Brigjeve të Llapit
të një rrap shekullor
takova një loke
pranë varrit të birit dëshmor.
Imazhin shpirtëror
ja lexova në rrudhat e ballit:
Dhembje krenari
Histori shqiptari,
Pranë vetës kishte
edhe një fëmijë
Imazhi i tij i qartë
Vizion për ardhmëri.
Ngadalë ju afrova
vogëlushin përqafova
flokun ja përkëdhela
më plot dashuri
Më butësi e pyeta
I kujt je o fëmijë?
Varri i babait i solli nostalgji
asnjë fjalë s’ma foli
m’shikoi më habi
Dhe gishtin e drejtoj drejt varri të babajit të tij.
E përlotur lokja
e fillo rrëfimin
për birin e saj
dhe nipin jetimin.
Këtu në këto brigje
shkau bëri kërdi
këtu biri im luftoi
pë liri.
Këtu dhe Zahiri
këndoj këngë e Çerçizit
Hakifi sinjal i dha Ilirit
Iliri-Fatmirit
dhe grushte-bashkuar
ëmbël ja thanë këngës
çetat i bashkuan
më refrenin e Gramenos
VDEKJE A LIRI
s’ka më ëmbël në këtë jetë
se kur vdes shqiptari për SHQIPËRI.
Këtu dhe unë sot
nipit i dhashë bekimin
paq biro fatin e djemve
të çlirimit!
E ti moj bijë e Dukagjinit
ma fshi lotin e pikëllimit
Jo,jo lokja nuk derdh lot
se dëshmorët janë fanarë per jetë e për mot…
E kuptove tash moj bijë
i kujt ishte ky fëmijë?
Bir dëshmori e zemër trim
por epitetin ca të mjerë
mi vun JETIM.
Bija ime, moj bijë e Shqipnisë
po të lutëm më përgjërim
të më falesh për lotin tim
…ah, si ta them ty moj bij
plagën që po ma sfilit shpirtin tim
për fëmijët e dëshmorëve që epitetin
ca të mjerë ua vuan JETIM?
Pusho loke të të them ca fjalë:
Të çmueshëm janë xhevahiret
i kthjellët është kristali
Por zemër më të dëlirë
kush mund të këtë
veç djalit të një ushtari
këtij djali dhe shumë të tjerëve
në ballë u buzëqesh krenaria
e skëterrave në shpirt i fle robëria.
Arbana Arbana Delia