Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Përderisa nuk është në gjendje të prezantojë sistemin njëpartiak, të cilin e ka afër zemrës, Vuçiqit i mundësohet të krijojë një lëvizje mbipartiake për të ngushtuar më tej hapësirën për demokraci dhe pluralizëm.
Si çdo autoritar, edhe Aleksandar Vuçiqin e ka fiksuar homogjenizimi i popullsisë, bashkimi i famshëm kombëtar. Uniteti nuk i mjafton kurrë Vuçiqit, nuk ka asnjë shkallë të unanimitet kombëtar që do të kënaqte nxitjet në thelb diktatoriale të Presidentit të Serbisë. Ai është në krye të partisë më të fortë dhe më të madhe në Serbi, ka pushtet të padiskutueshëm mbi të gjithë vendin dhe të gjitha institucionet, kontrollon shumicën e mediave, vendos fjalë për fjalë për gjithçka, nga ana tjetër ka kundërshtarë të dobët dhe pak, por të gjithë. kjo nuk e mbush Vuçiqin me një ndjenjë qetësie. Edhe në një shoqëri të organizuar sipas modelit të kazermës, ka gjithmonë disa individë të çuditshëm që mendojnë vetë dhe refuzojnë të marshojnë në formacion, duke prishur kështu harmoninë kombëtare.
Vuçiq vendosi të forcojë më tej unitetin kombëtar dhe shpalli formimin e Lëvizjes Popullore për Shtetin. Ai dhe pasardhësit e tij partiakë nuk kanë shpjeguar në detaje se çfarë lloj lëvizjeje do të jetë, por kanë dhënë disa indikacione. Lëvizja do të jetë mbipartiake, do të përfshijë parti dhe individë. Vuçiq e arsyeton origjinën e lëvizjes me momentin kompleks gjeopolitik dhe gjendjen e famshme të rrethimit.
“Në këto kushte, kur jemi nën presion nga jashtë, është e rëndësishme që të punësohen të gjithë njerëzit e zgjuar nga partitë dhe jashtë tyre, njerëz që janë për një Serbi normale dhe të denjë, të bashkohemi, të kombinojmë njohuritë që kemi, tha presidenti.
Ëndrrat e një mendjeje totalitare
Ne të gjithë duhet të bashkohemi për t’u bërë ballë sprovave të tmerrshme që na presin. Në këtë duhet të përfshihen “të gjithë njerëzit e zgjuar” dhe mbi të gjitha “intelektualët, elita e vërtetë, për një Serbi normale, të denjë, racionale të së ardhmes”. Elita e vërtetë janë, natyrisht, intelektualët që e mbështesin Vuçiqin, kryesisht për qëllime fitimi, dhe të gjithë të tjerët, veçanërisht ata që janë kritikë, janë sigurisht elita e rreme. Mendja totalitare thjesht nuk di për diversitetin natyror dhe pluralitetin e shoqërisë, sepse të gjithë ata që mendojnë ndryshe janë thjesht tradhtarë.
Vuçiq përcakton se çfarë është “Serbia normale dhe e denjë”, dhe kushdo që është jashtë lëvizjes së ardhshme, padyshim do të jetë kundërshtar i një normaliteti dhe mirësjelljeje të tillë. Dhe do të jetë edhe kundërshtar i popullit dhe i shtetit, siç shihet edhe nga vetë emri i lëvizjes së re. Kur ai tashmë nuk është në gjendje të prezantojë sistemin njëpartiak që i është më afër zemrës, Vuçiqit i lihet të krijojë një lëvizje mbipartiake për të ngushtuar më tej hapësirën për demokraci dhe pluralizëm.
Meqenëse presidenti ka një vlerësim më të lartë se partia e tij, kjo i jep atij hapësirë të mjaftueshme për të manovruar për lëvizje të tilla. Ai u detyrua ta bëjë këtë nga vendosmëria e bashkësisë ndërkombëtare për të lidhur një marrëveshje paqeje me Kosovën. Vuçiq u detyrua të bashkëpunonte, qoftë edhe formalisht, gjë që tronditi statusin e tij si “patriot suprem” dhe hapi hapësirë për partitë dhe liderët e djathtë për të kandiduar për atë post jozyrtar.
Parimet e programit
Në opinion po diskutohet se si do të jetë Lëvizja Popullore për Shtetin e Vuçiqit, spekulohet për karakterin dhe programin e saj, sepse krijuesi i saj nuk ka dhënë informacion të mjaftueshëm, gjë që i lë vend imagjinatës. Mirëpo, nuk ka nevojë për supozime, pasi që Milorad Vuçeliq, kreu i Veçernje novosti-ve me hir të Vuçiqit, tashmë e ka botuar në gazetën e tij programin e lëvizjes së ardhshme nën titullin elokuent harmonia serbe.
Ish-operativi i parë i propagandës luftarake të Millosheviçit dhe propagandisti i sotëm i Vuçiqit, prezantoi parimet themelore ideologjike dhe programore të lëvizjes kombëtare. Aty u gjetën të gjitha pikat e përgjithshme të ideologjisë nacionaliste, të cilat pas tre dekadash e gjysmë propagande të pamend u bënë dogma të padiskutueshme. Ka neutralitet ushtarak dhe rezistencë ndaj kujtdo që dëshiron t’i bashkohet paktit të NATO-s, duke ruajtur pretendimet për territoret ku jetojnë serbët (Kosovë, Republika Srpska, Mali i Zi); mbrojtja e pashmangshme e Kosovës, por në mënyrën e Vuçiqit, përmes negociatave për planet ndërkombëtare. Pastaj, ekziston mbështetja në institucionet kryesore të popullit serb: Kisha Ortodokse Serbe, Akademia Serbe e Shkencave dhe Arteve dhe Ushtria Serbe.
Për sa i përket politikës së jashtme, programi parashikon forcimin e “miqësisë së çelikut” me Kinën, mosvendosjen e sanksioneve kundër Rusisë dhe respektin bujar për pakicën që është në favor të Bashkimit Evropian, por me kundërshtim të përhershëm ndaj fraza kryesore, Evropa nuk ka alternativë, që praktikisht do të thotë heqje dorë nga integrimi evropian. Kjo duket qartë edhe nga qëndrimi se “BE nuk duhet të identifikohet me të gjitha ato rezoluta dhe deklarata të fuqishme antiserbe që na arrijnë çdo ditë nga Parlamenti Evropian”. Vuçeliqi u mësua me autokracinë, kështu që harroi se vendimet e marra nga parlamentet nënkuptojnë diçka. Dhe ato rezoluta nuk janë antiserbe, por janë të drejtuara kundër vendimeve jodemokratike, autokratike të pushteteve përparimtare, të cilat mbi të gjitha janë të dëmshme për qytetarët e Serbisë.
Të bashkuar kundër pluralizmit
Milorad Vuçeliç nuk parashikon fundin e sistemit shumëpartiak, por gjerësisht lejon që partitë të vazhdojnë të ekzistojnë: “Diversiteti dhe diversiteti partiak nuk do të vihet në dyshim, gjë që mund të jetë gjithashtu e rëndësishme.” Pra, ata menduan për të hequr sistemin shumëpartiak, por ai u braktis, sepse jemi ende në kontinentin evropian, oligarkia në pushtet do të lejojë ekzistencën e një lloj partie, sepse “mund të jetë e rëndësishme”.
Për propaganduesit e Vuçiqit, baza e demokracisë është diçka që mund të jetë ose jo e rëndësishme. Diversiteti, pluralizmi, lufta e ideve të ndryshme, lara-larmia e shoqërisë dhe e jetës politike, pa të cilat është e paimagjinueshme një shtet modern demokratik, është diçka e padëshirueshme për krijuesit e Lëvizjes Popullore. Parimi i një populli, një partie dhe një lideri është shumë më afër tyre.
Vuçeliqi përsërit thëniet për përçarjen serbe që na ka kushtuar shumë në histori, “veçanërisht në luftën vëllavrasëse në Luftën e Dytë Botërore”, por arrin në përfundimin se situata është shumë më e mirë sot. Nuk ka më asnjë mosmarrëveshje, njëzëshmëria ka mbretëruar pothuajse në të gjithë shoqërinë: “Dallimet ekzistojnë dhe do të ekzistojnë gjithmonë, por sot ato janë në përmasat 80 ose 90 me 20 ose 10 për qind”. Kjo pakicë e papërfillshme do të lejohet bujarisht nga ideologët dhe politikanët në pushtet të ekzistojë, të paktën tani për tani. Megjithatë, Serbia nuk është Rusi, edhe pse shumë do të donin që ne të bëheshim një shtet totalitar.
Duke ndjekur shembullin e Putinit dhe të Millosheviqit
Vetë Lëvizja Popullore për Shtetin të kujton projektin e Vladimir Putin, Fronti Popullor Gjith-Rus, i cili u krijua në 2011. Fronti ishte edhe mbipartiak, iu bashkuan organizata dhe individë të ndryshëm, sindikata, shoqata rinore. Dhe Putini më pas përdori të njëjtën retorikë që përdor sot Vuçiq: vendi dhe populli janë të kërcënuar, ndaj duhet të mbrohen, të mblidhen dhe të homogjenizohen rreth liderit të dashur. Të njëjtën logjikë zbatuan të gjitha lëvizjet totalitare dhe autoritare në histori.
E njëjta është logjika e përjashtimit të të paaftëve, të gjithë atyre që mendojnë ndryshe, sepse bëhen armiq të popullit. Në manifestin e Frontit Popullor – për Rusinë! Në të thuhej: “Ne ftojmë të gjithë ata që janë në favor të Rusisë të bashkohen në Frontin Popullor”. Dhe kush nuk është në Frontin Popullor është kundër Rusisë; kush nuk është në Lëvizjen Popullore për Shtetin është kundër popullit dhe shtetit. Një truk i lirë që funksionon gjithmonë në shoqëritë e frikësuara dhe të robëruara pa traditë demokratike.
Programi i Vuçeliqit të kujton jo vetëm Rusinë e sotme, por edhe një periudhë historike në vendin tonë. Një shoqëri e homogjenizuar besnike ndaj një lideri, 80 ose 90 përqind e popullsisë u mblodh rreth një programi kombëtar; rezistenca ndaj evropianizimit dhe demokratizimit; SANU, KPS dhe ushtria që qëndron në anën e oligarkisë politike në pushtet – e gjithë kjo në mënyrë të parezistueshme të kujton periudhën e hershme të sundimit të Sllobodan Millosheviqit. Pastaj të gjitha institucionet kyçe të shoqërisë dhe të shtetit u bashkuan rreth programit serbomadh dhe udhëheqësit të ri që adhurohej si mesia. Ne e dimë mirë se ku përfundoi: në luftëra, shkatërrime, krime dhe gjenocid, në turp dhe çnderim. Nuk e dimë saktësisht se ku do të përfundojë homogjenizimi i ri i Serbisë, por është e sigurtë se një rrugë e tillë pashmangshmërisht çon në rrënim.
Uniteti i kishës dhe i ushtrisë
Se ku ishim drejtuar mund të shihet në takimin e fundit mes ministrit të Mbrojtjes Millosh Vuçeviq dhe Patriarkut Porfiri. Ministri tha se sot Serbisë “ka nevojë dëshprimisht për unitetin e shtetit, kishës dhe popullit, unitetin e ushtrisë dhe kishës”. Vuçeviq shpjegoi më tej idenë e tij: “Ne mendojmë se ky unitet është një rrjedhë e natyrshme dhe ajo që u ndërpre disa dekada më parë në mënyrë të panatyrshme, sot po merr konturet që duhet të jetë dhe që rrjedh nga karakteri dhe qenia e popullit tonë dhe shteti ynë, kisha dhe ushtria jonë”. Dhe patriarku kishte edhe diçka për të thënë: “Nuk ka asgjë më të natyrshme se priftërinjtë të jenë me njerëzit e tyre”. Nëse ka nevojë për mbështetje shpirtërore, orientim shpirtëror dhe rehati shpirtërore mes njerëzve, atëherë sigurisht që është e nevojshme në ushtri”.
Klerikëve, ministrave, presidentëve, politikanëve, ideologëve dhe propagandistëve duhet kujtuar se uniteti i shumëlavdëruar i liderit, i popullit, i shtetit, i partisë, i kishës dhe i ushtrisë nuk është karakteristikë e sistemeve demokratike, por e disa të tjerave, sisteme shumë më të shtrembër. Qytetarëve të Serbisë duhet t’u kujtohet edhe një herë ajo që shkruan Klaus Tevelejat në vëllimin e tretë të studimit mbi fashizmin, Fantazia mashkullore, në kapitullin mbi Kombet: “Uniteti për të cilin flet fashisti është, pra, një bashkim i dhunshëm i shtypës dhe të shtypur në një forcë dominuese. Uniteti në përgjithësi do të thotë gjendje dominimi dhe jo, le të themi, gjendje barazie”. Që të mos ndodhë më vonë pasi askush nuk ju paralajmëroi në kohë. (Al-Xhazira, 24 mars 2023)
