Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Kushtuar 37 dëshmoreve nga Nëna Shqipëri, të rënë në luftën e UÇK-së
Po, më kujtohet,
Ai, qe plagosur,
Në luftë, përkrah UÇK-së.
I keqi armik, me armë e helmeta, kishte ardhur,
Nga një skaj, i panjohur, nga një vend…
Unë, emrin e mallkuar, nga urrejtja…
Fort i pështjelluar, dot s’ia mbajta mend.
Nga pjesa tjetër e kombit tim të ndarë…,
Pranë vatrës sime kosovare,
Ai, rrinte gjithnjë shtrirë.
Plaga i kullonte gjak liridashës,-të dëlirë.
Dhe, nga e gdhira, në të gdhirë,
Diçka, ai kërkonte…,
…Ashtu, dremitej përçartë.
Mua, kjo më vinte vështirë!
Sa hapte sytë, më kërkonte pranë.
Pranë zjarrit, mua, më bënte pak vend.
Vallë, pse më shikonte aq gjatë?!
Mendoja, çfarë i sillja ndërmend?!
Ai kërkonte, që të shkruante letër…
Të shkruante për një shtëpi, që ishte prapa nesh.
Në shtetin Amë, që armiqtë na kishin ndarë.
Eh!…Unë i vogëli pranë tij,-mezi rrokullisja, netët historike!…
Luftëtari vullnetar,
nga Nëna Shqipëri,
Aq shumë më deshi, Mua, këtu në Dardani!
Në letrat që niste, shkruante:
“Tani, e gjeta djalin përsëri” !…
Mua, më shikonte dhe fjalën e ndërpriste?!…
Unë, isha një kosovar i vogël, kërthi.
O, sigurisht, ai atje kishte lënë, çunin, që mua më ngjasonte shumë.
Çunin, që priste babin, nën hënë.
E priste, por nuk e takonte dot.
As e dinte, ku flinte e gdhihej nga mot.
Pastaj, papritur, binte në heshtje?!
Mua, m’i falte, ç’ kishte në xhepa, një nga një!…
Veç një Shqiponjë dykrenore e ruante.
E, sigurisht, ai e ruante për atë.
Në, para i vinim, që të hante.
Atë të varfrën gjë, trahana.
Ai, e merrte dhe në dysh e ndante.
Dhe, më thoshte mua, ha!
Kur han ti, mua forca më shtohet!…
Ah! Një natë, kur më zuri gjumi
Më morën, më ndanë prej tij.
Në mes të natës,
ndjeva zhurmë,
Po qanin dhe po e çonin një njeri.
Po qanin dhe në vatër drita qe shuar.
Në govatë skuqnin rrobat e tij plot gjak.
Dhe, Shqiponja Madhështore, dykrenore,
Ndrinte, mbi oxhak.
Unë, qava ,-o sa shumë qava,
Deri në të gëdhirë…,
Por, luftëtari nga pjesa tjetër e atdheut tim,
Kujtoja, nuk do kthehet më kurrë!…
Përpëlitja këmbët,
duart me kishin ngrirë.
Dhe, përsëri, ashtu në vegim,
Doja e shihja trimin.
Ah! Erdhi një ditë-zezë…
Atje, përtej kufirit të Zi,
Trishtohesha,-sikur varrin e tij më treguan.
Ah! Sikur, një tufë lotësh,
I vura sipër tij…,
Fushat nuk kishin lule,
Dhe, bari qe bërë shkrumb.
Nga Shkijët e Serbisë, as lule nuk kishin fushat e Kosovës.
E mora Shqiponjën, që i përkiste tjetrit.
Ku ta sillja, ty o moshatar,
Ende, qe freskuese-përvëluese, ajo letër.
Atë, nuk mund ta digjte as zjarri…
Po, më kujtohet jashtë dëgjohej një këngë.
Dikush, përdore më kishte marrë,
Unë, ktheva kokën dhe ndjeva një çast.
Dorën, dorën e tij të shtrenjtë të dashur!…
7 Janar, 2023
NË ÇOROVODË ERDHI ENVERI
(Nga vizita e Enver Hoxhës në festat e 28 e 29 Nëntor 1971).
Në Çorovedë erdhi haberi,
Nesër do vijë, Enveri,
Zbardhi vendi si mermeri.
Qafë me qafë, u var ylberi.
Enver trimi i vegjëlisë,
Zemërbardhi, mendjendrituri i Partisë,
28 – 29 Nëntorin, festoi me Skraparllinjtë.
Me bijë e bija, të luftës dhe lirisë,
Rreptë në zallishte, zëri i tij buçiti,
Lugina e Osumit oshtiu,
Krahina me valle e priti.
Djalin që si yll ndriti.
O Enver Hoxha, furtunë,
Prita shumë, ty të vunë,
Çakejtë u përpoqën, dot s’të ulën.
Shqipërisë i vure vulë.
Tani, Shqipëria ndriti,
Edhe botën e habiti,
Sa lart nderin, atdheut ia ngriti!
Lule, na u bë kjo jetë,
-Siç e tha, Enveri vetë.
Kishte mall, të madh Enveri,
Dhe, siç na premtoi,-ai erdhi.
Enver, o yll i rrallë,
Bir i Partisë, me famë.
Gju më gju, me Skraparllinjtë,
Kuvendove, me Partinë,
Për të malli, na kish marrë,
Se, kishte vite pa ardhë.
Tok me të se ç ‘zumë këngë,
Sa dhe malet, iso bënë,
Dy ditë e patëm pranë,
Kuvenduam,-mjaft nuk u çmallëm.
Porositë që na ke lënë ,
Program pune, ne i bëmë,
Flet Enveri, flet Partia ,
Mal në këmbë gjithë Shqipëria.
7 Janar, 2023
