Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Dueli i futbollit i 14 tetorit 2014, i zhvilluar në Beograd mes Kombëtares shqiptare dhe asaj serbe, edhe njëherë nxori në sipërfaqe jo vetëm armiqësinë 13 shekullore shqiptare serbe, por edhe vazhdimin e agonisë së nacional-fashizmit serb, i cili kurrsesi nuk po heq shpirt, edhe pse është plagosu rëndë, edhe pse ka humbur terren, edhe pse është rrudhur, edhe pse është katandisur si mos më keq mes Lindjes gjenetike dhe Perëndimit joshës. Edhe kësaj radhe, ky lloj fashizmi primitiv me thirrje për vrasjen dhe zhdukjen kolektive të shqiptarëve, gjeti shprehje te shumica serbe, te ajo shumicë, e cila në vitin 1998 i kishte dhënë besimin fizik e shpirtëror politikës vrastare e kriminale të Milosheviqit, duke e votuar me 92 për qind. Vetëm 8 për qind e pjesëmarrësve të Referendumit, ishin shprehur kundër Milosheviqit, i cili duke marrë besimin kolektiv të sojit të tij, iu kishte vërsulur shqiptarëve për t’ i dëbuar nga trojet e veta dhe për t’i zhbërë fizikisht, ashtu sikur po kërkojnë aktualisht, jo do huliganë serbë, jo do grupe tifozësh, por vetë drejtuesit e këtij kombi, i cili kurrsesi nuk po pajtohet me rrudhje territoresh, dikur të pushtuara, dhe me vdekjen e bardhë e cila e ka kapluar, sepse duket se as Zoti, madje as Zoti i tyre nuk po lejon që kjo racë të rritet e të ngihet.
Në Serbi, bazuar në statistikat zyrtare të regjistrimit të popullatës, hetohet se pjesëtarët e këtij kombi po zhduken dalëngadalë, sipas një ligji biologjik, qoftë hyjnor apo tokësor. Mbase edhe këtu duhet kërkuar një segment të frustrimit fashist serb dhe të egërsisë së tyre ataviste.
Edhe pse Serbia e sotme po karakterizohet me një erozion të thellë të vlerave njerëzore, morale e fetare, edhe pse politika e saj luftënxitëse është ndëshkuar nga fuqia më e madhe e botës, nga Aleanca Veriatlantike në pranverë të vitit 1999, edhe pse ky komb i ka përgjakur të gjitha kombet fqinje dhe ka mbijetuar duke qenë në rolin e xhandarit të Evropës, me përkrahjen e saj dhe të “nënës Rusi”, këta nuk kanë marrë asnjë mësim meritor nga pësimet, por po vazhdojnë t’i mbeten besnikë, idesë së pokerit serb, “Sve ili nista”, Të gjitha, ose asgjë!
Serbia e sotme po rrudhet drejt Pashallëkut të dikurshëm të Beogradit, të cilin për disa qindra vjet e kanë administruar pashallarët shqiptaro-turq. Ajo do të rrudhet edhe më tej pasi të ndahen dhe të pavarësohen, Vojvodina, Sanxhaku e Timoku. Kemi të bëjmë me një proces sa historik aq edhe demografik, një proces që akordon me ligjet e jetës së çdo populli e çdo qenie. Andaj kemi aq të shprehur ulërimën fashiste serbe, për t i vrarë shqiptarët dhe të gjithë jo serbët. Histeria dhe hallakatja e këtij populli nuk ka si të mos na kujtojë mësimet e Biblës për Sodomën e Gomorën.
Serbia në vazhdimësi ka ngulfatur zërat e arsyes nga gjiri i vet. Ajo nuk e kujton dot Ilarion Ruvarasin, nuk ka mësuar asgjë nga satira dhe gjuha shpatë e Radoje Domanoviqit, nuk i kujton dot, Dimitrije Tucoviqin, Kosta Novakoviqin, nuk e honeps dot Çedomir Jovanoviqin as Nenad Çanakun dhe të tjerët që mendojnë si këta. Edhe sot gjallon me zorrë nëpër këmbë ajo pakica numerike serbe, e cila në vazhdimësi ka qenë e ngulfatur dhe nuk ka arritur asnjëherë ta bind shumicën, për paqe me fqinjët, mirëkuptim, koekzistencë dhe respekt reciprok.
Bastardët, në maratonën e tyre të turpit për të fundit herë mbrojnë Serbinë dhe Beogradin
Nuk është për t’ u habitur me Serbinë as me zezonat e ndeshtrashat e saj. Si çdo popull pushtues i mësuar të rrojë mbi kurriz të popujve të tjerë, serbët nuk po arrijnë të mësohen që të vetëqeverisen dhe të jetojnë vetëm me punën dhe djersën e tyre. Ata, për afër një shekull kanë qenë mësuar të jetojnë duke i sunduar të tjerët, duke jetuar mbi supet, djersën dhe gjakun e tyre.
Ndjenja e humbjes së dominimit të dikurshëm në tërë Jugosllavinë, doemos se po u kthehet si bumerang, meqë nuk është më Serbosllavia që dikur shtrihej nga Sllovenia deri në Gjevgjeli, nuk ka mbetur asgjë më kënga më e preferuar serbe, “luaj vallen rrotullo, prej Vienës në Stamboll. ( Igraj kolo okolo, od Beça do Stambola). Sado të dhembshme qofshin këto humbje për fashistët e sodomistët serbë kjo nuk na habit, meqë kemi të bëjmë me një popull anakronik, ( gjithsesi me një shumicë anakronike ) që po lufton për ta kthyer me çdo kusht të kaluarën, mesjetën dhe mitet, me të cilat janë ushqyer dhe ushqehen ashtu si shtrigat me shpirtrat e tyre të shpifur.
Serbisë po ia qajnë hallin jo vetëm serbët e agraisur, por edhe mbetjet e jashtëqitjet e saj në disa nga meset tona, në Kosovë dhe në Shqipëri.
Serbisë po ia qajnë hallin bastardët tanë, shqipfolësit tanë, ish dhe tani kumbarët e tyre, gjaku i përzier që nuk bëhet ujë, nostalgjia e kohës së bashkimit e vëllazërimit, nostalgjia për kohën kur baballarët, vëllezërit, nënat e motrat e tyre janë shpërblyer nga Beogradi, madje edhe me poste të larta, duke i ndërsyer kundër vëllezërve të tyre të gjakut e të gjuhës, kundër shqiptarëve nacionalistë e irredentistë, kundër të gjithë atyre shqiptarëve të cilët pikë referimi për identitetin dhe angazhimin e tyre jetësor e kombëtar kishin dhe kanë Tiranën dhe jo Beogradin, të cilët me sakrificën e tyre të përditshme, me gjakun e tyre të derdhur rrëke arritën të çlirojnë vendin nga barbaria gati njëshekullore serbe.
Këta nuk ia dinë hiret lirisë, sepse janë derra të mbetur nga ajo fara e egër e Serbisë.
Këta janë si dosat e gicat, të cilëve edhe po t’i u hedhesh para margaritarët, ata i përlajnë me turi sikur të ishin jashtëqitjet e tyre. Këta janë derrat që po bërlykën duke e mbrojtur Serbinë, po përjargën duke u munduar të na bindin në mendësinë e tyre bastarde. Këto gjirize ende po kutërbojnë falë disa medieve, në të cilat po shprehen, po ushqehen dhe po mbijetojnë pikërisht duke thithur, po në ato gjirize të së kaluarës së zezë të kohës së robërisë.
I dimë cilët janë. Pak janë, të mjerë e të ndërkryer janë, hiqa e kërkusha janë, bijë e nipa bastardësh janë, por dikush ende po i ushqen, po i mbanë, dikush që i ka thellë rrënjët në Beograd dhe në Athinë. Por, edhe këto rrënjë kanë filluar të thahen, sepse janë të egra, nuk janë autoktone, ato nuk i duron as toka jonë e përgjakur prej tyre nëpër shekuj.
Bastardët nga mesi ynë për të fundit herë po mbrojnë Serbinë dhe Beogradin. Maratona e tyre e turpit, për ta mbrojtur fashizmin e egër dhe të frustruar serb, nuk i ngjall dot hijet e zeza të së kaluarës, sepse ato përgjithmonë kanë perënduar.
