erdhi ngadalë e në heshtje
tokën e shkelte lehtë më këmbë
nga ndrojtja
se mos i shkaktonte dhimbje
tokës mëmë
ai punoi në heshtje
nga shpirti i tij i butë
për njerëzit dha diçka
butësi njerëzore që të dhunuan
të shanë ca
ca të admiruan
me rrjeta merimangash rrethuar
ecjen për t’ia ndalë
ai prapë nuk foli
asgjë nuk kërkoi
me dorën e lehtë
ballin flakë fërkoi
eh po
loti i zemrës e tradhtoi
ai prapë punoi në heshtje
dhe lotin e akullt mbi faqe nuk ia panë
në heshtje thoshte
ani
për vete e kanë
erdhi në heshtje
në heshtje iku
me një bisht cigareje varur në buzë
me një copë buke misërniku
lotin e akullt mbi faqe e mori me vete
ai iku në heshtje
ai në heshtje thoshte
ani
e kanë për vete
ai krejt natyrshëm
një ditë do të ikë nga kjo botë
si të gjithë të tjerët
të varri mos i shkoni
se do ta vrisni me praninë tuaj
do ta lëndoni
Prill, 2017