Fadil Shyti: MENDIME TË THELLUARA?!

Me rastin e 24 Marsit, 1999 kur NATO-ja e sulmoi Serbinë Fashiste nga qielli, ndërsa prej 5 Marsit 1998, poashtu, më 24 Mars 1998 në Gllogjanin e qëndresës, armiku do t’i thyheshin turinjt  nga Komandant, Ramush Haradinaj me luftëtarët e tij çlirimtarë , ishte kjo koha kur UÇK/ja Heroike hyri në LÇ-re në një fazë të re, në zhvillimin e luftës frontale, duke mos harruar këtu dhe ca beteja të rrepta para këtyre betejave zulmëdha në hjistiorinë tonë të re…

-Po, kur ndeshej Kosova, kjo bijë e Shqipërisë me pushtuesit serbomëdhenj, shumë vëllezër shqiptarë dhe motra shqiptare i kapën armët për të luftuar në llogoret e kësaj lufte të drejtë, gjatë luftimeve në fronte shumë prej tyre ranë dëshmorë dhe dëshmore.

Nga arkiva ime:

Shkruajnë: Xhemil ZEQIRI –Fadil Shyti

R E A G I M!

Turp për institucionet e Republikës së KOSOVËS, për faktin që, kaluan kaq vite që znj, dhe ztr, “kosovarë”, çirren gjer në qiell për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës, mirëpo, “të “uruarit/at”, shpejt harruan se, as kjo çerek liri dhe më pak se, çerek pavarësi (kryesisht e qarkullimit të lirë-hapja e kufijve shqiptaro-shqiptarë), nuk do të arrihej pa ndihmën e madhe të kombit vëlla shqiptar, që, nga viti 1945 kur Kosova me Vise të tjera shqiptare, përsëri ranë në robërinë e krajlive jugosllave të kriminelëve Tito-Ranko-

viqit & Co.

-Pas shumë përpjekjeve dhe sakrificave të liridashësve që nga udhëheqësi politik, Adem Demaçi gjer te Komandanti, Adem Jashari, Kosova Shqiptare, arriti të çajë terrin e zi, më shumë se, një shekullor.

Arriti të themelojë dhe ta forcojë UÇK-së.

Arriti që të fillojë LÇ-re, të ndeshej flakë për flakë me ushtrinë e Serbisë pushtuese, të Serbisë armike e cila në çdo etapë të historisë sonë të përgjakshme, bëri turpe dhe krime të papara gjenocidale mbi popullin e pafajshëm shqiptar, që den baba den jetoi dhe jeton i papërkulur, në trojet e veta shekullore.

Me fillimin e kësaj lufte të drejtë çlirimtare, kombi shqiptar në Tiranë, Shkup dhe në mërgatë u zgjua si një trup!

Për breznitë tona, nuk harrohet kushtrimi i madh që u dha në Tiranë: Një komb një qëndrim!

Kësaj thirrjeje iu përgjigjën shqiptarët i madh e vogël, kush më shumë, e kush më pak, nga të gjitha aspektet e përkrahjes së UÇK-së, pa harruar dhe faktin e hidhur të ca politikanëve dhe ushtarakëve përçarës të Prishtinës të Tiranës të Shkupit e, gjetkë në mërgatë, kryesisht të dalë nga shkollat politike dhe ushtarake, të ish-Jugosllavisë dhe të indoktrinuar nëndheshëm nga agjentura, jugosllave. Këta shkretanë/e, arritën gjer në atë pikë turpi dhe krimi sa të shajnë UÇK-n Heroike, ta quajnë atë, “Dorë e zgjatur e Serbisë Fashiste” e të tjera shpifje dhe akuza krejtësisht të pabazuara në fakte.

Zëri i këtyre qyqarëve dhe kukuvajkave, nuk përfillek as kishte ndikim tek trimat dhe trimëreshat, tek mendjendriturit dhe mendjendriturat, prandaj, pleqtë e djallosur dhe ithtarët e tyre të mashtruar, frikacakë dhe të matufosur, i lamë në “shejtëninë” e tyre,-siç do të thoshte poeti ynë kombëtar, Migjeni.

Kushtrimit të lirisë me pushkë e penë iu përgjigjën bijtë dhe bijat më të devotshme të atdheut.

Prandaj, habitemi dhe revoltohemi pse nga institucionet asnjë mirënjohje, për ata që e bën historinë e çlirimit të Kosovës?!

Përkundrazi, kanë kaluar njëzetë vite që dyzina, “trimash” e “trimëre-

shash”, krekosen si gjelat dhe pulat mbi plehra, duke u lëvdruar zhurmshëm, madje, edhe ata/ato që, me të gjitha format dhe mjetet e penguan (sabotuan) luftën.

Historia duhet të shkruhet e bazuar në me fakte, jo e zhytur në urrejtje ndaj çlirimtarëve të vërtetë, në veçanti, ndaj Komandant, “Shpëtim Golemit”, Kolonel, Dilaver Goxhaj, Dritan Goxhaj, Adem Shehun (ish Komandanti i Br.153 zonës Operative te Llapit), Bardhyl Tahiri, (ish shefi i inxhinierise (xhenjos) në Shtabin e Pëgjithshëm të UCK-së, Genci Sef Lushnja i dënuar me 40 vite në MV etj. Fatmirësisht janë në mesin tonë, të cilët askund në RTV apo në shtypin e kohës nuk e humbin kohën e tyre të art së koti, me rrahje-

gjoksesh, duke u lëvduar, siç po bëjnë disa “ushtarakë të famshëm” nga shkollat e Kumrovcit.

Dritero Agollit:

Ja, sesi e anatemonj këtë mosmirënjohje ndaj heronjve poeti kombëtar Dritero Agolli:

Dëshmorëve të atdheut po iu ngriten përmendore, po iu jepen dekorata, atyre populli po iu këndon këngë epike-historike po iu kushtohen poezi, po shkruhen vepra me kujtime nga jeta dhe lufta nga qëndresa e tyre në beteja dhe heroizmat e tyre.

Kjo, vërtet është veprimtari shumë madhështore!…

Mbi të gjitha se, kjo e ngritë më tej moralin dhe edukatën luftarake të popullit tanë, kjo gjithashtu, heronjtë dhe heroinat, dëshmorët dhe dëshmoret i bën të pavdekshëm meteorë dhe meteore, i bëjnë dritë Atmëmëdheut me gjakun e tyre liridashës.

Por, politika cinike sipas motos udbeske nga titistët dhe pasuesit e tyre të hapur e të maskuar, duhet të merr fund sa më parë!…

Meritokracia, duhet të ekzistojë e barabartë, jo, me kutet e mashtrimeve dhe gënjeshtrave të pacipa, të pafundme të titisto-udbashëve që, sipas objektivës ideore të tyre: vetëm shqiptarët e vdekur, janë të mirë.

Lavdi dëshmorëve të atdheut!