Tridhjetë vjet dhe katër lufta të humbura, përsëri në Serbi të gjithë në të njëjtën gjë
Tridhjetë vjet e dy muaj më parë, më 19 nëntor të vitit 1988, qytetarët e Serbisë u mblodhën në Ushqe dhe i dhanë Sllobodan Millosheviq mandatin për të krijuar – një Serbi të madhe. Në atë kohë kjo dukej e realizueshme dhe Serbia ishte e fortë. Dukej se të gjithë ata që kundërshtonin vullnetin e popullit më të madh, në Jugosllavi, do të shtypeshin si insekte të një kënetë, në një rrugë që historia i shkel…
Serbia në Kosovë u mund nga shqiptarët të trajtuar nga nacionalizmi serb si një komb inferior
Serbia e Bashkuar, ndërkohë, nga kategoria e domosdoshmërisë historike u zhvendos në kategorinë e një përbindëshi, që nuk mund të imagjinohet, për veç atyre që e duan dhe që ende e kanë në mendje. Ndërkohë, Serbia ka vendosur atë që duhet të shpallet një rekord botëror në luftërat e humbura: katër luftëra të humbura për nëntë vjet. Ky vend tashmë është i zënë ngushtë, është më i varfër jo vetëm nga Sllovenia dhe Kroacia, por edhe Mali i Zi, dikur ish Republika jugosllave më e varfra, tani është ekonomikisht më të suksesshme sesa Serbia, Serbia në Kosovë u mund nga shqiptarët, të trajtuar nga nacionalizmi serb si një komb i ulët, së më inferiorë nga të gjitha qeniet inferiore, si “mbetjet gjenetike të Ballkanit” siç përshkruhen shqiptarët nga (shkrimtari më i madh serb), Dobrica Çosiq.
Nga Serbia e Madhe ajo mbeti një zhgënjim i madh. Kishte një ëndërr hakmarrjeje për të gjitha humbjet. Ajo mbeti me shpresë për këto tridhjetë vitet e fundit, siç është shprehur edhe ministri i Punëve të Jashtme të Serbisë, Ivica Daçiq, që thotë se Serbia ka humbur vetëm gjysmën e parë të lojës, dhe Serbia e Madhe do të vijë në gjysmën e dytë, në finale.
Shpresat për Serbinë e Madhe, serbët i kanë varur te Putini
Vladimir Putini, arriti në Beograd dhe një shumicë e madhe njerëzish erdhi për ta takuar atë. Një ditë pas vizitës, lexojmë se demokracitë përshkohen nga një emocion i tillë i liderëve, madje edhe i udhëheqësve të vendit. Kjo nuk është e vërtetë. Serbia nuk është një vend demokratik. por Gjermania, është. Në vitin 2008, Obama foli në Berlin. Një masë e tërë njerëzish rreth 200.000 gjermanë erdhën për të dëgjuar atë, që ai kishte për të thënë. Njerëzit e duan shpresën dhe ata shpresonin te Obama. Ndërsa Putini serbëve u shet shpresë se gjërat do të kthehen dhe se në fund do të fitojnë.
Në anën tjetër duhet të jetë e qartë se përsëritja e luftërave të humbura, nuk do të ketë më asnjë fitore, përveç se tani është më se e qartë se ideja e një Serbie të madhe, është fatkeqe, jo vetëm për gjithë popujt përreth, por edhe për vetë serbët. Por njerëzit që janë hedhur në gjunjë para Putinit, nuk mendojnë kështu. Putini është shumë i rëndësishëm, i mirëpritur në Beograd si udhëheqës i një politike anti perëndimore, të cilën Serbia e fajëson për të gjitha fatkeqësitë dhe humbjet e saj. Masa u mblodh dhe shprehu jo vetëm dashurinë për Putinin, por edhe urrejtjen ndaj Perëndimit… (Pjesë nga një koment i gjatë, i gazetarit, Nicolaidis, botuar në Al-Xhazira)