, ai është i vetëdijshëm, duke marrë parasysh atë që praktikohet politikisht në histori, se mund të ketë një rrëshqitje në ndonjë nga elementët. Kjo është veçanërisht rasti kur ai merret me populizëm të konsoliduar në vendet e Amerikës Latine (periudha 1930-1960). Në lidhje me elementin e parë (më shumë demokraci), dobësimi i forcave kundërshtare mund të çojë në një formë të autoritarizmit. Sa i përket elementit të dytë, ai sheh populizëm në pushtet duke u zhvendosur në një formë të korporatizmit shtetëror. Udhëheqja karizmatike, elementi i tretë, mund të përfundojë në një formë të fashizmit. Dhe për sa i përket formës së katërt, nuk është e pamundur të zhvendosemi në nacionalizëm revanshist
Pra, duhet mbajtur mend se populizmi mund të shndërrohet në autoritarizëm, në nacionalizëm, në fashizëm. Dhe nëse dikush deklaron, si udhëheqësi i lëvizjes bashkëkohore politike franceze ‘La France insoumise’ (Francë e pabindur), Jean-Luc Mélenchon, ‘Unë jam populli sovran’, kjo është një simptomë e shndërrimit të populizmit në diçka përndryshe, shton Tarragoni.
