Zahrie Podrimqaku-Subashi: 24, vjetori i rilindjes time, dalja nga burgu i Pozharevcit

Sot 24, vjetori i rilindjes time, dalja nga burgu i Pozharevcit më 17.03.2024

Me datën 15.03 2001,në burgun e Pozharevcit, pasi hëngrëm mëngjesin në ora 8 na dërguan me autobus gardianet me mbjellë qepë në arat e Pozharevct. Të burgosurat Serbe mbillnin qepë unë vetëm rrija ulur në diell një vend dhe shikoja, pas një kohe erdhi tek unë një serbe e burgosur ordinere dhe më tha, a nuk din me mbjellë qepë terroriste, eja se unë të mësoi si mbillet qepa. Unë menjëherë i thash që ti je terroriste se ke vrarë njerëz, se unë skam vra askënd dhe ti duhet të punosh se jo unë. Ajo tentoi të më afrohet afër unë e kapa një basë dheu dhe e ngrita dorën lart me bas të dheut, dhe i thash me zë të lartë largohu nga unë për dy minuta se të gjuajta. Ajo i ka thirrë gardianet dhe kanë ardhë së bashku me një gardian i cili me foli shqip, tha jam shef i burgut të Dubravës, më luti ta lëshoi basin dhe të punoj, unë i thash nuk dua me punu. Pas disa ngatërresave me gardianet, me fjalë i kanë ftuar të gjitha gratë, ta lanë punën dhe na kthyen me autobus në pavilonin e burgut. Unë pritsha tanë kohën që po më ndëshkonin me tortura, po nuk ndodhi erdhi darka të gjitha grave ordinere serbe jua thirrën emrin me shkua me mbjellë qepë mua jo. Unë tanë kohës mendoja se çka do veprojnë me mua. Gjatë natës në gjumë pashë ëndërr shtëpinë ku kam lindur në Krajkova, livadhin me gjelbërim dhe plot molla të kuqe të tubuara, unë duke u shëtitur në livadh aty erdhi drejtoresha e burgut me pedagogen dhe ju thash që ti marrin një qese molla po si morën, po me shikoishin me nervozë dhe pastaj më doli gjumi. Në mëngjes ja tregova ëndrrën një bullgare që ishte në dhomë me mua dhe ajo me tha ka me të dalë gëzim, mos tka ardh vendimi me shku te shtëpia, pasi nuk morën masa deri më tani. Rrethë orës 10,me 16.03.2001, më thirr gardiania dhe me thotë hajde me shku te mjeku mu kontrollua se dje ke qenë nervoz, po smë tregon se po lirohna nga burgu. Me dërgoi te mjeku me tha të nënshkruaj në një libër të trashë se jam mirë me shëndet, u munduan të më detyronin ta përbijë një tabletë unë s’pranova, po e pyeta, a po lirohëna nga burgu me tha jo, me dërgoi në dhomë më tha merri rrobat tua se po lirohesh prej burgu dhe asnjë fjalë mos ta dëgjoin gratë se po lirohesh dhe shkojmë bashkë te dhoma e vizitave e i vesh rrobat e tua, atje po te pret Kryqi i Kuq Ndërkombëtar. Pasi u përgatita me rroba për shtëpi erdhi drejtoresha e burgut dhe mi bëri dy pyetje. Zahrie a do me marrë automatikun dhe mi vra serbët kur të shkosh në Kosovë? Unë ju për gjegja se lufta ka përfundua në Kosovë, po ajo prapë kërkojke përgjigjeje, i thash po mvarsishtë prej situate.

Ku përjetova një ankthë të tmerrshëm, ku atë ditë më liruan mua edhe 40 meshkuj, në vend që të vijë në Kosovë, s’ bashku me ta me 16.03.2001, më ndan e më dërguan edhe një natë në Beograd, më than se ke parë Beogradin. Ku vetëm nata e fundit ma bëri sa tri vite burg që kisha mbajtur duke menduar pse smë lan të hy në autobus me meshkuj për me shku në Kosovë, rrija e vëzhgoja duke menduar se çfarë po donë me bër me mua deri sa mbërrita në Beograd. Më mbyllën në një zyre, dhomë vetëm pa njeri, shikoja atë dhomë në tërë hapësirën aty pashë një telefon dhe bëra zemrën guri, e thash po ta shikoi a punon telefoni për në Kosovë, e thirra direkt në familje fola me nënën, i thash më kanë liruar nga Burgu i Pozharevcit, nëna po na kanë lajmëruar, që sot lirohesh prej burgu, a je duke ardhur për Kosovë? Jo nënë se sante më kanë sjellë në Beograd, vij nesër nëse jam shënosh e mirë, pastaj menjëherë ma ndalën telefonin dhe ma s’punoj fare telefoni. Filloi të më rrahte më shpejt zemra, më kapi një ankth, vetëm mendoja se qka do të ndodhë me mua. U bë natë tërë natën pa bërë asnjë sy gjumë. Rrumbllonin dyert e objektit ku isha dhe se dija fare se qka po ndodhë. Zyra ishte pa ngrohje isha në ankthë më kapi stres nuk mujta ta qetësoj vetën tërë natën pa bërë asnjë sy gjumë, diku rreth orës pesë të mëngjesit hyra në banjo aty pashë se kishte bojler me ujë të vakët, në gjendje q ‘fare isha unë llogarita vetën të vdekur po mendova mos po hyn dikush dhe po me gjen në banjo, dhe mendova me vete se ndodhi se qka ndodhi uji i vakët do më ndihmoi të paktën më ngrohë dhe ma heq lodhjen. U pastrova nga temperatura e trupit, mu thanë shpejt flokët po vërtet më ndihmoi uji dhe ma përmisoj gjendjen shpirtërore. Në ora 8.00 tetë të mëngjesit derën ma hapi një punonjës e Kryqit Kuq Ndërkombëtar serbe dhe më tha merri rrobat se po shkoim për Kosovë. Me 17.03.2001, më kthyen deri në kufirin Merdarë në Kosovë. Në Merdare më mori Kryqi i kuq i Prishtinës, punonjësi Sébastien Gricourt,i cili më dërgoi në Kryqin e Kuq në Prishtinë, mu më takoi me familjen dhe farefisin, qytetar që kishin dal të më presin.

Një punim i vizatuar nga duart e mija për vitin e Ri 2000/2001.