Bekim Jashari: 22 vite nga kthimi im bashkë me mixhën Rifat, Muratin dhe Lulëzimin në Kosovën e Lirë

22 vite nga kthimi im bashkë me mixhën Rifat, Muratin dhe Lulëzimin në Kosovën e Lirë, në Skenderaj dhe në Prekaz, në vendin që tashmë gjithçka ishte ndryshe.

Ishte takimi im i parë me motrën Besartën pas tmerrit që kishte përjetuar në betejën e 5,6 dhe 7 marsit 1998, duke parë të gjithë anëtarët e familjes duke rënë një nga një për Lirinë tonë.

Kthimin në Kosovën e Lirë, e bëmë përmes portit të Durrësit, atje u pritëm nga atdhetari Sokol Poga. Rruga deri në Kosovë ishte shumë e gjatë dhe e mundimshme po aq sa dhimbjet e vuajtjet tona shekullore deri në jetësimin e ëndrrës tonë për Liri e Pavarësi.

Rrugë e gjatë që përcillej me kujtime nga e kaluara jonë e lavdishme, nga vuajtjet e sakrificat e brezave të tërë deri në çlirimin e vendit tonë.

Në Prizren pasoi një pritje madhështore e bashkëluftëtarëve të Komandantit Legjendar Adem Jashari e ushtarëve të UÇK-së, të cilët kishin dalë për të na përcjellë nga kufiri deri në Skenderaj. Takimi me ta ishte moment i veçantë që na mbushi me forcë e krenari.

Nga Prizreni, nën shoqërimin e luftëtarëve të Lirisë, vazhduam deri në Skenderaj, në takim me ish udhëheqësit dhe ushtarët e UÇK-së, për të cilët mixha kishte një porosi të qartë “Nëse doni me na i flladit zemrat edhe me na i shëru plagët tona, duhet të jini ma të bashkuar sot se kurrë, edhe me punu edhe më shumë se deri me tani”, kërkesë kjo që vlen dhe sot e asaj dite.

Kështu bashkë vazhduam deri në Prekaz, tek vendi i sakrificës e vetëflijimit për Liri. Këtu ishte përmbysur gjithçka, përveç kullave që qëndronin krenare me luftën dhe heroizmin që u zhvillua në to. Fusha ku dikur loznim bashkë me të rinjtë e lagjes ishte mbushur me varre që simbolizojnë Lirinë tonë.

Afër nesh, përveç ushtarëve e qytetarëve, ishin dhe Baca Tush, babai i Komandant Fehmi Lladrovci dhe baca Halil, babai i Komandant Mujë Krasniqi, të cilët i dhanë forcë e kurajo mixhës Rifat dhe neve për të vazhduar jetën pa më të dashurit tonë, që ia falëm Lirisë së Kosovës.

Kështu takuam edhe pjesën tjetër të familjes që kishin mbijetuar nga krimet e agresorit serb në Kosovë, e të cilët nga ajo që ndodhi në familjen tonë kishin mbetur në gjendje të rëndë emocionale.

Ishin momente të rënda për secilin nga ne, por përkrahja e madhe nga të gjithë shqiptarët brenda dhe jashtë Kosovës na bëri të fortë dhe bashkë filluam jetën e re në familjen me plot fëmijë që përveç emrit po trashëgojnë edhe frymën patriotike, në shërbim të atdheut.

Puna dhe angazhimi jonë i përbashkët për të vazhduar rrugën e të parëve tonë nuk duhet të ndalet asnjëherë, për më tepër lufta dhe heroizmi i tyre duhet të shërbejë motiv për punët e mira që duhet t’i bëjmë për shtetin dhe kombin tonë.