Sot mbushen nëntë vjet qysh kur Marti Ahtisari dorëzoi propozimin e tij për të ardhmen e statusit të Kosovës. Synimi i propozimit të gjithanshëm për marrëveshjen mbi statusin e Kosovës përcaktonte sikur thuhej kërkesat e nevojshme për një Kosovë të ardhshme të mundshme dhe e stabilizuar. Ai përfshinte masa të hollësishme për të siguruar inkurajimin dhe mbrojtjen e të drejtave të bashkësive dhe anëtarëve të tyre, decentralizimin efektiv të qeverisjes dhe ruajtjen e mbrojtjen e trashëgimisë kulturore e fetare serbe. Për më tepër, marrëveshja përshkruante masa kushtetuese, ekonomike dhe sigurie, të cilat së bashku synonin të kontribuojnë në zhvillimin e një Kosove shumë-etnike, demokratike dhe të lulëzuar. Një element i rëndësishëm i marrëveshjes është mandati që i jepet një prezencë ndërkombëtare civile dhe ushtarake në Kosovë për të mbikëqyrur zbatimin e marrëveshjes dhe për të ndihmuar autoritetet kompetente në sigurimin e paqes dhe stabilitetit në gjithë Kosovën. Dispozitat e marrëveshjes kanë pasur përparësi mbi të gjitha dispozitat e tjera ligjore në Kosovë.
Pavarësisht se Plani rregullonte në tërësi pozitën e serbëve në Kosovë, duke pranuar sovranitetin historik, gjeografik, toponimik e kulturor serb, ky plan u aprovua unanimisht nga të gjithë deputetët e atëhershëm të Kuvendit të Kosovës. Pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës më 17 shkurt të vitit 2008 e deri tani Plani i Ahtisarit ka qenë dhe po mbetet pengesa kryesore e ardhmërisë së pavarur të Kosovës. Edhe pse Serbia zyrtare nuk e kishte pranuar zyrtarisht, ajo arriti që duke u bazuar në këtë plan të krijojë bazën për themelimin e një republike serbe në veri të Kosovës.