Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Emërimi i kryetarit të LDK-së, Isa Mustafa, në postin e kryeministrit të Kosovës, pikërisht në kohën kur vendi do të përballet me presionin më të madh ndërkombëtar, lidhur me themelimin e Gjykatës Speciale dhe demonizimin përfundimtar e UÇK-së, është një ogur i keq për të gjitha forcat liridashëse të vendit. Por ky fakt nuk i ka habitur çlirimtarët e vërtetë të Kosovës, ata që kapitalin e tyre kombëtar nuk e kanë kapitalizuar në pasurim dhe favore, por i kanë mbetur besnikë lirisë dhe pavarësisë së vendit. Ata e dinë mirë se Isa Mustafa është emëruar në postin e krye-qeveritarit, jo se ka dashur, apo sepse do Hashim Thaçi, jo sepse e do shumica shqiptare e Kosovës, madje as një pjesë e fortë e LDK-së, por sepse për këtë koalicion qeveritar ka vendosur zonja Xhejkobson, ambasadori, Klif dhe “miqtë e partnerët tanë”, të cilët na kanë ndihmuar të çlirohemi dhe tani ata vetë vendosin për fatin dhe ardhmërinë tonë, qoftë me preferenca edhe për rikthim gradual nën Serbi.
Nuk thuhet kot se në politikë, vetëm armiqtë janë të vërtetë, miqtë jo!
Po kështu ky koalicion ka pasur edhe mbështetjen dhe aprovimin e Qeverisë së Serbisë, sepse serbët pajtohen dhe mund të bashkë-qeverisin në Kosovë vetëm me një ish-zyrtar, i cili dikur në rininë e tij ka qenë shërbëtor tejet i devotshëm i regjimit komunist-titist. Serbët kanë pranuar të marrin pjesë në Qeveri dhe në të gjitha institucionet e vendit, pasi Qeveria e Kosovës, “është pastruar” nga ministrat me prejardhje nga UÇK-ja, pasi në krye të ish-UÇK-TMK-FSK-së nuk do të jetë më komandanti i saj, Agim Çeku dhe asnjë ministër tjetër, çlirimtar i vendit, por do të jetë cili do qoftë një emër nga LKJ-LDK-ja, gjithnjë paqësore dhe e moderuar dhe gjithnjë e gatshme për të bashkëpunuar me Beogradin, ashtu sikur ka bashkëpunuar klasa pacifiste shqiptare prej vitit 1912 e deri sot.
Nuk janë vetëm tmerret dhe shprehja e zemërimit të arsyeshëm të profesor Rexhep Qoses lidhur me zgjedhjen e Isa Mustafës në krye të Qeverisë së Kosovës, por një zemërim dhe tmerr i tillë i ka përshkuar të gjithë liridashësit e vërtetë, të cilët veten e tyre e identifikojnë me veprat e legjendarit Adem Jashari dhe me gjakun e derdhur për liri.
Besnikët e lirisë së Kosovës, asnjëherë deri tani nuk janë pajtuar me pazaret e liga politike, në dëm të luftës dhe të vendit, qoftë edhe të disa personave të UÇK-së, të cilët në çdo tubim a fjalim thirren në emër të Legjendarit dhe të luftës së shenjtë çlirimtare, edhe atëherë kur e djallosin fare edhe atëherë kur bashkëpunojnë me dreqin e të birin, vetëm për të mos e lëshuar pushtetin, që sjellë sa e sa përfitime, për ata vetë dhe për shumë breza pasardhës të tyre.
Qysh prej mbarimit të luftës së UÇK-së e deri tani, nga vitit në vit, klasa durimtare pacifiste me prejardhje nga LKJ-LDK-ja nuk ka lënë gur pa lëvizur kundër luftës së UÇK-së. Kjo klasë ka hartuar edhe dosjet e para kundër UÇK-së,( pa të dhëna relevante e të dëshmuara, por me akuza të imagjinuara dhe të instruktuara), të cilat ia ka ofruar UNIMK-ut, Tribunalit të Hagës dhe të gjitha shërbimeve të huaja. Këtë angazhim dhe këtë aktivitet kundër UÇK-së e kanë mbështetur të gjithë zyrtarët e huaj pa asnjë dallim. Mjerisht, në vazhdimësi e ka mbështetur dhe e mbështet edhe Tirana zyrtare, meqë angazhimi i Tiranës zyrtare nuk ka të bëjë me kombin, bashkimin, perspektivën e shqiptarëve, por ka të bëjë me përfitimet që sjellë pushteti për ata vetë dhe për klanet e nën-klanet e tyre të profiterisë ekonomike e financiare.
Në një gjendje të tillë të katandisje, është krejt normale të shprehet pakënaqësia, madje edhe zemërimi e pse jo edhe urrejtja, pse jo edhe “lufta” për ta ndryshuar gjendjen dhe për ta vënë në binarë të drejt interesin tonë kombëtar dhe jo interesin e një shteti, i cili jo vetëm nuk na njeh por kërcënon se sërish do të na shtyp e do të na zhbëjë.
Profesor Qoses, me të drejtë i vjen keq që po hesht ish-UÇK-ja, po heshtin veprimtarët e dalluar të çështjes kombëtare, po heshtin ish-të burgosurit e të përndjekurit, po heshtin veteranët e invalidët. Ka apo nuk ka të drejtë profesori i nderuar, në këtë segment këtë le ta gjykojë secili, sipas bindjes dhe vlerësimit të tij.
Natyrisht se ngritja e zërit kundër këtyre padrejtësive dhe kundër kësaj katrahure, e cila po zotëron në vend, është vetëm njëra anë e medaljes.
Nuk mjafton vetëm ngritja e zërit kundër këtyre pazareve të mbrapshta, me të cilat po degradohet edhe pavarësia e vendit.
Nuk mjafton vetëm konstatimi se ku na kanë katandisur të huajt dhe tanët, nuk mjaftojnë as ankimet e lutjet e familjarëve të dëshmorëve për t’i regjistruar në fakultetet e Universitetit të Prishtinës, bijtë e bijat e tyre, sipas një marrëveshjeje paraprake disavjeçare, nuk mjafton as pritja për ndonjë shpërblim material të invalidëve e veteranëve, tani nga Qeveria e Isa Mustafës, nuk mjaftojnë fjalët, protestat verbale, ashtu sikur nuk kanë mjaftuar as në kohën e delirit pacifist të Ibrahim Rugovës, sikur nuk kanë mjaftuar kurrë. Megjithatë njerëz jemi dhe nuk bëhet nami kur reagojmë, madje as kur reagojmë ashpër, sepse me ankime e protesta të tilla zbrazim paksa valvulet e zemërimit dhe presim çka do të ndodh, pasi të qetësohet paksa situata e rëndë dhe e nderë.
Çka duhet të bëjmë?
Pas çdo konstatimi të drejtë, pas çdo analize të mirëfilltë, gjithnjë shtrohet pyetja, çka duhet të bëjmë? Të pajtohemi me këto konstatime dhe të vajtojmë, apo të bëhemi tok për ta ndërruar gjendjen në të mirën tonë, në të mirën e kombit e të shumicës, e cila nuk ia ka dhënë besimin kësaj klase politike. Vetëm 40-45 për qind e shqiptarëve të Kosovës kanë marrë pjesë në zgjedhjet e fundit. I tillë ka qenë indiferentizmi popullor në të gjitha zgjedhjet e deritanishme, dhe i tillë do të mbetet derisa shumica të bindet përfundimisht se nuk shkon më tej, se pushteti i pakicës diskriminon, jo vetëm shumicën që nuk merr pjesë në zgjedhje, por edhe shumicën që merr pjesë, por prapë mbetet në bisht të qeveritarëve.
Në situata të tilla të kaosit dhe gjendjes së rrezikshme, në shtetet me demokraci të mirëfilltë, është opozita ajo e cila do të duhej, jo vetëm të ngrehë zërin, por edhe t’i mobilizojë qytetarët, për të mos lejuar degradimin e shoqërisë, në rastin tonë degradimin e pavarësisë së shpallur të Kosovës. Pavarësia është degraduar me fatin se Beogradi zyrtar përcakton në një masë formimin e Qeverisë së Kosovës, largon nga lista të gjithë ministrat me prejardhje të UÇK-së dhe për 5 për qind të numrit të serbëve në Kosovë, merr në përfaqësim afër një të tretën në Qeverinë e Kosovës.
Nëse me këtë ndërhyrje, krejtësisht të tejdukshme, arbitrare dhe mujshare nuk është cenuar pavarësia e vendit, atëherë me çfarë ndërhyrje të tjera mund të cenohet në të ardhmen?
Opozita ka pësuar edhe goditjen më të keqe që ka mundur ta ketë në këto rrethana
Partitë e mbetura në opozitë, Vetëvendosja, AAK-ja dhe Nisma kanë pësuar goditjen më të keqe të mundshme, sepse edhe këta i kishin varur shpresat te Isa Mustafa, me të cilin në krye, për 6 muaj rresht u munduan të konsolidohen dhe të unifikohen, por në një moment, u zhgënjyen keq në moralin politik, komunist, të Isa Mustafës.
Kush ia kishte falur besimin këtij politikani? Jakup Krasniqi, Ramush Haradinaj, Fatmir Limaj, çuditërisht edhe Albin Kurti, politikani më pak i gabuar në Kosovë, duke përjashtuar këtë radhë, por jo aq fatale për Vetëvendosjen, meqë qoftë si Lëvizje, qoftë si parti politike, vetëm opozita i ka hije, sepse kjo parti vërtet e kupton dhe e zhvillon për mrekulli rolin e opozitës.
Opozita dështoi në koalicionin pas zgjedhor. Dështoi sepse besimin ia dha një lideri, prejardhjen ideo-politike të së cilit e dinte mjaft mirë.
Si mund t’i kenë besuar Jakup Krasniqi, Albin Kurti, Fatimir Limaj e Ramush Haradinaj, Isa Mustafës?
Për çka i besuan aq fortë LDK-së, për Kosovën apo për ta marrë Qeverinë-qeverisjen?
Pse ishte më i keq Hashim Thaçi se Isa Mustafa dhe a mund të bëhet fare krahasim mes “meritave” për çlirimin e vendit të këtyre dy personaliteteve?
Katër liderët e opozitës i kishte bashkuar vetëm një qëllim, rrëzimi i Thaçit. Ky segment i kishte bashkuar, apo i kishte verbuar, ashtu sikur verbërohet strinca kur brenda kurthit sheh kokrrën e melit, e jo kurthin.
Këta përmes Isa Mustafës, donin t’ i realizonin qëllimet e tyre për veshje me pushtet dhe nuk iu shkonte mendja se Isa Mustafa u kishte ngehur kurth, në radhë të parë për t’ i komprometuar e pastaj për t’ i përplasur.
Pse sot nuk u pëlqen atyre Isa Mustafa në postin e kryeministrit, e dje u pëlqente si kryekuvendar dhe kryetar i ardhshëm i Kosovës?
Isa Mustafa ishte i pranueshëm për ta vetëm që ta kapnin pushtetin përmes tij.
A thua ishin aq naivë dhe vërtetë mendonin se një politikan i rryer dhe i katapultuar në sa e sa qeveri, si Isa Mustafa, qofshin qeveri marionete e pas marionete, të mos përfillte interesin e partisë së vet, por ta zëmë të AAK-së apo partive të tjera?
Koalicioni PDK-LDK, dikur është dukur si koalicion i panatyrshëm dhe i papërgjegjshëm, por sot është koalicion krejt i natyrshëm, meqë në PDK ka mbetur në shumicë, (pas shoshitjes së fundit), ish anëtarësia e LDK-së së dikurshme. Ajo që ishte me origjinë nga UÇK-ja, nuk është më pjesë e Qeverisë, me ndonjë përjashtim që nuk meriton të përmendet. Nuk duhet harruar fakti se në LDK i kanë rrënjët partiake ideologjike e politike shumë parti të mëdha e të vogla, madje edhe të opozitës, pa përjashtim. Andaj mos e bëni haram LDK-në, partinë e dikurshme mëmë, e cila sa herë që vendi ka pasur dhe do të ketë nevojë të kthehet nga Beogradi, qoftë me apo pa presion nga të huajt, nuk kemi alternativë tjetër, pos LDK-së, deshëm apo nuk deshëm.
Edhe në kohën kur Kosova po digjej në zjarr e barot, në pranverë të vitit 1999, kur regjimi fashist i Beogradit kishte dëbuar dhunshëm qindra mijëra shqiptarë nga Kosova, dhe vriste e masakronte me qindra brenda ditës, kryetari ‘historik” i kësaj partie, Ibrahim Rugova kishte vajtur në Beograd, ishte ulur gju më gju me xhelatin Milosheviq, dhe i kërkonte NATO-s t’ia ndërpriste bombardimet, Sodomës-Serbi. Mbase ai e bëri nga zori, por as Isa Mustafa nuk e bëri nga qejfi koalicionin me PDK-në. Madje këtë koalicion nuk e mbështetën shumë zyrtarë të kësaj partie, të cilët vazhdojnë me kryeneçësi ta akuzojnë për tradhti të interesave të partisë.
Nga do ta analizojmë rrjedhën aktuale politike, nga cilido kënd i vështrimit, i pajtimit apo mospajtimit, është krejt e sigurt se ende jemi të varur nga të huajt, se jemi shumë të përçarë nëpër grupe klane e parti, se jemi shumë larg emancipimit kombëtar, për ta ruajtur në radhë të parë interesin e kombit, se jemi në rrugë të humbin në këtë paqe të brishtë, atë që kemi fituar me gjakun e derdhur rrëke nën robërinë gati një-shekullore nën Serbi.
Rrugëdaljen nga kjo gjendje nuk e kanë në program partitë politike të Kosovës.
Rrugëdalja ndodhet e projektuar në amanetin dhe shembullin e legjendarit Adem Jashari.
“Bacë nuk është kryer”, ende kemi shumë punë për të bërë…
