Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Hysen Zogiani u lind me 10 mars të vitit 1957 në Harilaq të Fushë Kosovës. Ishte njëri ndër fëmijët e parë (Hyseni ishte binjak me vëllanë Ademin), të prindërve: Ahmetit dhe Zojës që me punë e sakrifica, kishin rritur të shëndetshëm dhjetë fëmijë. Shkollimin fillor e mbaroi në fshatin e lindjes, të mesmen në Prishtinë, ndërsa studioi në shkollën e lartë komerciale në Pejë.
Në vitet 1974-1975, kur Hyseni ishte fare i ri në moshë, kulla dykatëshe mes malit në Harilaq vizitohej shpesh nga dajët Azem e Gani Sylaj. Ishte normale që dajat të vizitojnë hallën por këto frekuentime të dajave në orët të vona të natës, pëshpërimat mes tyre e prindërve dhe kujdesin që tregonte e ëma kur përcillte nipat që i ngjiteshin malit, e bënë kureshtar djaloshin që ishte në formim e sipër. Iu zgjua shpejt kureshtja se çfarë fshihte nën Zoja në arkën poshtë pajës së nusërisë dhe gradualisht fitoi besimin e dajave për të lexuar librat “e ndaluar” dhe fletushkat që ndërroheshin herë pas here poshtë arkës.
Ai po kuptonte gjithnjë e më shumë për ndarjen e kombit shqiptar në disa shtete, për dhunën dhe padrejtësitë që i bëheshin popullit shqiptar të Kosovës dhe atyre në pjesë tjera të Jugosllavisë së asaj kohe. Ai mësoi shpejt se dajtë e tij me shumë shokë të tjerë po vazhdonin një veprimtari që s’ishte ndalur kurrë në shumë gjenerata, të një lufte të fshehtë për vetëdijesimin e bashkëkombësve për gjendjen e rëndë në të cilën ishin shqiptarët në këtë shtet që quhej Jugosllavi.
Hyseni përqafoi shpejtë idenë për liri e vetëvendosje për shqiptarët dhe të njëjta filloi t’i shpërndaj te shokët dhe moshatarët e tij. Urrejtja ndaj regjimit iu shtua edhe më shumë kur dajët e tij me shumë shokë, miq e dhëndurë u arrestuan nga regjimi. Mori pjesë aktive në demonstratat e vitit 1981 dhe ishte në përpjekje të vazhdueshme për të gjetur lidhjet e shkëputura të atdhetarëve, që në masën më të madhe tashmë gjendeshin në burg. Me pasionin për muzikën dhe dashurinë për Shqipërinë, Radio Tirana ishte gjithmonë e hapur dhe këngët, radio dokumentarët e komente për Kosovën incizoheshin të gjitha në shirit. Fryma e atdhedashurisë dhe urrejtjes për armikun po rritej gjithnjë e më shumë te të gjithë anëtarët e familjes.
I brumosur me dashurinë për shtetin amë Shqipërinë, që në mundësinë e parë, pas hapjes së kufijve në vitin 1990, Hyseni e vizitoi shpejt atë. Zhgënjimin që kishte përjetuar për vendin që e mendonte si parajsë me lule, e mbylli thellë në zemrën e tij dhe nuk e shprehte me të tjerët, duke mos dashur të zbehë shpresat se Shqipëria do i dilte zot Kosovës.
Vizitat e tij në Shqipëri u shpeshtuan në pesëvjeçarin e dytë të vitit ‘90. Ato tani nuk kishin për qëllim eksplorimin e bukurive natyrore të Shqipërisë dhe as shuarjen e kureshtjes për të njohur më mirë vendin e ëndrrave të tij. Hyseni tashmë i ishte futur një pune tjetër shumë serioze dhe shumë të rrezikshme. Ai tashmë bënte pjesë në guerilen shqiptare që kishte filluar aksionet sporadike mbi postblloqet e policisë serbe. Shokët duheshin takuar, planet duheshin bërë mirë, vëmendja e kujdesi duhej të ishin në nivel shumë të lartë, ndërkohë që rreziku ishte gjithnjë e më i madh. Me dhjetëra herë, ilegalisht, kaloi kufirin mes Kosovës e Shqipërisë. Armët duheshin bartur vet dhe rrugët ishin shumë të vështira.
Përpjekjet po bëheshin të rrezikshme, konspiracioni duhej të ishte i thellë. Armiqtë kishin depërtuar në çdo pore të jetës dhe po i ndiqnin këmba këmbës. Shokët po vriteshin dhe arrestoheshin cdo ditë. Nait Hasani, Xhavit Haziri e Hafir Shala ishin arrestuar.
Rënia e Zahir Pajazitit, Hakif Zejnullahut dhe Edmond Hoxhës, e lëndoi shumë. Xheladin Gashi, (Komandant Plaku) me të cilin ishte jashtëzakonisht i afërt, shpëtoi për pak nga arrestimi dhe kaloi në ilegalitet të plotë.
Banesa e Hysenit në Dardani që prej vitesh ishte bërë çerdhe gueriles, ishte dekonspiruar, dhe shokët duhet të kërkonin vendstrehim tjetër. Hyseni po ndiqej këmba këmbës, andaj as atë vet, nuk po e zinte më nata në banesën e tij.
Kështu, atë pas dite qershori, Hyseni i veshur thjesht e me makinën e tipit golf, doli për të bërë shpejt pazaret ditore me shpresën se do kthehej për të kaluar mbrëmjen me katër fëmijët e tij, që po rriteshin të lumtur, pa ditur për atë se çfarë mund të sillte jeta.
Por, ai nuk kthye më kurrë dhe familja mbeti me ankthin e pritjes dhe mallin e pashuar për te.
Gjashtë muaj më vonë, u arrestua edhe vëllai i tij i vogël Arsimi, i cili kishte ndjekur rrugën e të vëllait. Arrestimi i tij ndodhi në një autobus lokal derisa ishte në një detyrë shumë të rëndësishme, ngarkuar nga Shtabi i Përgjithshëm i UCK-së. Pas katër muajve burg të rëndë plot maltretime fizike e psikike, Arsimi u vra në burgun e Dubravës.
Me 12 prill të vitit 1999, nga paramilitarët serb u vra edhe babai i tyre Ahmeti. Ai u gjet i varrosur në varrezat e fshatit Vragoli, ndërsa Arsimi u gjet i varrosur në fshatin Rakosh të Istogut. Tre muaj pas çlirimit, në një ceremoni të përbashkët, u rivarrosën të dy në fshatin e lindjes. Arsimi u shpall dëshmor i kombit. Bashkëfshatarët dhe shokët e luftës i ngritëm lapidar në mes te fshatit ku u lind e rrit. Në Fushë Kosovë, Kuvendi Komunal i dha emrin e tij njërës ndër rrugët e qytetit. Ju kënduan këngë e ju thurën vargje.
Për Hysenin akoma nuk dihej gjë. Fëmijët shpresonin se mund të ishte akoma në burg dhe një ditë do kthehej e do t’i hidheshin në përqafim, për të vazhduar jetën të lumtur në Kosovën e lirë. Me frikën se mund ta dëmtonin (nëse ishte gjallë diku ne burgjet serbe), nuk u fol e shkrua shumë për te.
Por vitet kalonin e ai nuk kthye kurrë dhe shpresat humbën përgjithmonë. Presidentja e vendit Atifete Jahjaga e dekoroi me urdhrin “Luftëtar i lirisë” ndërkohë që iu dha edhe statusi i dëshmorit të kombit.
Me kalimin e viteve, ankthi i pritjes pushoi por familja mbeti përjetësisht me enigmën dhe brengën se ku prehet trupi i tij, me mallin që të kenë së paku një varr për të vizituar e për të vënë kurora lulesh.
Në shtëpinë në fshat është vënë pllaka përkujtimore si një ndër bazat e hershme të UCK-së e në murin brenda saj janë radhitur foto e dekorata si një muze i vërtetë me një histori të bujshme, të dhembshme por krenare për familjen.
