Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Kurrë në jetën time nuk kam pranuar t’i vesh intelektualët me petkun e ngushtë të përkatësive politike apo t’i reduktoj në figura të lidhura me një parti apo një ideologji. Intelektuali i vërtetë është më shumë se një pjesë e një strukture të përkohshme; ai është zëri i arsyes dhe pishtari i së vërtetës, qëndron përtej barrikadave të përçarjes dhe kufizimeve të përkohshme.
Intelektuali është frymë e lirë, e pandikuar nga presionet e jashtme, një udhërrëfyes që flet me zërin e ndërgjegjes dhe e drejton shoqërinë drejt horizonteve më të gjera të humanizmit. Ai nuk i përket një partie, sepse i përket një ideali më të lartë – të vërtetës, drejtësisë dhe ndershmërisë. Etika e tij nuk është thjesht një parim; është një mënyrë jetese, një përkushtim ndaj vlerave universale që sfidojnë kufijtë e ideologjive dhe të interesave të ngushta.
Ai jeton, punon dhe lufton për një qëllim që shkon përtej kohës dhe rrethanave – një qëllim që lidh të shkuarën me të ardhmen dhe që frymëzon brezat për të parë përtej dallimeve të vogla. Intelektuali është zëri i përjetësisë së arsyes dhe kujtesa e gjallë e dinjitetit njerëzor.
Atdheu nuk është pronë e askujt, nuk është një flamur që valëvitet vetëm për një grup apo një ideologji. Ai është fryma e përbashkët që na bashkon, si rrënjët që mbajnë të fortë një pemë të lashtë. Është trashëgimia jonë më e çmuar, një lidhje e pashkëputshme me të kaluarën dhe një barrë e shenjtë përgjegjësie për të ardhmen.
Toka jonë, qielli që na përqafon dhe historia që na mban gjallë nuk njohin ndarje politike. Këto janë pasuri të përbashkëta, të cilat nuk mund të ndahen në ngjyra apo interesa të vogla. Ato u përkasin të gjithëve, njësoj si dielli që lind për çdo njeri, pa dallim. Në këtë tokë, çdo grusht dheu është një thesar, dhe çdo kujtim i saj një pasqyrë e identitetit tonë të përbashkët.
Detyra jonë më e lartë, amaneti ynë më i madh, është që ta ruajmë këtë dhuratë me dashuri e përkushtim. Ta mbrojmë nga çdo rrezik që kërcënon bukurinë dhe lirinë e saj. Dhe mbi të gjitha, ta përcjellim të paprekur te brezat që do të vijnë, si një dritë e shenjtë që ndriçon rrugën e tyre.
Kjo nuk është një thirrje për ndarje, për egoizëm apo për interesa të ngushta. Është një thirrje për bashkim, për guxim dhe për një përkushtim të palëkundur ndaj asaj që është e përbashkët. Sepse vetëm duke qëndruar të bashkuar, ne mund ta bëjmë atdheun tonë një vend ku çdo brez të jetojë me dinjitet, në paqe dhe në harmoni.
Heronjtë, ata që u ngritën mbi frikën dhe e flijuan jetën për lirinë, nuk mund të kufizohen në përkufizime politike apo të ndahen në barrikada ideologjike. Ata janë esenca e shpirtit kombëtar, zemra që rreh për të gjithë, pa dallim. Janë thesari më i çmuar i një atdheu, të paprekshëm nga duart e interesave të ngushta dhe të përkohshme.
Në çastet më të errëta të historisë, kur toka shkundej nën këmbët e pushtuesve dhe shpresa ishte si një fije e hollë që mund të këputej nga një frymë ere, ata dolën përpara. Ata kapën armët dhe u ngjitën në male, duke sfiduar vdekjen me guximin e atyre që nuk jetojnë për veten, por për idealin e përbashkët. Dhe kur bënë këtë, nuk u drejtuan nga një flamur partie apo një ideologji kalimtare. Ata luftuan nën flamurin e kombit, flamurin e një populli që kërkonte lirinë si një të drejtë të shenjtë dhe të pamohueshme.
Heronjtë nuk janë pronë e askujt dhe nuk mund të përvetësohen nga asnjë grup. Ata janë përfaqësuesit më të lartë të sakrificës dhe dashurisë për atdheun, një kujtesë e gjallë se liria nuk ka çmim, se ajo kërkon guximin për të dhënë gjithçka pa kërkuar asgjë në kthim. Flamuri që ata mbrojtën nuk është vetëm një copë pëlhure; është simboli i një populli, i një të ardhmeje që jeton falë gjakut të tyre. Dhe për këtë, ata do të mbeten gjithnjë të pavdekshëm në zemrën e kombit.
Fjalët e tyre, të lindura nga zëri i së vërtetës dhe të vulosura me përkushtimin e shpirtit, mbeten të gdhendura thellë në kujtesën tonë, si një testament i përjetshëm i ndershmërisë dhe guximit: “Ne nuk i përkasim asnjë partie. Ne jemi bijtë e këtij populli dhe gjithnjë do të mbesim si të tillë. Mbi gjithçka qëndron vendi ynë, dhe liria – kjo thirrje e papërkulur – është një e drejtë e shenjtë për ne dhe për çdo shqiptar.” Këto fjalë nuk janë thjesht zëra të së shkuarës; ato janë flamuri i fshehtë që valëvitet në zemrat tona, kujtesa që na thërret për të mos harruar rrënjët nga kemi ardhur dhe betimin që kemi bërë për të mbrojtur atë që na përket të gjithëve. Fjalët e tyre janë frymëzim, një kujtim i gjallë se liria nuk ka ngjyra politike, por është e drejtë e shenjtë dhe universale, një ideal që mbart në vete të gjithë peshën e historisë dhe të ardhmes.
Ato fjalë na kujtojnë se vendi ynë është mbi gjithçka, më i madh se ndarjet, më i fortë se interesat e vogla. Liria që ata ëndërruan dhe për të cilën sakrifikuan është ajo që ne duhet ta ruajmë dhe ta lartësojmë, jo si një privilegj, por si një të drejtë që na bashkon të gjithëve në emrin e atdheut.
Në atë betim të heshtur, të dhënë para historisë dhe para vetë atdheut, nuk kishte vend për ndarje, as për interesa personale apo ambicie të vogla. Ishte thirrja e tokës që i ftonte, si një zë i lashtë që buronte nga zemra e dheut. Ishte flladi i maleve, i mbushur me aromën e lirisë së ëndërruar, që i shtynte përpara. Dhe mbi të gjitha, ishte ajo ndjenja e thellë dhe e patjetërsueshme se sakrifica e tyre nuk ishte vetëm për kohën e tyre, por për një të ardhme më të ndritur, për brezat që do të trashëgonin lirinë e fituar me gjak dhe mund.
Heronjtë nuk i përkasin kohës; ata janë të përjetshëm, të ngulitur në kujtesën dhe zemrat e një kombi që nuk harron. Ata nuk mund të kufizohen nga rrjedha e viteve apo nga kufijtë e politikës së përkohshme. Janë një shenjë e pashlyeshme e unitetit dhe dashurisë për atdheun, një dritë që nuk shuhet kurrë.
Sakrifica e tyre mbetet një kujtesë e gjallë se liria dhe uniteti janë themelet e një kombi të fortë. Ata na thërrasin të gjithëve, jo vetëm për t’i kujtuar, por për të jetuar me përkushtimin dhe idealin që i frymëzoi – një dashuri të thellë për këtë tokë që e quajmë atdhe dhe një angazhim të palëkundur për ta ruajtur atë për brezat që vijnë. Heronjtë nuk ikin kurrë; ata jetojnë në çdo hap që bëjmë drejt një të ardhmeje më të mirë.
Sot, kur dëgjova për vendimin e Qeverisë për ndërtimin e një fabrike armësh në Kosovë, zemrën më pushtoi një ndjenjë gëzimi, një gëzim që nuk lidhet me armët si mjete dhune, por me simbolikën që ato mbartin. Armët, që përherë i kam parë si hijet e zeza të konflikteve dhe dhimbjes, në këtë rast shfaqen me një tjetër pamje, si një shprehje e fuqisë, e sigurisë dhe e të drejtës për të mbrojtur atë që është më e shenjta – atdheun tonë.
Ky vendim më sjell mendime që shkojnë përtej armëve si mjete; ato shndërrohen në metaforë të qëndresës dhe të pavarësisë sonë. Nuk është thjesht çështje e prodhimit, por një deklaratë e vendosur që liria jonë nuk është rastësi dhe siguria jonë nuk do t’i lihet rastit. Është një hap drejt forcimit të shtetit tonë të ri, një shenjë e përkushtimit për të mbrojtur këtë tokë që kemi fituar me aq mund dhe sakrificë.
Në këtë fabrikë unë shoh më shumë se makina dhe produkte; shoh një simbol të forcës sonë kolektive, një dëshmi se Kosova është gati të mbajë mbi supe përgjegjësitë e një shteti të lirë e të fortë. Dhe për këtë, gëzimi im nuk është për armët, por për shpresën që ky hap sjell – një shpresë për një Kosovë të sigurt, të lirë dhe të qëndrueshme për brezat që vijnë.
Për Kosovën, arma nuk është thjesht një mjet shkatërrimi; ajo ngrihet si një emblemë e mbijetesës, një mburojë e shenjtë për të ruajtur lirinë që është fituar me gjak, dhembje dhe sakrificë të pafund. Ajo nuk përfaqëson dhunë, por një zotim të heshtur, një premtim se kjo tokë, ky atdhe i vogël por i madh në shpirt, do të jetë gjithmonë i sigurt. Ajo është dëshmi se populli ynë, pas stuhive të historisë, meriton paqe të qëndrueshme dhe liri të paprekshme.
Kjo fabrikë nuk është thirrje për luftë, as për ndarje. Është një deklaratë e qartë e të drejtës për të mbrojtur atë që është ndërtuar me aq mund, për të ruajtur të ardhmen nga çdo kërcënim. Ajo është një shenjë e ndërgjegjësimit se liria kërkon vigjilencë dhe se paqja e vërtetë nuk është dhuratë, por një e mirë që ruhet dhe mbrohet çdo ditë.
Në këtë fabrikë unë shoh më shumë se materiale dhe teknikë; shoh simbolikën e një kombi që nuk kërkon konflikt, por qëndron i gatshëm të mbrojë atë që e bën unik. Është një kujtesë se paqja dhe siguria janë themele të lirisë sonë – një liri që duhet ruajtur, jo vetëm për ne, por për çdo brez që do të ecë mbi këtë tokë të shenjtë.
Në këtë vendim unë shoh më shumë se një hap të thjeshtë; shoh një drejtim të ri, një përpjekje për të forcuar themelet e një shteti të ri që ecën ende me kujdes, si një fëmijë që mëson të bëjë hapat e tij të parë. Është një veprim që flet për stabilitet, një gur themeli në rrugën drejt së ardhmes, ku siguria dhe pavarësia bëhen shtyllat e të gjitha aspiratave tona.
Këto armë nuk janë zë i agresionit, por i mbrojtjes, një thirrje për të ruajtur paqen dhe për të mbështetur ëndrrën e një shteti ku çdo qytetar të jetojë i lirë dhe i sigurt. Janë një shprehje e përgjegjësisë për të mbrojtur atë që është ndërtuar me aq mund dhe për të siguruar që askush të mos ndiejë më hijen e pasigurisë mbi tokën tonë.
Pavarësisht skepticizmit tim ndaj armëve si mjete, ky vendim më mbush me një ndjenjë të thellë shprese. Është një shpresë që rrjedh nga dëshira për të parë një Kosovë të qëndrueshme, të fortë dhe të lirë, një vend ku paqja nuk është thjesht një ideal, por një realitet i përditshëm. Dhe në këtë mendim, ndiej një qetësi që buron nga besimi se ky është një hap përpara, një hap drejt një të ardhmeje më të ndritur.
Dëgjoj zëra që përplasen mes shpresës dhe dyshimit, mes entuziazmit dhe skepticizmit për këtë fabrikë. Tingëllojnë si një jehonë e shpirtit të një kombi që ka kaluar shumë dhe ende përballet me dilemat e së ardhmes. Dhe ndërsa i dëgjoj, brenda meje ndiej një bindje të palëkundur: në thellësinë e zemrave të tyre, asnjë shqiptar nuk është vërtet kundër kësaj nisme. Sepse çdo hap drejt forcimit të atdheut është një hap që ne të gjithë e dëshirojmë.
Por këto zëra, që shpesh ngrihen si stuhi mbi një liqen të qetë, burojnë nga një frikë e fshehtë, e rrënjosur thellë në përvojat tona. Është frika se ndoshta kjo nismë do të mbetet vetëm një ëndërr e largët, një premtim që do të tretet si mjegull nën diellin e interesave politike. Është dyshimi i mbartur nga historia, ku fjalët e mëdha shpesh kanë mbetur bosh, dhe shpresat janë thyer nën peshën e mosrealizimeve.
Megjithatë, në këtë vorbull mendimesh, ndiej se ka diçka të ndryshme. Është një thirrje për të kapërcyer skepticizmin, për të ndërtuar mbi këtë premtim një realitet që nuk do të tretet në erën e kohës. Sepse kjo fabrikë nuk është thjesht një projekt; ajo është një shpresë që duhet ta ushqejmë dhe një rrugë që duhet ta ndjekim, për të treguar se ëndrrat e mëdha mund të bëhen gurë të fortë të së ardhmes.
E vërteta është se kjo fabrikë nuk mund dhe nuk duhet të jetë thjesht projekti i një individi, as fryt i përkohshëm i një qeverie të vetme. Ajo nuk i përket një kryeministri apo një lideri të momentit; përkundrazi, ajo është një thirrje që ngrihet për të gjithë ne, një amanet që kërkon bashkimin e zemrave, forcën e dijes dhe kurajon e çdo shqiptari.
Kjo fabrikë nuk është thjesht një objekt, një grumbull betoni dhe metali i organizuar në forma funksionale. Ajo është shumë më tepër: një simbol i qëndresës dhe bashkëpunimit, një pasqyrë e aftësisë sonë për të ndërtuar diçka që mbijeton kohën dhe që ka vlerë për brezat që do të vijnë. Është një reflektim i vendosmërisë sonë për të mos mbetur peng i sfidave të së kaluarës, por për të krijuar themele të forta për një të ardhme të qëndrueshme.
Në këtë fabrikë shoh përtej materialit të saj – shoh një mision të përbashkët, një përpjekje për të treguar se shqiptarët mund të ndërtojnë, jo vetëm për të sotmen, por për të ardhmen. Është një shprehje e unitetit tonë, një dëshmi se kur bashkojmë forcat dhe përkushtimin, ne mund të krijojmë diçka që nuk është vetëm e dobishme, por edhe e përhershme, një trashëgimi që i jep kuptim sakrificave të së shkuarës dhe shpresave të së ardhmes.
Ne, të gjithë pa dallim – të mëdhenj e të vegjël, të rinj e të moshuar – jemi thirrur që të japim nga vetja jonë për këtë qëllim të madh. Është detyra jonë që të investojmë dijen, energjinë dhe vizionin tonë, për ta kthyer këtë projekt nga një ide në një realitet të prekshëm. Nuk mjafton të qëndrojmë pasivë, duke parë nga larg dhe duke pritur që dikush tjetër të ndërmarrë hapa. Është momenti që të jemi ndërtuesit, kujdestarët dhe frymëzuesit e kësaj nisme, që ajo të marrë jetë dhe të mbajë emrin e përkushtimit tonë të përbashkët.
Vetëm nëse bashkojmë forcat tona, nëse besojmë në fuqinë e bashkimit dhe në vlerën e përpjekjeve të përbashkëta, kjo fabrikë nuk do të mbetet një ëndërr e largët apo një premtim që tretet në kohë. Ajo do të bëhet një realitet i qëndrueshëm, një gur themeli për sigurinë dhe të ardhmen e vendit tonë. Kjo fabrikë është më shumë se një projekt; është një manifestim i guximit tonë për të ndërtuar një Kosovë më të fortë, më të sigurt dhe më të përgatitur për sfidat e së nesërmes. Le të jemi ne ata që e sjellim këtë vizion në jetë, me duart dhe zemrat tona.
Nuk ka rëndësi se kush merr lavdinë e atdhetarisë, kush gdhend emrin e tij në gurët e historisë apo kush shpallet si bartës i flamurit të patriotizmit. Atdheu nuk është një skenë për meritat personale, por një mozaik i madh, ku çdo gur i vogël është pjesë e një tabloje të përbashkët. Çdo sukses që lind nga gjiri i një qeverie apo një projekti është edhe i yni – i popullit, i çdo zemre që rreh për këtë tokë, i çdo shpirti që jep mund dhe shpresë për të ardhmen.
Çdo arritje e këtij vendi është një pasqyrë e përpjekjeve tona të bashkuara, një degë që mbin dhe lulëzon në trungun e lashtë të kombit tonë. Ajo që ndërtojmë sot nuk është pronë e individëve, por një trashëgimi për të gjithë. Si degët e një peme që shtrihen për të prekur dritën, edhe ne ngrihemi së bashku, duke mbartur peshën e përpjekjeve tona të përbashkëta.
Sepse forca e një kombi nuk qëndron në ndarjet apo emrat e shkruar në libra, por në aftësinë për të punuar krah për krah, për të ndarë përgjegjësinë dhe për të gëzuar frytet e arritjeve të përbashkëta. Dhe kur shohim këtë pemë të lulëzojë, e dimë se ajo është e jona – e çdo shqiptari që ka kontribuar, në heshtje apo me zë, për ta bërë këtë atdhe një vend më të fortë, më të drejtë dhe më të ndritur.
Atdhetaria nuk është një llogari për t’u shlyer, as një medalje që shkëlqen në kraharor, dhe aq më pak një titull që mburret në zëra të lartë. Ajo është një frymë e thellë, e heshtur, që jeton brenda secilit prej nesh – një ndjenjë që nuk kërkon dritën e skenës, por përkushtim të ndershëm dhe veprime të thjeshta, të pastra, që shërbejnë për të mirën e përbashkët.
Patriotizmi nuk matet me lavdinë që u vishet individëve, por me peshën e veprimeve që ndërtojnë dhe mbrojnë të ardhmen e një kombi. Është një përpjekje e përbashkët që na përfshin të gjithëve, një fuqi që buron nga drejtësia dhe dashuria për tokën që na mban dhe për njerëzit që na rrethojnë.
Është atje ku punojmë në heshtje për të ndriçuar rrugën e një brezi të ri, ku sakrifikojmë pa pritur shpërblimin dhe ku çdo veprim, sado i vogël, bëhet pjesë e një mozaiku më të madh. Atdhetaria është një frymëzim i përhershëm, një forcë e pashtershme që na fton të jetojmë jo për famë, por për të mbështetur themelet e përbashkëta të kombit tonë, me përulësi dhe përkushtim të thellë.
Çdo hap që na çon përpara, çdo projekt që lind nga duart dhe zemrat tona, çdo derë që hapet drejt një të ardhmeje më të ndritur, është një fitore që na përket të gjithëve. Në suksesin e atdheut nuk ka vend për ndarje, për “unë” dhe “ti”; ka vetëm “ne” – një bashkim i pandashëm që qëndron mbi gjithçka tjetër.
Dhe pikërisht kjo ndjenjë përbashkësie e bën triumfin të pastër, të vërtetë dhe të pavdekshëm. Ai nuk është një pronë individuale, por një gjerdan i thurur me mundin, përpjekjet dhe shpresat e secilit prej nesh. Në këtë gjerdan të përbashkët, çdo gurë i çmuar përfaqëson sakrificën, dashurinë dhe vizionin e një kombi që ngrihet mbi bazat e unitetit dhe bashkëpunimit.
Triumfet e atdheut nuk janë lavde të përkohshme; ato janë rrënjët që na lidhin me tokën dhe krahët që na ngrenë drejt qiellit. Dhe në to gjejmë një frymëzim të përjetshëm, një kujtesë se të ardhmen e ndërtojmë së bashku, të bashkuar në emrin e së përbashkëtës, të vendosur për të çuar përpara amanetin që na lidh me historinë dhe me njëri-tjetrin.
Duhet të ndiejmë krenari, jo të zhurmshme, jo të mbështjellë me arrogancë, por një krenari të thellë dhe të përulur, që buron nga guximi ynë i jashtëzakonshëm dhe nga përkrahja e miqve tanë të çmuar, që nuk na braktisën në çastet kur qielli i historisë dukej më i errët. Ëndrra jonë shekullore për liri u bë realitet, jo si një dhuratë e rastësishme, por si fryt i një lufte të gjatë dhe të mundimshme.
Liria jonë nuk erdhi lehtë. Ajo është e gdhendur në plagët e zemrave të një kombi dhe në shpirtin e pathyeshëm të atyre që u flijuan për të. Çdo hap drejt saj u pagua me sakrificë dhe dhimbje, por edhe me vendosmërinë për të mos u dorëzuar përballë padrejtësive dhe pengesave.
Ajo liri është më shumë se një fitore; është një testament i shpirtit tonë, i forcës që na mban të ngritur edhe në stuhitë më të egra. Është një kujtesë e përhershme e vendosmërisë sonë për të mbrojtur atë që është e shenjtë dhe për të mos u përkulur kurrë. Liria jonë është fryma që na bashkon dhe forca që na udhëheq drejt një të ardhmeje më të ndritur.
Kosova Republikë – ky emër i madh dhe i shenjtë, i lindur nga dhembja e thellë dhe sakrifica sublime, është fryti i bashkimit të zemrave tona dhe i përpjekjeve të pashtershme që sfiduan kohën dhe historinë. Ajo nuk është thjesht një pikë në hartën e botës, por një simbol i gjallë i shpresës, një dëshmi se liria nuk është dhuratë, por një fitore e çmuar që lind kur populli qëndron i bashkuar, si një trup i vetëm, përballë çdo pengese.
Kosova është toka që flet për fuqinë e shpirtit njerëzor, për durimin dhe qëndresën që triumfon mbi dhimbjen. Ajo është zëri i një kombi që, edhe në errësirën më të thellë, kurrë nuk e humbi dritën e shpresës. Dhe në këtë udhëtim të gjatë dhe të vështirë, miqtë që shtrinë dorën në çastin e duhur, u bënë pjesë e historisë sonë, dëshmitarë të guximit dhe besimit tonë.
Ky emër – Kosova Republikë – ishte më shumë se një fjalë; ishte një thirrje që ngrihet mbi kohën, një kujtesë se liria vjen nga bashkimi, nga përkushtimi dhe nga fuqia për të ëndërruar një të ardhme më të mirë, edhe kur çdo gjë tjetër duket e pamundur. Ajo është dhe do të mbetet simboli ynë, flamuri që valëvitet jo vetëm në qiell, por edhe në zemrat tona, përjetësisht.
Ne, bijtë e kësaj toke të shenjtë, kemi një detyrë që shkon përtej lavdisë së një fitoreje. Kemi një amanet për të mbajtur me nder dhe përgjegjësi, për ta ruajtur dhe forcuar këtë liri që nuk na erdhi lehtë. Është detyra jonë që Kosova jonë e lirë dhe e pavarur të mos mbetet një kujtim i largët në mendjet e brezave që do të vijnë, por të jetë një realitet i gjallë, i prekshëm dhe i përjetshëm.
Kosova nuk është thjesht një arritje historike; ajo është një thirrje që na fton çdo ditë të punojmë, të ndërtojmë, dhe ta mbushim këtë tokë me jetën e përkushtimit dhe dashurisë. Çdo gur që ngrihet, çdo rrugë që hapet, çdo zemër që rreh për këtë vend është një pjesë e historisë që ne po e shkruajmë së bashku.
Ne duhet të jetojmë çdo frymëmarrje me përkushtim ndaj atdheut, duke parë përtej vështirësive dhe duke ndjekur vizionin e një të ardhmeje ku liria jonë nuk është thjesht një e drejtë, por një mënyrë jetese. Sepse Kosova është më shumë se një emër në hartë; ajo është shpirti ynë i përbashkët, ëndrra jonë e përjetshme dhe toka ku duart tona ndërtojnë një të ardhme që pasqyron forcën dhe dashurinë e një kombi të bashkuar.
E rëndësishme është që çdo gjë që ndërtohet në këtë tokë, çdo gur që vendoset dhe çdo themel që ngrihet, është pjesë e shpirtit tonë të përbashkët. Ajo që lind mbi këtë dhe, qëndron mbi zemrat dhe duart që e kanë ëndërruar, mbi përkushtimin e atyre që kanë punuar për ta bërë këtë vend të fortë dhe të qëndrueshëm. Ky është fryti i një dashurie të thellë për atdheun, një dashuri që merr formë në çdo projekt, në çdo hap përpara.
Çdo hap që hedhim, sado i vogël të duket në pamje të parë, është një dëshmi e fuqisë sonë kolektive. Ai mbart në vete frymën e atyre që sakrifikuan gjithçka, që dhanë jetën e tyre për këtë tokë, dhe njëkohësisht, ai ruan shpresën e atyre që shohin një të ardhme të ndritur në dritën e këtij shteti të ri dhe të pavarur.
Në çdo themel të ri, në çdo gur të vendosur, ndiejmë zërin e së shkuarës që na kujton sakrificën dhe një thirrje të së ardhmes që na fton të ndërtojmë me mençuri dhe dashuri. Sepse kjo tokë është e jona, dhe gjithçka që ngrihet mbi të është një pjesë e shpirtit të kombit – një trashëgimi për brezat që do të vijnë, një shenjë e përjetshme e përkushtimit tonë ndaj atdheut.
Unë besoj, thellë në brendësinë e shpirtit tim besoj, se as kritikat, as dyshimet, nuk mund të zbehin dritën e asaj që po ndërtojmë. Kritikat mund të na shoqërojnë si hije të përkohshme, që kalojnë pa lënë gjurmë mbi qëllimin tonë të madh. Ato janë thjesht zëra të sfidave, jo të dështimit, dhe nuk kanë fuqinë të ndalin një vizion që buron nga zemra e një kombi të përkushtuar.
Ajo që ka vërtet rëndësi është që çdo hap që hedhim, çdo gur që vendosim, të shërbejë për të ndërtuar një të ardhme më të fortë dhe më të ndritur për Kosovën tonë. Çdo përpjekje duhet të jetë një hap më afër qëndrueshmërisë, një hap që fuqizon shtetin tonë – atë që u ngrit mbi mundin dhe gjakun e atyre që ëndërruan lirinë, dhe që mbart në vete premtimin e një të ardhmeje më të mirë.
Kosova jonë nuk është thjesht një projekt i së tashmes; ajo është amaneti i të shkuarës dhe shpresa e së ardhmes. Për çdo gur që vendosim sot, për çdo punë që realizojmë me përkushtim, ne shkruajmë një kapitull të ri në historinë e saj. Sepse kjo është forca e një kombi: të besojë, të punojë dhe të ndërtojë pa u ndalur, pavarësisht kritikave apo dyshimeve, duke ndjekur gjithnjë dritën e vizionit të saj.
Ky vend është më shumë se tokë dhe gurë; është një amanet i shenjtë, një trashëgimi e paprekshme që na lidh me rrënjët e lashta të së shkuarës dhe me horizontet plot shpresë të së ardhmes. Është kujtesa që rreh si një zemër e përbashkët, duke na kujtuar se kjo tokë nuk është vetëm e sotmes, por edhe e brezave që erdhën para nesh, që e deshën me gjithë fuqinë e shpirtit dhe e mbrojtën me flijim.
Ky vend është një thesar i përjetshëm, që u përket jo vetëm atyre që e jetojnë sot, por edhe atyre që do të vijnë – brezave që do ta trashëgojnë si një perlë të çmuar. Ajo që ndërtojmë sot është më shumë se një akt i thjeshtë i së tashmes; është një urë e fuqishme që lidh ëndrrat tona me të ardhmen, një testament që flet për dashurinë tonë të pashtershme për atdheun.
Çdo gur që vendosim, çdo rrugë që hapim, çdo fushë që mbjellim është një pjesë e kësaj dashurie të përbashkët. Është një premtim se kjo tokë do të qëndrojë gjithnjë si një strehë e sigurt për brezat që vijnë, një vend ku historia, sakrifica dhe shpresa bashkohen për të krijuar një të ardhme të ndritur. Ky amanet, ky atdhe, është pasqyra e shpirtit tonë dhe thirrja e përhershme për të ndërtuar një të ardhme që mbështetet mbi themelet e dashurisë dhe përkushtimit.
Toka jonë kërkon përkushtim të sinqertë, një përkushtim që nuk lind nga etja për lavdi personale, por nga ndjenja e thellë e dinjitetit që ajo bart në vete. Ajo na thërret jo për ta sunduar, por për ta dashur dhe për ta ruajtur me përulësi, ashtu si një prind që ruan me kujdes amanetin e fëmijës së tij, apo si një rojtar që vigjilon mbi një thesar të paçmuar.
Çdo gur që vendosim mbi këtë tokë, çdo fushë që mbjellim me shpresë, çdo hap që ndërmarrim drejt së ardhmes, është më shumë se një veprim. Është një pjesë e një amaneti të përbashkët, një akt dashurie dhe përgjegjësie që lidhet me çdo brez që ka kaluar dhe çdo brez që do të vijë.
Kjo tokë nuk është thjesht një hapësirë; ajo është kujtesa jonë, krenaria jonë dhe shpresa jonë. Çdo përpjekje për ta forcuar është një reflektim i dashurisë sonë për këtë atdhe dhe një dëshmi e përkushtimit për të ndërtuar një të ardhme që jeton në harmoni me trashëgiminë e së shkuarës. Toka jonë është më shumë se një vend; ajo është vetë shpirti ynë i përbashkët.
Kur të arrijë ai çast që populli ynë të shijojë frytet e mundit të tij, kur të hapë sytë dhe të sodisë një atdhe të fortë, të lulëzuar, e ndoshta edhe të përsosur si ëndrrat e brezave që sakrifikuan për të, do të kuptojmë se çdo hap i rënduar nga barra e kohës, çdo plagë e hapur nga padrejtësitë, ka pasur kuptim të thellë e të shenjtë.
E ardhmja nuk është një stinë që vjen vetvetiu, si një pranverë që e ndjek dimrin. Ajo ngrihet mbi themele të forta të ngritura me djersë, me besim, dhe me një dashuri të zjarrtë, një dashuri që s’e djeg, por e ndriçon këtë copëz toke që na mban rrënjët e shpirtit. Sepse atdheu nuk është thjesht toka, malet, apo detet që e rrethojnë, por është rrëfimi i një populli që ka zgjedhur të qëndrojë, të luftojë, të krijojë.
Në çdo fushë të mbjellë me mund, në çdo gur të lëvizur për të ngritur një shtëpi, në çdo fjalë të thënë me sinqeritet për të ardhmen, gjendet një premtim i madh: se sakrifica jonë nuk është e kotë, se hapat e mundimshëm të sotmes janë bazamenti i një shtegu që na çon drejt përjetësisë.
Dhe përjetësia jonë nuk është në të madhen, në pompozitetin e pushtetit apo në ngrehina prej mermeri, por në atë përkushtim të heshtur, në atë ndershmëri të thjeshtë, ku gjendet dashuria për të ndërtuar një të nesërme më të mirë për fëmijët tanë. Është ajo dashuri që na lidh si një zinxhir brezash, që na mban bashkë kur gjithçka tjetër duket e thyer.
Prandaj, sot, kur ka ardhur kjo ditë, kur atdheu nuk është thjesht një ëndërr, por një realitet i ndritshëm, tani jemi të vetëdijshëm se çdo pikë djerse, çdo shikim shprese, çdo dorë e zgjatur për të ndihmuar, ka qenë një hap drejt përmbushjes së shpirtit tonë kolektiv. Sepse në dashurinë tonë për këtë vend të vogël e të madh njëkohësisht, në përkushtimin tonë për të ruajtur e për ta forcuar, gjendet sekreti i pavdekësisë sonë.
Çdo rrugëtim i madh fillon me një hap të parë, të guximshëm dhe të vendosur. Dikush duhet të marrë iniciativën, të shtrijë dorën drejt një të ardhmeje që ende nuk shihet qartë. Një tjetër do ta marrë këtë fjalë të pashprehur, këtë mision të pambaruar, dhe do ta çojë më tej, për të ndërtuar një urë ndërmjet së sotmes dhe së nesërmes. Dhe në fund, dikush tjetër do ta mbyllë rrethin, duke përmbyllur ëndrrën e përbashkët që nisi si një shkëndijë e vogël, por që u bë zjarr që ngroh një popull të tërë.
Në këtë udhëtim, secili prej nesh është një pjesëz e pandashme e një mozaiku të madh. Secili ka një rol, një mision, një detyrë të shenjtë për ta çuar përpara. Por më e rëndësishmja është forca jonë e përbashkët – ajo ndjenjë që na mban të lidhur, edhe kur valët e vështirësive përplasen me fuqinë e një stuhie. Bashkimi ynë është fati ynë, dhe vetëm duke qëndruar të bashkuar mund t’i kapërcejmë urat e sfidave dhe t’i ndjekim ëndrrat që duken të paarritshme.
Sepse në fund, është atdheu që na thërret. Është toka e shenjtë që na mban rrënjët, ajo që na jep kuptim dhe përkatësi. Jashtë saj, gjithçka humbet dritën e vet, dhe kudo tjetër, jemi vetëm udhëtarë në një botë të huaj. Nuk ka tokë tjetër që mund të zëvendësojë këtë që na mban brenda përqafimit të saj; nuk ka një strehë tjetër që mund të na japë atë ndjenjë të ngrohtë, të thjeshtë dhe të thellë përkatësie që e ndjejmë vetëm këtu, ku toka flet me gjuhën e të parëve tanë.
Kjo tokë është shpirti ynë i përbashkët, kujtesa jonë e përjetshme, dhe çdo hap që hedhim drejt së ardhmes është një borxh i shlyer ndaj saj. Në të, gjejmë jo vetëm strehën tonë, por edhe përgjigjen e një pyetjeje që na ka ndjekur gjatë shekujve: ku e ka vendin zemra e një populli? Përgjigjja është e thjeshtë – aty ku dheu është i njomur me kujtime, me sakrifica, dhe me ëndrrat e brezave që besuan në të. Aty ku çdo frymëmarrje i përket tokës, dhe toka, në mënyrë magjike, i përket përjetësisë.
Ta duam Kosovën jo si një hijeshi të largët, një ëndërr të larguar që endet mes mjegullash të paqarta, por si një realitet të gjallë që kërkon kujdes, përkushtim dhe dashuri. Ajo nuk është një ide që vjen e shkon me kohën, as një kujtim që tretet në historinë e kaluar; ajo është toka ku hapim sytë çdo mëngjes, fryma që mbush mushkëritë tona, dhe qendra e shpresave tona të përbashkëta.
Dashuria për Kosovën nuk duhet të jetë thjesht fjalë në erë, por një akt i përditshëm. Duhet ta ndërtojmë me djersën e ballit dhe me ndershmërinë e shpirtit, duke i dhënë formë dhe jetë ëndrrave që brezat para nesh i ruajtën si amanet. Çdo rrugë e shtruar, çdo pemë e mbjellë, çdo fjalë e drejtë e thënë për të, është një gur i vendosur në themelet e saj të qëndrueshme. Kjo dashuri kërkon përulësi, sepse asnjë prej nesh nuk është më i madh se atdheu; ajo kërkon guxim, sepse çdo ditë bart sfidat e veta.
Le të bëjmë Kosovën të denjë për të tashmen, një tokë ku fëmijët tanë mund të rriten me dinjitet, dhe për të ardhmen, një vend që mbart me krenari barrën e historisë dhe ëndrrat e së nesërmes. Ajo meriton të jetë e fortë, e lirë dhe në paqe, një strehë ku zemrat mund të pushojnë nga lodhja e botës.
Në çdo hap që hedhim, në çdo punë që kryejmë, le të jetë Kosova e pranishme – jo si një detyrim, por si një dashuri e lindur me frymën e parë. Le të jetë atdheu yll udhërrëfyes në çdo lutje që del nga zemrat tona, një lutje për paqe, për liri dhe për drejtësi. Sepse vetëm duke dashur, duke ndërtuar dhe duke ruajtur Kosovën çdo ditë, mund të sigurojmë që ajo të mbetet jo vetëm një tokë e trashëguar, por një trashëgimi që ia lëmë përjetësisë.
E ardhmja jonë, si një fill i artë, është thurur pazgjidhshmërisht me këtë tokë që na mban rrënjët dhe frymën, këtë tokë që e quajmë Kosovë. Ajo është më shumë se dheu i mbjellë me kujtime; është historia jonë e gjallë, shkruar me dritën dhe hijet e përpjekjeve që kanë kaluar brezat për të fituar atë që sot e quajmë LIRI. Kjo liri, e ardhur si fryt i mundimeve dhe sakrificave të pamata, nuk është vetëm një dhuratë e çmuar, por edhe një amanet që duhet ta ruajmë dhe ta ushqejmë për ata që do të vijnë pas nesh.
Dhe mbi të gjitha, në zemrën e kësaj lirie, pulson paqja. Paqja – ajo flakë e shenjtë që na mban të bashkuar dhe na udhëheq përmes errësirës së sfidave. Është si një dritë që nuk fiket kurrë, por kërkon kujdesin tonë të përditshëm, siç kërkon një flakë frymën e lehtë që e mbron nga era. Paqja është shpirti i së ardhmes sonë, themeli ku ndërtojmë një botë që reflekton shpresat dhe ëndrrat e një populli që ka jetuar mes stuhive, por ka mbijetuar gjithmonë.
Vetëm duke jetuar në paqe dhe duke çmuar lirinë tonë, mund të ngrihemi mbi plagët e së kaluarës dhe të ndërtojmë një të ardhme të ndritshme. Është një e ardhme që i takon të gjithëve – një kopsht ku fëmijët tanë mund të luajnë të lirë, ku ëndrrat mund të marrin krahë, dhe ku çdo frymëmarrje të ndihet si një premtim për më mirë.
Le të kujtojmë se kjo tokë është kujtesa jonë, dhe çdo hap që hedhim mbi të, është një hap drejt përmbushjes së një vizioni më të madh. Një vizion ku Kosova është jo thjesht një vend në hartë, por një shtëpi e ndërtuar mbi themelet e shpresës, guximit dhe dashurisë së pakushtëzuar. Në këtë dashuri për atdheun gjendet premtimi i përjetësisë sonë.
