Arbana Delia

Arbana Delia: Oxhaku i vjetër po nxjerr tym të ri

Mbi trarët e çatisë

Vend zuri trishtimi

Shtëpia shurdh-memece u bë

Gjithçka humbi kuptimin

Ditën që, ti e shtrenjta ime

Humbe shikimin.

Përvajshëm rënkova

Në netët e gjata pa gjumë.

Ndërrimin e stinëve

Për dy vjet se pashë

Përgjithmonë dielli perëndoi për mua

Vetes kushedi sa herë i thashë .

Lotova në heshtje e qaja me zë t’mekur.

 

Dhimbja ishte e madhe

Klithjet ia dëgjoja shpirtit,

teksa nëna përvajshëm lutej çdo natë.

“O Zot i mëshirshëm ki mëshirë për mua,

Rikthema shikimin

Gjë tjetër nuk dua!”

Le ti shoh në sfida e suksese fëmijët e mi

Le të shikoj si rriten nipërit dhe mbesat

Le të lexoj dhe njëherë libra, revista dhe gazeta!

Dhe ja sot Zoti bëri mrekulli

Riktheu shikimin në sytë e nënës

Zemrën dhe shpirtin tim e mbushi me lumturi.

Nga trarët e çatisë hoqi trishtimin

Dhe shtëpisë i riktheu gëzimin.

Nëna gatoi bukën, ndezi zjarrin përsëri, e mbi oxhakun e vjetër nxori tym të ri.

Në horizont diellin buzagaz sikur e pashë

Ngazëllyer lajmin për nanushen;

motrave, vëllezërve dhe të dashurve ua thashë.

Sot dhe buka  shije të veçantë paska

Dhe dora e nënës pleqëri nuk paska.

Na gatoi bukën bash si dikur

Rreth tryezës sërish bashkë na mblodhi.

Përmallshëm po na shikon të gjithëve me radhë

Nuk do t’ia di, a kemi thinja në flokë a rrudha në ballë,

Sepse në çdo kohë ne mbetemi fëmijët e saj.

Flakadan shpirti në dashurinë e pashuar, sot e gjithmonë, për ne mbetet nëna e bekuar.

Duart lart nga qielli

Me plot përgjërim

Zot i madh, sytë e nënës mbushi me dritë për aq ditë sa jetë i ke fal.

Dëshpërimin tim thërmoje në mijëra pjesë.

Tek ti le të rrije varur e imja shpresë,

Çdo deje e trupit tim

Mijëra falënderime ka për ty o i Madhi Zot!

Për Ty, që dëshpërimit mi dhe fund në çastin kur gati po harroja se kush isha unë.

 

Kontrolloni gjithashtu

Dr Flora Brovina: Ajshe Gjonbalaj, “Kreshnikja e Maleve tona “

Si ta quajmë rrëfimin kaherë të kërkuar që ta mësojmë, rrëfimin për një vajzë vuthjane. …