Unë jam ai i dënuari ai burgosuri, ai trimi ai i plagosuri për liri që një jetë të t ë r ë isha në luftë e beteja Unë jam ai bandilli ai shkruesi i trakteve ai ilegalisti i shkathët ai që i mbaja parullat “ Kosova Republikë ” Unë jam ai profesori ai i bukuri i rrugëve ai poeti i trazimeve që me studentët trima i ramë grusht armikut; Unë jam ai i dënuari ai i bukuri i UÇK-së ai piktori i emblemës një i dashuruar i lirisë Fjala e Adem Jasharit, Kosovës – Liri, kujtoj se ende jam gjallë!.. vuajtja kudo është zemëruar të mbjellat kudo na thërrasin që t´i dalim vet zot këtij vendi Adem, më pagëzuan prindërit Jam lindë në ditën e flamurit Kosovë e Shqipëri i kam atdhé duart e tyre i thyejnë prangat Kosovë,bjeri, bjeri atij që vret Kosovë, qëllo nga vjen plumbi përrojet shtyhen të bëjnë lumë gruri e di, do të pyes për mua i thuani, është i zënë në valle!.. P O P U L L I Me ajrin e bardhë të fushave me ajrin e bardhë të maleve me ajrin e të gjitha dritareve shqiptarët do të bashkohen për aq sa ndarja na ka ndarë Shqipëtarë të të gjitha trojeve merrni frymë zjarrit që ndizet historia shkruhet me të bëra që nga e hëna në të djelen, që nga mëngjesi, deri natën vonë Shqipëri, e gjithë shqiptarve s´ka nevojë të lutem me fjalë afrohu më pranë tokave tua tokave që fqinjët ty t´i morën bëhu bashkë me Kosovën bëhu bashkë me Iliridën bëhu bashkë me Çamërinë për aq sa ndarja na ka ndarë Dortmund, 2015 Rrustem Geci: LULET E MOLLËS p o e m ë Flake mërzinë mollë e Shkupit Kjo poemë e tokës për mollën Shkup jam prej 13 mijë vjetësh Jam e vetëlindur, mollë e Ohrit Shkup jam prej 13 mijë vjetësh Mollë e kuqe, mollë e Vardarit jam Shkup prej 13 mijë vjetësh Nbahu mollë e anës Vardarit Zgjohu Shkup, qytet i diellit ma bën të ardhmen ta dua Këngët tona i kemi bashkuar Rrustem Geci – Dortmund, poemë nga libri, “Trojet e mia”
flake mërzinë mollë e Vardarit
shqipja ty kurrë s´të lë vetëm
që erërat gjëmshëm të godasin
që qan e vetme anës Vardarit
nuk do që stuhitë ta kërcënojnë
me thyrje degësh dhe me tharje
lindur jam si krejt shqiptarët
rritur jam si krejt shqiptarët
jam në tokën e lavdisë së madhe
jam e vetëlindur mollë e Manastirit
Jam e vetëlindur mollë e Tetovës
jam motra e madhe e Dardanisë
Shkup, me gjysh dhe babagjysh
Në këtë tokë të gjithmonshme
jam e pushtuara e Shqipërisë
një vaj të lumit tek t´i e dëgjoj
një vaj fëmiu tash të rrahur, dhe
zhurmë armiqësh me arkmort
Shkup shqiptar i Alfabetit
Shkup shqiptar i shqiptarisë
Shkup shqiptar i historisë
Mollë e kuqe e anës Vardarit
jam Shkup shqiptar i paliri
i kërkon rrënja, flakës në degë
bora në male nuk di të plaket
po uji i Vardarit do rrjedhë i ri
Shkup i Ilirisë, Shkup i flamurit
Shkup i së ardhmes së bardhë
zgjohu populli im në 5 shtete
ne duam një vetëpërmbushje
lulet e mollës të marrin shëndet!..
të sotmës i mungojnë disa krahina
Molla e Kuqe ende është plagë
Në Çamëri këngët po bashkohen
krijim, nxitje për gjithsecilin njeri
kremtim të emocioneve të bardha
gjeografi ku merr frymë kombi
tërësinë e gjuhës dhe shkronjave
jam rritur në djep të vetëtimave
ku secila ditë e krijon një këngë
me prushin tim unë ty të këndoj
poezitë që dje u kthyen nga lufta
nuk më dukën dhe aq të lumtura
kraharor vullkani i atdheut tim
në disa pjesë të Ilirisë së djeshme
gjethi i mollës po bie si një i rënë
Rrustem Geci: TREPÇA ILIRIANE – poezi nga libri “Heroika”
Në Trepçë është palca Shqiptarëve
qenia që të adhmen ma përcakton
le të çmenden të gjitha babëzitë
Trepça Iliriane mua s´më mohon
Në të dielat e arit dhe t´ argjendit
në të hënat e shiut dhe metaleve
u vetëlindën plumbi, zinku, dhe ari
dhe kristalet e florinjta të Trepçës
Hapini ballinat e faqeve të tokës
të shihni feldspathet, manganin
në të reshurat…midis vullkaneve
u vetëlindën Trepça, dhe Opali
Qahen thëngjillet, floriret e tokës
qahen humuset, molibdeni blu
me gjunj të natës po m´i bien tokës
qahen pemët për degët kërcu
Fol gjuhë e lashtë e kësaj toke
Trepça e Kosovës prindin e di
Në Trepçë Kosova ka një emër
Mëmë e baba ia quajnë, Shqipëri!