Kurdisja e “bombës” nga “stupcat” është paramenduar mirë për të qenë në shërbim të hetimeve që po bëjnë në terren inspektorët e EULEX-it dhe të Gjykatës Ndërkombëtare kundër UÇK-së.
Është për t’u habitur sesi një pjesë e manipuluar, e paarsimuar apo e keq arsimuar e opinionit, jo vetëm nuk dënon fushatën e egër kundër UÇK-së, por merr në mbrojtje sharësit dhe denigruesit më bastardë të luftës sonë çlirimtare, merr në mbrojtje tarafin e bijve të ambasadorëve të Titos, të cilët vetëm dy muaj pas luftës, UÇK-në e shpallën jo vetëm terroriste, sikur e kishte shpallur dhe e trajton edhe sot Serbia e këlyshët e saj në Kosovë e më gjerë, por edhe fashiste.
Nuk kam dëgjuar as kam lexuar që ndonjë analist serb ta ketë quajtur UÇK-në organizatë fashiste. Mbase ndokush edhe ka dëgjuar, apo ka lexuar. Të gjithë në Kosovë e dinë se magnati jugo-medial, Veton Surroi, pas atij shkrimi, mori pozita të larta në të ashtuquajturën, politikë bërje të Kosovës, nën UNMIK-un. Ishte ndër më të preferuarit e ndërkombëtarëve, por edhe i pranuar si “kokë” nga po thuajse të gjithë krerët e luftës së UÇK-së, (për veç Bacë Adem Demaçit), të cilët kishin pranuar që në Konferencën e Rambujesë, Veton Surroi të barazohej me Hashim Thaçin e Ibrahim Rugovën.
Surroi, i cili gjatë tërë kohës së luftës kishte qëndruar në Prishtinë, në mbrojtje të fortë nga forcat e policisë së Milosheviqit, vetëm dy muaj pas luftës, i mprehu “brinat” dhe iu vërsul UÇK-së duke e etiketuar si fashiste, terroriste, hakmarrëse etj.
Vetëm një reagim publik pati atëbotë kundër shkrimit të Surroit dhe pasoi me shkarkimin nga posti të drejtorit të Kosovapressit, që kishte botuar reagimin, edhe pse atë e kishte shkruar një gazetar i Radios-Kosova e Lirë, e cila për dallim nga Kosovapressi nuk u mor në përkujdesje institucionale as nga Qeveria e Përkohshme e Kosovës, as nga PDK-ja.
Ishte fat i madh për vendin që Surroin nuk e qasi asnjë nga ambasadorët e Amerikës, të cilët me të drejtë konsideronin se ai përfaqësonte klasën politike serbe e sllave, që kishte nxjerrë në sipërfaqe, monstrumin Milosheviq. Ishte ambasadori Kristofer Dell i cili zbuloi publikisht se deri ku kishte shkuar servilosja e Surroit për një post qeveritar nga Hashim Thaçi.
Por, Surroi me të vetët, pavarësisht refuzimit amerikan u mbështetën nga UNMIK-u, ku ndikimin më të madh e kishte Franca dhe Italia, dy shtetet mike të Serbisë, të cilat kishin pranuar nga zori ta bombardonin Serbinë e Milosheviqit, në kuadër të NATO-s.
Nën krahun e Surroit ishin rreshtuar mbetjet e regjimit serb në Kosovë, gazetarët e kohës së bashkim vëllazërimit, bijtë e bijat e inspektorëve të UDB-së, të ish-prokurorëve, ish gjykatësve dhe tërë klasës vasale 50-vjeçare të jugo-shqipfolësve.
“Stupacat” nuk janë krijuar rastësisht as financohen rastësisht, nga taksapaguesit e Kosovës. Nuk financohen për art dhe emancipim human apo kombëtar, por të radhë të parë për diskreditim, për përdhosje të vlerave kombëtare, për ta manipuluar një palët të shikuesve syleshë, madje edhe ndonjë komandant ‘kaleshan”, i cili pretendon se e kupton artin dhe arsyeton përbuzjen, fyerjen, denigrimin dhe përdhosjen e UÇK-së.
Humori e satira e këtij stafi të prostitutave “artistike” pretendon të krijojë art, me elemente të jashtme, me hingërizje, shtrembërim goje, mimikë e gjestikulime, me hapje sysh e batuta vullgare, me fjalor rrugësh, me përpjekje për ta paraqitur atë që ata e konsiderojnë realitet të turmës, të vullgut e të nopranisë.
Kreatorët e stupcave, kanë gjetur shesh dhe bëjnë peshqesh. Ata tashmë e kanë kuptuar se “Stupcat e vërtetë UÇK-së” kanë mbetur në lapidarë përjetësie, se bashkëluftëtarët e tyre të vërtetë të idealit kanë mbetur rrugëve, se hipokritët dhe ata që gjatë tërë kohës së luftës kishin fjetur nëpër hotele në Tiranë dhe në kryeqytete të Evropës bashkëpunojnë me rodin dhe sojin e stupcave. Kjo është arsyeja pse na godasin me stupca bijtë e bijat e shkinave, (jo në kuptimin natyral të fjalës) sepse në luftën e UÇK-së ka pasur bijë biologjikë të serbeve që kanë luftuar dhe kanë qëndruar e kanë luftuar trimërisht kundër kriminelëve të Milosheviqit.
“Stupcat” megjithatë kanë goditur rrastë. Të shohim a ka mbetur kund ndonjë stupcak nga mesi i atyre dhjetëra mijëra veteranëve e veteranucëve, që përditë kërcënohen se kurrë nuk do të lejojnë të fyhet UÇK-ja dhe vlerat e luftës sonë çlirimtare e fitimtare.
Çibriti i lagur vlen për bërllog po jo për shkëndija, andaj stupcat na sillen vërdallë, si dikur e në një kohë kur mjaftonin dy policë të Sllobës për t’ i rrahur shqiptarët e tërë një fshati, apo për ta shpërndarë një manifestim me dhjetëra mijëra manifestues që kërkonin lirinë me dy gishta përpjetë.