Roje e atdheut ishe ti Remzi
Miku im prej drite
Nuk kam ardhë me t’pa
Korbi mban arkivolin në shpinë
E këndon me zërin e shëmtisë së bukur
Don ta përjetësoj vetën në pamundësi
Nga porosia jote për njeriun e tokën
Turma u arratis nga Korbi
U nis nga ti
Të flasin pa zëra të heshtur
E qielli qan çuditshëm
Për rrënjët e bimës së keqe
Ti na ndjen edhe kur nuk jemi në qetësi
Pas malit të fortë
Ta mbështesim ëndrrën përmbi tokë
Kohën ta qërojmë nga korbat
Mbi kreshta malesh
Të piqen lirshëm pemët
Me ty nuk do të jemi vetëm
As njeriu s’do ta braktis atdheun
Korbi është ndryshkur moti në shi
Tmerrin do ta ketë gjithmonë me vete
E ti i padukshëm gjithmonë paraqitesh
O Remzi!