Sa herë hip e zbresë këto shkallë,
Nuk ngopem nga puthjet e prindërve në ballë,
Kaq kohë e shkurtër se shuan dot mallë,
Nuk është privilegj, për ne mbetet hallë?
Çdo vit të gjithë këtu e sjellim kokën,
Edhe pse mundemi të bredhim botën,
Se shpirti këtu ka mbetur gjithmonë,
Su bë kurrë i afërt me të rinjtë gjitonë,
Na çelet syri sa prekim tokën,
Uji i huaj s’na e mbushi gotën,
Dhe pse xhepin plot me para,
Dashuri si tuajën askush nuk na dha,
Dhe vitet i dergjëm larg në mërgim,
Nuk u bëmë të pasur as gjetëm shërim,
Por të sëmurë mbetëm ngaherë,
Nga malli dhe lulet që çelin çdo pranverë.