Loti i tokës amë pikon…
(Elegji për Atdheun i pushtuar)
Loti i tokës amë pikon.
Se shqipja në zgjedhje rënkon!
Është zgjedhja e sllavit barbar
që rëndon mbi truallin amtar.
Tokë preshevare, pse loton?
“Se pushtimin e serbit po vazhdon…
Unë kam mbetur e braktisur.
Shumë rëndë kam katandisur!
Bijtë nga Lugina po m’i largojnë,
Politikanët kërm më tradhtojnë!”
Ulqin përrallor, pse po qan?
“Se nga Nëna,
me tel me gjemba,
malazezi po më ndan.
Me ndan me vdekje e gjak
Por, një ditë do ta marr hak!”
E pashë të vetmuar Nënë Çamërinë…
Varret e fëmijeve nuk po i dinte;
Dhe lotet në faqe po i binte.
Po ti, Çamëri, pse gjëmon?
“Gjaku i shqipëve po më rëndon
Greqia shoveniste i masakroi
Në trojet amtarë nuk i lëjoi.”
Iliridë, pse mbulohesh
me vaj të zi. Po deshperohesh?
“Unë po qaj se me sllavin bashkëpunon
tradhtinë e politikës. Më dëshpëron!!
Në kurth, djemtë trima po m’i vë
Në liri, popullin nuk po don ta lë.
Kështu, në shekuj Nënë Shqipëria
u dogj me plane nga Serbia e Greqia;
e nga bishat e tjerë u vra dhe pre!
Atdheun në tym e zjarr bisha po e zë…
“Por ju, o shqipë, mos më lotoni.
Por, për vatan vetëm luftoni!
Se dragonjtë do t’i asgjësojmë;
Dhe shtazët nga atdheu do t’i dëbojmë!”
Tha Nëna me zë të fortë dhe lotet i fshiu.
Se trimëria gjithmonë lirinë parapriu…!
Errësia e erërave të tradhtisë po të vrau(!)
Kushtuar Leftër Bicajt – Komandant TELI, Dëshmor i Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare, tmerri i forcave sllavo-maqedonase,
i vrarë në tradhti në Gazi Babë të Shkupit, më 7 gusht 2001
Errësia e erërave të tradhtisë po të vrau,
kur rrugën e lirisë dhe çlirimit po e çau.
Ti Komandant hero i Shqiptarisë
që luftoi kundër pushtimit e robërisë.
Lugatërit e tradhtarët në gjumë të vranë;
ata donin që fund betejave t’u dhanë.
Që Telit Komandant Lirie ta sulmonin;
dhe ata në kolltuqe e ar të jetonin.
Sllavi buzëqeshi e duart fërkoi
se UÇK nisi luftën e nuk e mbaroi,
Mallkuar qofshin tradhtarët e vendin tim
që Shqiptarisë i dhanë shtypje e robërim!!
Prilli i thyer mort pikoi…!
Poezi kushtuar Dëshmorit të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Rasim Misin Sopi (10.5.1957-13.4.1999)
Djaloshit bujar nuk i ishte indiferent,
Se për atdheun erdhi kryesorin moment,
Kur duhej të çlirohej tani nga Serbia:
Se e priste duarhapur Nënë Shqipëria!
Detyrat ushtarake i kryente me përkushtim,
Kujdesej për popullatën t’ia gjente strehim
Por më kryesorin angazhim për Rasimin
t’ua gjente të masakruarve qetësimin.
Por prilli i thyer mort pikoi
Rasimin serbin e rrethoi
Nënkalaja u bë kala e pathyer:
Kjo tokë me gjak është lyer!
Lulëbozhurë e trimërisë…!
Poezi kushtuar Dëshmorit të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës – UÇK, Luan Hilmi Haradinaj (17.11.1973-6.5.1997), në 23 vjetorin prej rënies së tij heroike
Një Luan e kishte nëna.
Shqiponje me dy krena.
lulëbozhurë e trimërisë,
Nderin e Shqiptarisë.
Ky djalë zemër asllan
ra në beteje si vigan
Si vigan liberator
Trimi më i madhështor.
Ra kur barti armatim,
armikut t’i sjell dëmtim,
Ra në pusinë e serbit
Por i shtoi çlirim vendit.