Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Unë Gani Aliu, me profesor Ahmet Qeriqin kam pasur një lidhje, që nuk do të harrohet kurrë. Ai ishte më shumë se një këshilltar, ishte një udhërrëfyes dhe një dritë në errësirën e atyre viteve të vështira. Në kohën kur e vërteta ishte e ndaluar dhe fjala ishte një rrezik, ai i hapi dyert e dijes dhe më dha literaturë që jo vetëm më ndihmoi mua, por u ndihmoi edhe shumë të tjerë që ëndërronin për liri dhe ndriçim shpirtëror. Ai më dha libra që i shpërndanim fshehurazi nxënësve të shkollës sonë – libra që ishin një farë shprese në një kohë, kur çdo gjë dukej e humbur.
Në muajin maj, morëm një vendim të guximshëm. Ishim të rinj, plot dëshirë për të bërë diçka për lirinë e vendit, por duhej të siguroheshim për besnikërinë e njëri-tjetrit. Prandaj, një ditë kërkova nga Afrim Gashi dhe Sanie Çerkini, të shkonin te profesori për të marrë një libër. Ata e takuan profesorin, morën librin dhe ma sollën me përkushtimin më të madh. Ishte një moment që më dha siguri se ne ishim të bashkuar në një kauzë më të madhe se vetja jonë.
Gjithçka mori një rrugë tjetër, më 17 nëntor të vitit 1979, kur u arrestova. Isha nxënës i vitit të tretë të shkollës së mesme ekonomike. Pas disa ditësh në qeli, më nxorën dhe më çuan në një zyrë, ku për herë të parë pas arrestimit e pashë profesorin. Zemra m’u shtrëngua kur e pashë, por edhe atëherë, ai ishte i qetë dhe i vendosur – një simbol i qëndresës dhe dinjitetit.
Në atë zyrë ishin tre inspektorë. Ata tentuan të më thyenin me lojërat e tyre të ndyra, pretendonin të më bindnin se profesori ishte inspektor dhe më thoshin: “Ky është inspektor, nuk të rreh si ne. Është më i qetë.” Ata më nxitnin të pranoja gënjeshtra, por unë nuk pranova asnjëherë se kisha ndonjë lidhje me profesorin. Profesori, me një urtësi që vetëm ai mund ta kishte, tha me vendosmëri: “E shihni? Ky fëmijë nuk më njeh dhe as unë nuk e njoh atë.” Ai flijoi gjithçka për të mbrojtur të vërtetën dhe për të mos më lënë vetëm.
Kur refuzova të pranoja gënjeshtrat e tyre, filluan të më torturonin. Dhunën fizike që ushtronin kundër profesor Ahmet Qeriqit, të cilin po e torturonin në dhomën tjetër, e dëgjoja në veshët e mi. Ishte një dhimbje që nuk mund ta përshkruaj me fjalë – jo vetëm fizike, por edhe shpirtërore. Por edhe në ato momente, diku brenda meje ndjeva forcën e tij, fuqinë e shembullit të tij.
Kur më kthyen në qeli atë natë, trupi im ishte i thyer, por zemra dhe shpirti im nuk ishin dorëzuar. Të nesërmen, isha aq i lodhur sa nuk mund të ngrihesha nga shtrati. Kur i kërkova ndihmë gardianit, ai ma ktheu me përçmim: “Mirë ta kanë bërë.”
Por ajo që nuk mundën të thyenin ishte fryma jonë. Kujtimi i profesor Ahmet Qeriqit mbetet i gjallë në çdo hap të jetës sime. Ai ishte më shumë se një profesor. Ishte një njeri që flijoi veten për të mbrojtur të vërtetën dhe për të na frymëzuar, që të mos dorëzohemi kurrë. Ai është dhe do të mbetet përjetësisht një shembull i guximit, dashurisë për dijen dhe qëndresën ndaj padrejtësisë.
Kjo histori nuk është thjesht një kujtim; është një mësim për jetën dhe një testament për forcën e shpirtit njerëzor.
Me respekt,
Gani Aliu Ferizaj.
