Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Kosova ka një vetëdije të fortë kombëtare, nënlëkurore, por në të njëjtën kohë përballet me një krizë identiteti. Shumë njerëz mendojnë se baza për demokracinë tonë, historia se kush jemi “ne” është nën presion. Kjo ka shumë shkaqe, globalizimi i ekonomisë, i cili shkëputet gjithnjë e më shumë nga komunitetet lokale që i ofruan asaj korniza morale dhe institucionale; dhe gjithashtu krijimi i grupeve të mëdha të njerëzve me kultura, vlera dhe besnikëri të ndryshme, nga të cilat nuk është gjithmonë e qartë se në çfarë mase ata duan të bashkohen me ne “ne”. Përhapja politikisht e një patriotizmi modest mund të luajë një rol lidhës në këtë.
Drejtuesit e shqetësuar të BE paralajmërojnë kundër nacionalizmit të ri si një sulm ndaj shoqërisë së hapur. Por shpesh, madje edhe kënaqësitë e kujdesshme për një rivlerësim të identitetit kombëtar shpejt duket se vlerësohen si mashtrime të mprehta, gjunjëzimi i një populisti, një hap prapa ose edhe një në rrugën e rrëshqitshme të urrejtjes, dhunës dhe përjashtimit. Ata që argumentojnë për këtë janë “të mjerueshëm” ose dikush që po peshkon për përfitime elektorale. Disa janë duke nuhatur atë, të kënaqur me idenë se janë në anën e duhur të historisë. Por kthimi i hundës është rrallë një përgjigje e ndjeshme dhe asnjëherë një e krishterë demokratike, dhe as dëshira për një histori pozitive se kush jemi,në çfarë mase ata duan të bashkohen me ‘ne’ – ndërsa njerëzit që janë kryesisht të shqetësuar janë ende duke luftuar për të të gjejnë gjuhën dhe mënyrën e duhur për të shtruar pyetjet që shtron, apo edhe të japin përshtypjen për të ndjekur një nga agjendat tona globale ‘të lirshme’ me interesa të tjera. A mund të përhapë patriotizëm modest një rol lidhës në këtë? Pyetja që duhet të shtrojmë gjithashtu veten është se çfarë ndodh nëse e lini temën më tej majtas (ose djathtas), dhe cilat janë alternativat. Si mund t’i drejtohemi formave të shëndetshme të atdhetarizmit pa i nxitur ato të gabuara? Edhe nëse mendoni se kërkesa për patriotizëm paraqet rreziqe, duhet të pyesni veten.
Për të ecur përpara në jetë, njerëzit ndjekin ambiciet dhe interesat e tyre, por ata vazhdimisht duhet të bashkëpunojnë në mënyra që e kufizojnë atë përpjekje, përndryshe do të jetë kaosi që nuk do të ketë dobi për askënd. Një shoqëri mund të lulëzojë vetëm nëse anëtarët e saj janë të përkushtuar për të mirën e përbashkët, janë të gatshëm të bëjnë sakrificat që kjo sjell gjithmonë, dhe ndërkohë mund ta përjetojnë si domethënëse. Kjo është e mundur, veçanërisht nëse ata mendojnë se mund të mbajnë diçka që ata e duan dhe që ata mendojnë se është e vlefshme, me pak fjalë, nëse ekziston një formë e dashurisë në lojë.
Dashuria është një forcë afirmuese dhe ngritëse: ngarkon vende neutrale dhe veprimtari të zakonshme me një kuptim të veçantë dhe moral. Njerëzit më të ndjeshëm që kanë menduar për të gjatë mijëvjeçarëve të kaluar menduan se patriotizmi si një përkushtim i guximshëm për bashkësinë e tyre ishte një ide jashtëzakonisht e mirë. Tendenca për të qenë “partizan” për rajonin e vet, grupin ose vendin e vet ndihmon për të luftuar prirjen po aq natyrale për egoizëm dhe për të pajtuar interesat konfliktuale të individit dhe kolektivit.
