Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Deklarim i çuditshëm përmes gojës së personazhit ‘Vrasësi i Penduar’ rreth shpalljes së pavarësisë
“17 shkurti 2008 paraqet një ngjarje historike për Kosovën (shpallja e pavarësisë), por njëherësh paraqet edhe një datë tragjike për të, meqë në këtë ditë, autorët e krimit, me “Oreolin e çlirimtarëve” dhe ndihmën e disa qarqeve ndërkombëtare, do të legjitimojnë shtetin si një pronë të patjetërsueshme të tyre!…”. Qoftë e thënë kjo realisht nga goja e ‘vrasësit të penduar’ apo nga goja e autorit, është tepër domethënëse si për misionin e autorit rreth këtij libri për mohimin e gjithçkaje kombëtare në emër të kombëtares, si për predikimin qëllimkeq të aktit të shpalljes së pavarësisë, si për përmendjen e vetë vrasësit të penduar si personazh, loja e të cilit ende nuk ka përfunduar, por në këtë rast autorit i duhet në ndihmë të qëllimit të tij, edhe një personazh i tillë.
Edhe fëmijët shqiptarë në perëndim kundër “shtetit paralel”!
Në funksion të realizimit të qëllimit të autorit, ai do të sjellë edhe këtë pohim sipas tij analitik: “Si ishte e mundur që një kategori e të rinjve që në moshë të re (10-15-vjeçare) të ikur nga dhuna serbe nga ambientet rurale nga fillimi i viteve të 90-ta e këtej, brenda 10 apo më pak vitesh të qëndrimit në Gjermani, të përfshirë në sistemin arsimor dhe edukativ gjerman të frymëzoheshin me një urrejtje të tillë kundër shtetit paralel dhe frymës intelektuale, kur do të duhej të ishte e kundërta”?
Pra, jo kundër Serbisë, por kundër “shtetit paralel”. Merre me mend çfarë përrallis Buxhovi, në këtë të ashtuquajtur roman. Dhe përsëri këtu vijmë te momenti se lufta ishte e domosdoshme, ngase nga qielli nuk do të vinte liria kurrë sipas konceptit të rezistencës paqësore. Ndërkohë dihej që vetë sllavët mes vete nuk mundën të merren vesh pa luftë brenda Jugosllavisë. Prandaj, cila do të duhej të ishte arsyeja që shqiptarët ta besonin se liria do të pikte nga qielli?
Krahasim morbid Levizjes me fundamentalizmin islamik
Dhe për ta njollosur luftën çlirimtare, Jusuf Buxhovi e thërreh në ndihmë sociologun Zigfrid H. i cili paskësh bërë një krahasim të indokrinimit të natyrës ideologjike (propagandës) për bashkim me Shqipërinë enveriste, sipas të cilit qenka i ngjashëm me atë të natyrës fundamentaliste që klerikët fanatikë vahabi zhvilluakan brenda refugjatëve turq dhe të tjerëve nga vendet islamike. A ka nevojë për koment ky krahasim kaq banal dhe kaq keqdashës? Lufta kishte karakter çlirimtar dhe jo ideologjik, pra luftohej duke u vrarë ushtarët në fushëbetejë për largimin e ushtarëve serbë nga Kosova, dhe jo për të sjellë farë komunizmi mes shqiptarëve, ndërkohë që komunizimi nuk ekziston në tërë Evropën. Kush ia ha këtë çorbë Jusuf Buxhovit? Prandaj me të drejtë Vaclav Havel ka deklaruar se “më të këqinj se komunistët, janë vetëm komunistët antikomunistë”. Kurse Jusuf Buxhovi ishte siç dihej njëri ndër partizanët e Lidhjes së Komunistëve të Jugosllavisë.
“Rituali i anatemës së tradhëtisë”…
Duke i përdorur shpesh, pra duke i përsëritur gjërat e përgjithësuara me qëllim të dezinformimit rreth kauzës, autorit, nuk e di për cilat arsyera i djeg kaq shumë “rituali i anatemës së tradhëtisë, me shfrime nacionaliste…” që sipas autorit këto mbretërojnë edhe në tubimet maratonike që janë përcjellë me “aktivitete kulturore (një përzierje e kiçit muzikor folklorik me recitime patetike-patriotike dhe skeqe të ngjashme që ngjallin dalldi kolektive)”. Pra këtu Buxhovin e pengojnë edhe pikat muzikore edhe recitimet, sipas të cilit janë të një niveli të ulët artistik. Ndërkaq harron se në rrethanat kur janë bërë këto, primare nuk ishte kultivimi i vlerave të larta artistike, por lufta dhe çlirimi i Kosovës. Disi ngjashëm edhe Buxhovi e bën me këtë libër, nuk i shikon vlerat artistike fare, por gjërat i përzien si ‘mielli i…’, ngase në fokus nuk e ka artin dhe as kulturën, por misionin politik. Prandaj Buxhovin e kanë penguar edhe klubet, klubet e shqiptarëve pra, të cilat kanë ekzistuar edhe gjatë kohës kur Buxhovi ishte korrespondent i “Rilindjes”, sepse në këto klube paskësh pasur mundësi të depërtojë armiku i Jugosllavisë, i socializimit e qeverisjes jugosllave.
Sërish dërdëllisje me organet njerëzore…
Aq kompetenca në “lirinë e krijimtarisë” i jep vetes Buxhovi, sa që paraqitet njeri i gjithëdijshëm, sikur të kish qenë në çdo ngjarje anekënd Kosovës. Prandaj shkruan për to, për të gjitha pra, por shkruan sipas orekseve të tij, dëshirave dhe synimeve. Por meqë nuk e ka fuqinë e një “supermeni” që të ketë qenë gjithkund, ai për realizimin e qëllimeve të tij, thirrë në ndihmë edhe mendime të të ashtuquajturve psikiatër gjerman, të cilët paskan mbledhur “shumë e shumë rrëfime tronditëse të të rinjve që kishin kaluar nëpër ecejaket e luftës së Kosovës, por edhe të paraluftës (qëndrimit në Shqipëri), që del se kishte qenë një përzierje kriminale-mafioze ndër më të paparat deri atëherë në ato anë ku disa pacientëve nën tretmanin e mbikëqyrjes së mbyllur shumëvjeçare, krahas shumë e shumë fiksimeve makabre, në halucinacione u përvijohen edhe trafikantët e organeve njerëzore”. Këto gjëra autori i thotë përmes një personazhi Rajan H., psikiatër. Pra kur i duhet autorit që gjërat t’i gjykojë, formon menjëherë një trup gjykues me: sociolog, psikolog, psikiatër, kriminolog… Dhe ky është “baca mjeshtër” i të gjithëve. Prandaj edhe përmes gojës së politologut Matias R. si personazh e thotë “Historikisht, gjatë dy shekujve të fundit, Serbia ua ka prezantuar shqiptarëve heronjtë e tradhëtarët në përputhje me interesat e veta dhe se edhe këtë herë po ndodh kështu…”.
Marrja me pasojën e jo me shkakun
Buxhovin e pengojnë shumëçka, madje edhe lufta e kaçakëve, sipas të cilëve Beogradi ia doli që me… “ofensivat policore ushtarake kundër kaçakëve dhe jatakëve të tyre, që rëndom drejtoheshin kundër popullatës së pambrojtur, që për pasojë kishin shpërnguljen e detyrueshme të tyre për në Turqi dhe gjetiu…” A ka nevojë të komentohet kjo kur autori kapet për pasojën dhe jo për shkakun?
Po sipas tij duke thirrë në ndihmë personazh të huaj del se: “Beogradi ka përcaktuar rrugën e Shqipërisë kah lindja… dhe se Hoxha ishte një krijesë e Beogradit…, i cili paskësh bërë çmos që ky të mbetej në krye të shtetit shqiptar si stalinist, ndërsa Shqipëria si një gulag trishtues europian”.
Në këtë drejtim autorin e pengon edhe propaganda ideologjike e Shqipërisë ndaj Jugosllavisë, ku paska ndikuar që në Kosovë të forcohet rryma enveriste. Por rreth propagandës titiste nuk thotë asnjë fjalë, rreth qëllimeve të titizmit nuk thotë asnjë fjalë, sepse vetë autori ishte ushtar i titizmit, madje njëri ndër pararojet e titizmit në Kosovë. Prandaj këtë e pengon Lëvizja Kombëtare Shqiptare gjatë kohës së komunizmit jugosllav ku thotë: “në këto kushte nga ilegaliteti shfaqet edhe lëvizja revolucionare për bashkim me Shqipërinë, që nuk ishte tjetër pos formë e përsëritur e iridentizimit ideologjik, sipas recetave internacionaliste në kuadër të doktrinës së njohur ideologjike për “vetëvendosjen e popujve” brenda kampit socialist”…
Përmendja formale e NDSH-së
Në disa raste e përmend NDSH-në, por jo ngaqë ka ndonjë simpati për të, por me qëllim për t’ia kundërvënë ‘grupeve të majta’, prandaj edhe konkludon: “Të fiksuar nga ideologjia si dhe kornizat ku duhej kërkuar hapësirë për interesat kombëtare, me dashje apo pa dashje të tillët ishin kthyer në agjitatorë të regjimit të Tiranës, prej nga ata i merrnin qëndrimet e gatshme që duhej të kishin karshi ngjarjeve në Kosovë, siç ishte ajo rreth kërkesës për Republikën e Kosovës në përbërje të Federatës Jugosllave, e manifestuan me demonstratat e mëdha shqiptare në Kosovë gjatë nëntorit të vitit 1968 dhe e rishfaqur në demonstratat e vitit 1981”. Së pari, këtu autori e pranon se demonstratat paskëshin qenë të mëdha, dhe nëse shqiptarët do të kishin të gjitha të drejtat siç në shumë vende pohon gjatë këtij libri, masiviteti i pjesmarrjes së shqiptarëve në protesta nuk do të ishte aq i madh. Së dyti, hipotetikisht ta zëmë, sikur dikush paskësh marrë instruksione apo qenka shndërruar në agjitatorë të regjimit të Tiranës, del konkludimi se e kundërta e kësaj do të duhej të shëndrroheshin në agjitatorë të titizmit siç ishte Buxhovi, pra autori i këtij libri dhe rrjedhimisht do të duhej të merrnin instruksione nga Buxhovët, pararoja e titizmit në Jugosllavi. Prandaj Buxhovit i djeg edhe përkrahja e Shqipërisë në “kërkesat për Republikën e Kosovës, duke e quajtur atë “të drejtë” të pakontestueshme të shqiptarëve të Kosovës për barazi”. Dhe menjëherë e jep vetë arsyen Buxhovi, sikur tash të jetonte në periudhën e ngjarjeve të vitit 1981, ku thotë: “Por, edhe kthesa për Republikën e Kosovës në përbërje të Federatës Jugosllave, u kushtëzua me ideologjinë staliniste. Kjo kërkesë duhej të kthehej në armë të re të përkrahësve të tij në Jugosllavi”… Kush nuk e ka të qartë përpos atyre që qëllimisht nuk duan ta kenë të qartë, se atëbotë, askund nuk është kërkuar Republikë Staliniste, por Republikë e Kosovës në kuadër të Federatës Jugosllave? E Buxhovi është si Buxhovi, nuk lë gur pa lëvizur, vetëm e vetëm që çdo gjë të rrotullojë së prapthti.
Por logjika e tij shkon edhe më larg kur thotë: “Një fatalitet për shqiptarët, sipas skenarit të Beogradit, me ç’rast stalinistët dhe enveristët u kthyen në heronjë, ndërsa intelektualët që themeluan institucionet kombëtare në Prishtinë gjatë viteve 70-ta dhe 80-ta dhe ia dolën që ta afirmojnë idenë për barazi në Federatën Jugosllave, u shpallën tradhëtarë”… Dhe këtij mendimi, kur flet për ndryshimet kushtetuese të vitit 1974, ia pason mendimin e njëjtë të zhvendosur në kohën tjetër kur thotë “Në Kosovë perëndimi fitoi një luftë gjeostrategjike e cila me fitorën e enveristëve dhe neostalinistëve ndaj intelektualëve properëndimor që ia vunë themelet e shtetit të Kosovës si dhe ardhjen e tyre në pushtet rrezikon një humbje gjeopolitike?…”
Gjithashtu rreth ngjarjeve të vitit ’81 mendimi i Buxhovit është i njëjtë me mendimin e akademikut serb Mihailo Markoviq.
(Vazhdon…)
