Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Malësia e Gollakut, e njohur për traditë atdhedashurie dhe lufte kundër çdo lloj pushtuesi, këtë traditë shpalosi edhe një herë në luftën e zhvilluar nga Ushtria Çlirimtare e Kosovës, duke sprovuar edhe një herë forcën, trimërinë dhe sakrificën në mbrojtje të tokës e të dinjitetit shqiptar, përballë pushtuesit të egër shekullor serb. Në këtë luftë çlirimtare, me kontributin e tij të çmueshëm u dallua edhe fshati Sharban i kësaj malësie, i cili, sikurse edhe vendbanimet e tjera të kësaj treve, si Ternava, Siçeva, Rimanishta, Halabaku, Busia e më tutje në drejtim të harkut veri, e veri-lindje të periferisë së Prishtinës, Dyzi, Koliqi, Ballabani, Prapashtica, Keqekolla, Makovci etj., nuk mund të duronte në qiellin e kaltër përmbi, tjetër sundues përveç shqipes dykrenare. Sepse, bijtë e shqipes nuk mund të duronin përdhosjen e virgjërisë së maleve e kodrave në të cilat, denbabaden kishte jetuar shqiptari, duke sogjetar dhe duke ia ruajtur shpinën Prishtinës dhe më tutje Prizrenit e Durrësit, ku përherë e kishin pasë syrin shovenistët e Serbisë. Për këtë arsye, bashkë me fyllin, qiftelinë dhe këngën, brezat e kësaj treve, i shoqëroi edhe pushka me barotin e terur në grykë. I brumosur me tiparet e këtyre brezave, kur kishte rënë ora për t’i dalur zot atdheut në rrezik, veten e dëshmoi edhe djaloshi sypatrembur nga Sharbani i Prishtinës, Besim Ragip Berisha, një rremb i atij lisi të kënduar në këngë trimërie, i quajtur Adem Sharbani.
Besim Berisha ishte i lindur më 20 gusht të vitit 1976. Prindërit e tij, Ragipi e Adilja, Besimin e kishin fëmijën e parë, prandaj për ta ai kishte qenë edhe frymëzimi jetësor për të ngritur një familje të madhe, të shëndoshë e të mëkëmbur ekonomikisht. Pas tij atyre u lindën edhe gjashtë fëmijë të tjerë: Blerimi, Bukuria, Sahadetja, Hasimi, Valentina dhe Burimi. Ndonëse në ambient malësie, ku gurgullima e gurrave dhe cicërrima e zogjve përbëjnë të vetmen ritmikë të pandërprerë të jetës natyrale, kjo qerdhe familjare bujqësore e blegtorale kishte arritur të krijonte kushte solide jetese, në të cilat djemtë dhe vajzat e Dagipit e të Adiles po rriteshin të shëndetshëm e me edukatë. Në kohën kur pushtuesi serb zbatoi politikën e apart’heidit racist dhe kur shqiptarëve në Kosovë iu ngushtuan mundësitë për mbijetesë ekonomike, madje edhe biologjike, babai i dëshmorit Besim Berisha, më 1990 emigroi në Austri, ku punoi për ta siguruar ekonomikisht familjen e tij të ngushtë në Sharban. Herë pas herë ai po vinte në vendlindje për të parë anëtarët e familjes e për t’u çmallur me fëmijët e tij. Në atë kohë, ai e kishte lënë Besimin në klasat e shkollës fillore të Sharbanit. Pastaj, Besimi kishte regjistruar dhe kishte përfunduar shkollimin e mesëm në degën e gjimnazit “Sami Frashëri” të Prishtinës, në Besi. Tani ishte koha kur hqiptarët ishin të privuar nga e drejta të shkolloheshin në gjuhën e tyre dhe në institucionet publike, prandaj Besimi nuk vijoi shkollimin e mëtejmë, por iu përkushtua punëve në bujqësinë dhe blegtorinë familjare. Besimi i ri, në vitet ’90 të shekullit 20 po vërente qartë mungesën e perspektivës për popullin e vet dhe rininë shqiptare, prandaj e kishte ndarë mendjen të mos vazhdonte studimet, i bindur se gjendja e cila mbretëronte nuk do të mund të zgjaste pafundësisht dhe se rrethana të reja do të vinin patjetër njëditë. Ai edhe pse i ri në moshë kishte provuar hapat e parë të luftimit të armikut, bashkë me të rinj të tjerë nga fshati i tij dhe ato përreth, në protestat e fillimvitit të 1990-tës, Te Kulinat në Lupç kur kishte rënë Elfete Humolli. Po ashtu ishte në dijeni të faktit se edhe familja e tij ishte në sy të armikut serb, prandaj i ati ishte arrestuar ne kufirin Serbi-Hungari, derisa ai po vinte në Kosovë, nga Austria. Ishte koha kur ishte ringjallur aksioni për kërkimin e armëve nga shqiptarët, prandaj atij i ishte bastisur shtëpia dhe i ishte marrë një pushkë M-48 dhe i ishte shqiptuar dënimi me 3 vjet burg, të cilin dënim e kishte mbajtur në vitin 1998, kur tashmë kishte filluar lufta e armatosur çlirimtare në Kosovë.
Shtëpia e familjes Berisha ishte bastisur e trazuar edhe në vitin 1981, pas demonstratave të zhvilluara në Besi afër Prishtinës dhe aksionit të demonstruesve kundër kolonës së policisë speciale jugosllave, me ç‘rast ishte çarmatosur kjo polici. Në këtë aksion kishte marrë pjesë edhe xhaxhai i Besimit, Shaipi.
Dalja publike e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Beteja në Prekaz e fillimmarsit të vitit 1998 dhe flijimi heroik i Komandantit Adem Jashari, e frymëzuan Besim Berishën për të gjetur shteg për t’iu bërë krah UÇK-së. Që nga ajo kohë, shpirti i tij i trazuar nuk mund të qetësohej dhe pas formimit të njësiteve të para të UÇK-së në zonën e Llapit e të Shalës, në Qershor 1998, ai ishte i gatshëm të mobilizohej e t’u bashkohej luftëtarëve në vijat e frontit. Prandaj, edhe ky çast erdhi, kur lufta dhe organizimi i UÇK-së u shtri edhe në fshatrat e Gollakut që kishin komunikim të drejtpërdrejtë me fshatrat e zonës së Llapit. Kësisoj, Besimi ishte ndër të parët pjesëtarë që iu bashkua njësitit të UÇK-së i formuar në Sharban. Ai u angazhuar në UÇK në Tetor 1998, përmes luftëtarit Bedri Gubetini, bashkë me të cilin, por edhe me Muhamet Gubetinin, Ejup Maqedoncin etj., ishte pjesë e njësitit “Buna 26” të Brigadës 153 të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës e cila operoi në frontin tërthor që nga Zllasha e deri në Sharban e Rimanishtë, madje duke përfshirë edhe një pjesë të brendisë së qytetit të Prishtinës dhe e cila u komandua nga eprori i talentuar dhe me përvojë, Adem Shehu.
Njëkohësisht, Besimi edhe shtëpinë familjare e kishte vënë në dispozicion të luftës ççlirimtare, duke e shndërruar bazë të UÇK-së dhe në strëhë të popullatës së shpërngulur nga fshatrat e rrezikuara nga zjarri i armikut. Në këtë shtëpi, sikurse edhe në tërë fshatin Sharban, gjatë dimrit të viteve 1998-1999 dhe pranverës së 1999-tës, ishte vendosur një numër i madh i popullatës së shpërngulur nga vatrat e veta, e cila qëndroi aty deri pas fillimit të fushatës së bombardimeve nga NATO-ja dhe kur trupat e shfrenuara serbe filluan ta zbatojnë planinushtarak të kreut të shtetit “Patkoi”.
Më 18 Prill të vitit 1999, pushtuesi serb ndërmori ofensivë të gjerë në të gjitha zonat operative të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe në të gjitha frontet e luftimeve, pa përjashtuar vendbanimet me popullsi civile. Ai shfrytëzoi edhe kushtet klimatike me shi e mjegull, kur nuk mund të zhvillohej as fushata bombarduese nga NATO, për të dëmtuar UÇK-në dhe për të masakruar e deportuar popullsinë shqiptare nga trojet e veta. Kjo fushatë vazhdoi edhe më 19 Prill, kur popullata e strehuar në Sharban dhe ajo e fshatrave të tjera përreth u detyrua të largohet në drejtim të Prishtinës, duke u dyndur në fshatrat Grashticë e Makovc, ku u bë masakër e tmerrshme mbi popullatën civile. Atë ditë, nga shtëpia e vet u larguan edhe familjarët e Besimit, nëna, motrat e vëllezërit, kurse ai qëndroi në fshat, i ngarkuar me detyra të caktuara. Ndërkohë, i vëllai, Blerimi, i cili po ashtu ishte i angazhuar në detyra logjistike, i kishte shoqëruar familjarët deri në Prishtinë. Atë ditë, në afërsi të lagjes së Brajshorëve, Besim Berisha kishte rënë në pritën e trupave serbe, me ç‘rast u përjetësua në altarin e lirisë. Trupin e tij e kishin varrosur bashkëluftëtarët në vendin e rënies, më 20 Prill 1999. Ndërsa disa ditë më vonë, pas tërheqjes së trupave pushtuese serbe nga fshati, u bë rivarrimi i tij në Sharban. Në vjeshtën e vitit 1999, pas çlirimit të Kosovës, eshtrat e dëshmorit Besim Berisha u sollën në Varrezat e Dëshmorëve në Kodrën e Diellit në Prishtinë, ku sot prehen të qetë nën flakërimin e rrezeve të arta mëngjesore të diellit.
Besimi ishte i martuar me Fatmire Krasniqin nga Makovci. Lavdia e tij shkëlqen në përmendoren e ngritur në fshatin ku ishte lindur dhe ku u përjetësua, në Sharban. (N. M.)
