Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Regjimi i Vuçiqit mbështet dhe promovon kriminelët e luftës dhe u jep të gjitha nderimet atyre që kthehen nga vuajtja e dënimit, si anëtarë të merituar të shoqërisë dhe idhuj për t’u imituar, shkruan autori.
Fillimi i vitit 2022 në Priboj u shënua nga një sërë incidentesh shoviniste. Oficerët e policisë festuan lindjen e një fëmije me një këngë të përshtatshme që bën thirrje për një Srebrenicë të re. Pishtarët e festës pasuan me këndimin shoqërues të vargjeve të pëlqyera “Krishtlindje, është Krishtlindje, gjuani në xhami”, në frymën luftarake të festës, e cila shënohet me urimin “Paqja e Zotit, Krishti lindi”. Jo vetëm adhuruesit e artit muzikor festuan, por edhe artistët vizualë dhanë një humor festiv duke pikturuar dy murale me imazhin e Ratko Mlladiqit, kriminel lufte të dënuar për gjenocidin e përmendur.
Situata doli paksa jashtë kontrollit, kështu që zjarrvënësi suprem Aleksandar Vuçiq, i njohur edhe si president i Serbisë, u desh të hidhej në Priboj për të shuar zjarrin, për të qetësuar tensionet ndëretnike dhe për të kontrolluar dëmet. Vuçiq u shfaq në Priboj si një avokat i pa kompromis i paqes, tolerancës, barazisë kombëtare dhe të drejtave universale të njeriut, duke u habitur paksa. Presidenti tha se “ne duhet të respektojmë myslimanët, ne duhet të respektojmë xhamitë ashtu siç respektojmë manastiret dhe kishat tona”.
Vuçiq: Zjarrfikës me një kanaqe benzinë
Ai tha se Serbia i përket njëlloj boshnjakëve dhe serbëve, se nuk mund ta imagjinojë “Pribojin pa boshnjakë dhe nuk do të jetë pa boshnjakë sepse ata kanë të njëjtat të drejta si serbët”. Ai dërgoi mesazhe të ngjashme me ato në këtë vend që mediat e Vuçiqit i quajnë tradhtarë, mercenarë të huaj dhe armiq të Serbisë dhe serbëve, p.sh.: “Nuk ka më të fortë në këtë vend, të gjithë janë të barabartë para ligjit, dikush me emrin Asmir apo Predrag”. Ai dërgoi edhe mesazhe për bashkëjetesën paqësore të kombeve të ndryshme – “duhet të jetojmë së bashku”. Ai u tha të dyshuarve të mundshëm se nuk ishte një histori dhe përrallë boshe, por një jetë reale.
Vuçiq është bërë më i mirë, e ka shijuar rolin e paqebërësit, aq sa nuk mund ta njohësh. Flet shume mire, cdo gje eshte si duhet ne cdo vend normal, eshte turp i vertete qe nuk mund ti besohet asgje. Si një avokat i rremë i tolerancës, Vuçiq të kujton më së shumti një njeri që u thotë të gjithëve se është zjarrfikës, ndërsa mban në dorë një kanaçe me benzinë dhe një çakmak me flakë të hapur. Presidenti ka pushtetin më të madh në vendin e Serbisë, praktikisht i gjithë pushteti është në duart e tij autoritare, kështu që ai është më i merituari për atmosferën në të cilën shpërthimet e urrejtjes shoviniste janë dukuri e përditshme.
Regjimi i Vuçiqit mbështet dhe promovon të gjithë kriminelët e mundshëm të luftës, u jep të gjitha nderimet atyre që kthehen nga vuajtja e dënimit si anëtarë të merituar të shoqërisë dhe idhuj për t’u imituar. Një kriminel i tillë si, Veselin Shljivancanin, është ulur në bordin kryesor të partisë president i së cilës është. Në të njëjtën kohë, krimineli gëzon mbështetje absolute institucionale, ndaj prej vitesh ai shëtit nëpër institucione kulturore ku promovon kryeveprën e tij, falsifikon të shkuarën dhe përhap ideologjinë nacionaliste që çoi në krim.
Mbrojtësi i kriminelëve të luftës
Vuçiq emëroi Aleksandar Vulinin si Ministër të Policisë dhe ai promovoi “botën serbe”, një version modern i Serbisë së Madhe në emër të së cilës u kryen krimet më të tmerrshme kundër boshnjakëve, përfshirë gjenocidin e Srebrenicës. Ministri Vulin është mbrojtësi i muralit me imazhin e Ratko Mlladiqit në Vraçar dhe dashnor i çdo pjesëtari të forcave serbe që është dënuar për krime kundër njerëzimit. A nuk është e logjikshme atëherë që policia në Priboj të këndojë “Srebrenicë, unë jam shumë i dashur për ty, shpresoj të ndodhë kështu edhe tri herë”? Përveç një ministri të tillë të linjës, zyrtarët e MPB-së sigurisht që nuk do të këndojnë as “Paqe o vëlla, paqe” apo “Nuk e dinim se u dogjën fshatrat, nuk e dinim se zjarri ishte mëkat”.
Në Priboj, presidenti paralajmëroi se të gjithë ata që “do të qëllojnë në xhami, do të vrasin, do të masakrojnë fëmijët e dikujt” do të përfundojnë pas hekurave. Dhe ku do të përfundojnë ata që frymëzojnë këto forca këmbësorie ndaj kërcënimeve të tilla? Në kabinetin e ministrave?
Regjimi i Vuçiqit po fsheh vazhdimisht njerëz të akuzuar në BiH për krime lufte, shumë prej të cilëve akuzohen për gjenocid në Srebrenicë. A i përket edhe ajo mbrojtje shtetërore “respektit ndaj myslimanëve” të Vuçiqit? A janë të gjithë të barabartë para ligjit, apo kriminelët e luftës janë pak më të barabartë se të tjerët? Nëse Vuçiq kujdeset për boshnjakët në Priboj dhe gjithë Sanxhakun, ai së paku mund të nisë një hetim kundër atyre që urdhëruan rrëmbimin dhe vrasjen e pasagjerëve në Sjeverin. Ose për të ndihmuar familjet e viktimave në zbulimin e eshtrave të të dashurve të tyre, të cilët ende figurojnë kryesisht si të zhdukur. Nuk është e vështirë të tregosh në veprim se Serbia është një vend që u përket njëlloj të gjithë popujve që jetojnë në të, nëse vërtet dëshiron ta bësh këtë. Meqë presidenti nuk e ka një qëllim të tillë, por vetëm e riparon dëmin për të marrë sërish vota në zgjedhje, atëherë asgjë.
Aleksandar Vuçiq dhe të gjithë ndjekësit e tij, duke filluar nga Ana Brnabić, kryeministre në hijen e Vuçiqit, përmes ministrave, zyrtarëve shtetërorë dhe partiakë, e deri te vidhosja më e vogël e makinerisë progresive – kanë mohuar njëzëri dhe këmbëngulje gjenocidin në Srebrenicë për vite me radhë, dhe relativizimi nuk është i huaj për ta, krimet e tjera, si dhe gjithçka ka ndodhur në vitet 1990. Mohimi është faza e fundit e gjenocidit dhe regjimi progresiv po e kryen këtë fazë përfundimtare me entuziazëm, me entuziazëm. (AL-Xhazira)
