Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Çdo luftë çlirimtare ballafaqohet me kushte dhe rrethana specifike, mirëpo në tërësi situatat e përgjithshme janë pakashumë të njëjta. Lufta i ka protagonistët e saj, pjesëmarrësit aktiv, pjesmarrësit pasiv, përkrahësit verbal, moral, por i ka edhe kundërshtarët e vet. Rrjedhimisht edhe UÇK, kishte përkrahës të drejtëpërdrejtë, përkrahës moral; përkrahës material, por kishte edhe kundërshtarët e saj. Të gjithë këta kundërshtarë ndaheshin në bazë të interesave për të cilat ishin lidhur: kundërshtarë për shkak të interesit të tyre material, prandaj e kundërshtonin luftën, nuk e përkrahnin atë dhe në forma të ndryshme mundoheshin ta pengonin, duke bërë propagandë, se: “a luftohet Serbia, nuk luftohet me Serbinë, ajo ka potencial të madh armatimi…” e kështu më radhë.
Përderisa Serbia ishte okupatore në Kosovë, ajo kishte mekanizmat e vet ekzekutiv për ta mbajtur nën okupim këtë popull. Që të bëhej kjo, duhej të kishte edhe mekanizmat tjerë që i ndihmonin mekanizmit ekzekutiv, e ky ishte mekanizmi i informimit. Në këtë rrjet të informimit nuk mund të kishte sukses, po qe se kundër shqiptarëve nuk i përdorte si informatorë të dorës së parë, disa nga radhët e shqiptarëve. Që të ja arrinte këtij qëllimi, okupatori përdorte rrethana lehtësuse e stimuluese për informatorët e vet, dhe familjarët e tyre, veçmas në aspektin ekonomik.
Këta njerëz, Serbia dhe pushteti serb i quante informatorë, qytetarë lojal, qytetarë të ndershëm, e që ishin bashkëpunëtorë të këtij regjimi. Kurse për popullin e robëruar dhe çlirimtarët, këta njerëz ishin spiunë, pra thjeshtë tradhëtarë. Së këndejmi, çlirimtarët duhej të ruheshin, si nga okupatorët serbë, policia e ushtria serbe, njëjtë edhe nga bashkëpunëtorët e serbëve në radhët e shqiptarëve. Bile, që të ruheshin nga bashkëpunëtorët, ishte më e vështirë, për faktin se Serbia nuk kishte mundësi teknike të mbulonte çdo vend, të çdo vendbanimi në Kosovë, prandaj mbulimin e terrenit e bënte përmes informatorëve të vet shqiptarë. Edhe sikur të kishte mundësi, Serbia për shkaqe edhe fizike, nuk mund të dinte se çfarë po ndodh, prandaj sqarimin e merrte përmes njerëzve të saj.
Kështu ka ndodhur në çdo vend të robëruar, kështu ka ndodhur afërsisht edhe në Kosovë.
Gjithkund forcat çlirimtare, për të bërë luftë çlirimtare, përpos që kanë luftuar kundër forcave të okupatorit, nuk kanë munur tu shmangen bashkëpunëtorëve të okupatorit, për ta bërë jofunksionale veprimin e “radarëve të gjallë” të okupatorit.
Në cilën periudhë të njerëzimit, dhe në cilën luftë çlirimtare janë kursyer spiunët? Cili popull që ka bërë luftë çlirimtare ka qenë i mëshirshëm ndaj spiunëve të tij? Prandaj, nese mund të flitet në këtë drejtim edhe për UÇK-në, lirisht mund të thuhet, se ka qenë pikërisht UÇK-ja ajo që më së paku e ka pastruar e terrenit nga „radarët e gjallë“ të okupatorit. Arsyet pse është kështu janë të ndryshme:
Se UÇK-ja lindi në rrethana lufte, se kishte fillimisht pak ushtarë dhe me qëllim masovizimi, kriterët për pranim i kishte më të lehta.
Së dyti, në radhët e luftëtarëve kishte sentimentalizëm, prandaj shumë lehtë “hahej intervenimi” se personi X apo Y tani mund të kthehej nga ana jonë.
Dikush pas lufte, ka mundur të përdor edhe metoda të shantazheve, mitos, me qëllim që të shpëtoj kokën e vet apo të afërmi të tij. E tëra kjo është si rezultat i pamundësisë së funksionimit të një vije të qartë komanduese, ku si pasojë, në raste të caktuara, ka rezultuar me mungesë discipline, funksionimi mbi baza të intitucionit të jaranisë, apo ndonjë interesi tjetër.
Të gjitha këto, kanë krijuar mundësinë që “kamerat” e Serbisë të funksionojnë edhe pas luftës, ngase spiunët kanë pasur aftësi të depërtojnë nën lëkurë të disa çlirimtarëve, për të bërë një udhë e dy punë: edhe për t’u hyrë në hater, edhe për ta vazhduar misionin e vjetër, sepse, bashkëpuntorët e Serbisë, si njerëz me bisht në derë, do të detyrohen nga shantazhi serb, që të veprojnë sipas udhëzimeve të saj.
Së këndejmi, lirisht mund të thuhet, pa asnjë dyshim, se strategjia e shumicës së burgosjeve në Kosovë, pas luftës, është e Beogradit. Ajo i shkruan e i ngrit aktakuzat, duke e qitur para aktit të kryer edhe vetë Tribunalin e Hagës. Tribunali, nuk mundet të ja mohoj menjëherë “dëshmitë” Serbisë e shërbimit të saj informativ. Ajo duhet t’i verifikoj ato dëshmi të Serbisë dhe të njerëzve të saj shqipfolës në Kosovë. Është fatmirësi që gjyqtarët e këtij Tribunali, nuk mund të ndikohen nga politika serbe e as të dirigjohen nga BIA-ja.
Lufta për Kosovën po zhvillohet edhe përmes Hagës. Në njërën anë është Serbia me miqtë e saj proserbë dhe në anën tjetër Çlirimtarët e Kosovës. Si argat të Serbisë janë edhe bashkëpunëtorët e djeshëm, të cilët nga fakti se nuk e kishin për turp të bashkëpunonin dje kundër çlirimtarëve, pas largimit fizik të Serbisë nga Kosova, vazhdojnë të jenë në shërbim të Serbisë në forma të ndryshme, qofshin direkte, qofshin edhe indirekte. Formë direkte është rivendosja e kontakteve me shërbimin e sigurimit serb, kurse forma indirkete, përmes ndonjë shërbimi të huaj në Kosovë. Ata që nuk e kishin për turp dje për Serbinë, sot e kanë për nderë të jenë bashkëpuntorë të ndonjë shërbimi të huaj. Pra, aktorët janë të njëjtë, edhe motivi gjithashtu. Ndryshon vetëm mënyra e qasjes ndaj problemit. Meqenëse në Kosovë ka shumë përfaqësues të shumë shteteve të huaja, rrjedhimisht është e qartë se janë prezente poaq shërbime të huaja. Si rrjedhojë “lojtarët potencial” për spiunime janë bashkëpunëtorët e Serbisë, dmth, “njerëzit që e njohin zanatin”. Por, që përmes këtij zanati e vazhdojnë misionin e vjetër të ‚gazdallarët‘ e ri, duke shpifur e dezinformuar çdo gjë kundër atyre që nuk i ka dashur Serbia as dje, e nuk i do as sot.
Qëllimi i Beogradit është që ta barazoj krimin me krim. Pra ta barazoj viktimën me xhelatin. Kësi soji synonte të ndikoj te qendrat vendosëse dhe tu krijoj një alibi miqëve të saj, që në bisedimet për statusin e Kosovës, të jenë në krahun e Serbisë. Dhe gjërat dihet si rrodhën. Nuk i doli parashikimi Serbisë përmes Tribunalit Ndërkombëtar të Hagës, prandaj hulumtoj dhe gjeti mënyrën, për të ndihmuar në krijimin e Gjykatës së Hagës për veprim monoetnik. Zhvillimi historic i ngjarjeve të deritashme, jo vetëm te shqiptarët, s’ka se si mos të ndikojë në parashtrimin logjik të pyetjeve:
A ka ndonjë bashkëpuntorë, përkatsisht tradhëtar në ndonjë shtet të botës, që ka deklaruar se unë jam tradhëtar i popullit tim? Prandaj edhe në Kosovë asnjë nuk e pranon se ka qenë tradhëtar i popullit të tij. Madje as udbashët shqiptarë (inspektorët) nuk e pranojnë, bile thonë me mburrje, se ata i kanë ndihmuar popullit në raste të caktuara, se si po mos të kishin qenë ata në vend të tyre do të ishin vetë serbët, etj…
Bashkëpunëtorët e haptë apo të fshehtë, gjithashtu nuk e pranojnë se kanë qenë apo janë tradhëtarë të popullit të vet, prandaj kërkojnë shpëtim politik dhe juridik. Shpëtimin politik e kërkojnë te ndonjë subjekt politik, që ka qenë dhe vazhdon të jetë kundër luftës së UÇK-së, duke u bërë madje edhe fanatik të atij subjekti. Kjo gjithsesi ua mundëson realizimin e detyrave që ua parashtron “gazda i moqëm”. Kurse, shpëtimin juridik e kërkojnë, duke pranuar të bëhen lojtarë të dyfishtë: edhe të subjektit politik që formalisht i përkasin, edhe të ‘gazdës së moqëm’ me të cilin nuk kanë arritur t’i shkëpusin lidhjet. Motivi i subjektit politik, që i ka strehuar si “azilant politik” është që përmes tyre, duke i përdorur si instrumente denoncuese sipas logjikës udbeske, fiton edhe Serbia edhe subjekti anti UÇK.
Serbia fiton politikisht dhe juridikisht, për ta mohuar gjenocidin që ka bërë ndaj shqiptarëve në njërën anë, dhe duke neutralizuar, e pse jo, edhe duke i menjanuar nga skena politike kundërshtarët politikë, me të cilët nuk mund t’i realizojë qëllimet e veta.
Kurse subjekti anti luftë çlirimtare, fiton politikisht, sepse duke i larguar nga skena politike kundërshtarët politik, konsideron se e forcon më shumë në popull pozicionin e vet politik. Për këtë logjikë, nuk ka rëndësi se nga po shkon Kosova, me rëndësi është se a janë në pushtet ata diku apo jo. Prandaj “spiunët” kanë instrukcione të dyfishta, edhe nga Serbia, edhe nga subjekti politik. Serbia i shantazhon edhe përmes kërcnimeve, kurse subjekti politik i shantazhon përmes rehabilitimeve, duke ua përmirësuar biografinë se “antari i familjes sate nuk ishte tradhëtar”, dhe për këtë do ti ndihmonin për të krijuar dëshmi, por me kusht, që t’i pranojë instrukcionet për denoncim të atyre që u konvenon tarafeve të caktuara politike, për interesa të momentit. Viktima në këtë rast, nga naivitieti dhe lakmia, eventualisht edhe frika, pranon të luaj çfarëdo roli që t’ja caktojnë, pa menduar se si do ta luaj atë rol dhe ku mund të përfundoj në fund.
Arrestimet e deritashme, nese asgjë nuk u kanë dhënë për të kuptuar spiunëve të djeshëm të Serbisë dhe të gjithë njërëze anti UÇK, por, populli më në fund, po i sheh qartë, se çfarë skenarësh po luhen dhe në kurriz të kujt. Prandaj nuk do të jetë e largët dita, kur Kosova do të çlirohet edhe nga kjo mendësi, për të krijuar institucione të mirëfillta shtetërore të Kosovës, ku si rrjedhojë, nuk duhet të mbetet asnjë individ keqbërës, pa u marrë në përgjëgjësi. Atëherë do ta shohin qartë, (por do të jetë shumë vonë) se si padronët e sotëm politik, që i ndërsejnë individ të caktuar, (madje edhe kundër njëri tjetrit) përmes skenarëve të caktuar, do të distancohen të parët nga ata duke i lënë në baltë.
Nese vërtet Kosova duhet të bëhet shtet funsional i mirëfilltë, atëherë herdokurë, secili spiun si keqbërës i vjetër dhe secili keqbërës i ri, duhet të ballafaqohet me gjyqin e pavarur të shtetit të Kosovës. Ndryshe asnjë shtet në botë nuk është krijuar duke i falur poshtëristë. Populli që e fal të keqen, nuk e meriton lirinë. Për aq sa nuk luftohet e keqja kombëtare në mesin e një populli, aq edhe do të shtyhet funksionimi i shtetit të atij populli.
Kjo nuk dmth se dikush ka të drejtë ta marrë drejtësinë në duar të veta.
Qëndrimi i deritashëm pas lufte i ndonjë medium, që nuk përtonte ta quaj veten edhe kombëtare, është treguesi më i mirë i asaj që u tha më lartë. Prandaj, nuk është çudi se të gjithë ata që dje i ka luftuar Serbia, vazhdon t’i luftoj edhe sot. Ku është dallimi i qëndrimit të “Politikës” e “Borbës” së Beogradit dhe udhëheqjes së Serbisë, dhe individëve që vazhdojnë të kenë mendim mohues, ndaj njerëzve të luftës dhe udhëheqësve të saj?
Ku është dallimi mes qëndrimit të Koshtunicës, Tadiqit, Vuqiqit… për bartësit e luftës çlirimtare? Ku është dallimi i kundërshtarëve të luftës së UÇK-së dhe mendësisë serbe edhe sot në këtë drejtim? Punën e Serbisë që nuk ishte këtu fizikisht, ae kryen disa shqiptarë qofshin në ndonjë subjekt politik, qofshin jashtë saj, duke u përpjekur, me njerëz të dëshmuar proserb, për të mbledhur “fakte” gjoja për krimet e UÇK-së në Kosovë.
Po, dallimi deklarativ ekziston, nga se Serbia përmes përfaqësuesve të saj si: Gjingjiqi, Koshtunica, Tadiqi, Vuqiqi, Batiqi etj., që vazhdon të thonë edhe sot me mburrje, se arrestimet e pjestarëve të UÇK-së që nga paslufta, janë rezultat edhe i punës së tyre, ndërkohë që dikush nga shqiptarët zgërdhihej e vazhdon të zgërdhihet, e dikush i fërkonte duart nga gëzimi e vazhdon t’i fërkoj akoma, me shpresën se “aletet” do t’i bien dashit në tokë, dhe do të realizohen ëndrrat e tyre.
